lASStige Draak

Er zijn van die dagen, dat ik niet zoveel kan hebben. Wanneer je direct na een crematie door moet naar je werk, kan je je behoorlijk leeg voelen. Vooral wanneer je weet dat je er nog meer in het verschiet hebt en je het gevoel hebt dat je kopje onder gaat, ondanks je pogingen om te relativeren en positief te (blijven) denken...

Er zijn van die dagen, dat ik weiger om in toeval te geloven...
Vanochtend heb ik net een aantal oudere blogs op mijn blogspot gezet om alles wat meer centraal te krijgen. Ik heb op de bank mijn oude verhalen zitten lezen van de ervaringen met Damian op het reguliere onderwijs (even kortweg 'hel' genoemd)
ik bedacht me tijdens en na het lezen dat het gelukkig - nu Damian op het Speciaal Onderwijs zit - al stukken beter gaat.

Iets beter?
Jammer, maar helaas....

Ik ben het voor mezelf al het Piper-syndroom gaan noemen (fans van Charmed weten waarschijnlijk wel wat ik bedoel): het onderbuikgevoel dat zodra je denkt dat je je leven weer een beetje op orde hebt, er wel weer iets gebeurt om dat teniet te doen. Het donkerbruine vermoeden dat na zonneschijn altijd regen komt, in plaats van andersom.

De telefoon ging net en ik had een zware deja-vu toen ik een juf aan de lijn kreeg die me helaas moest vertellen dat het vandaag niet zo goed gaat met Damian op school. Hij luistert niet, kan niet stilzitten, werkt niet mee en probeert alle gezette grenzen uit.
Kont tegen de krib dus, zoals ik dat zelf ook wel eens kan doen.

Maar vandaag komt dat telefoontje iets te hard binnen; schiet het me meteen in het verkeerde keelgat. Achterin mijn hoofd begint een ergerlijk stemmetje "zie je wel, zie je wel" te roepen.

Ik bespreek met de juf dat ik het met haar eens ben en dat Damian moet gaan inzien dat er aan zijn gedrag bepaalde consequenties vastzitten - actie-reactie - maar terwijl ik ophang daalt mijn stemming ver onder het vriespunt. Verdrietig en teleurgesteld zet ik een pot thee en ga achter mijn laptop zitten om mijn emoties (die nog niet eens fatsoenlijk uit de achtbaan gestapt zijn) van me af te schrijven. Tussen het hoofd (weten dat hij een beperking heeft) en het hart (hier ook naar kunnen handelen met begrip en geduld) zit vaak een groot verschil...

We weten dat Damian niet altijd snapt wat hij doet en/of hoe deze wereld in elkaar steekt. Een kind met ASS en/of ADHD reageert vaak vanuit onmacht in plaats van onwil, maar onze draak maakt het zichzelf en de mensen om hem heen soms wel erg lastig.
Toch heb ik van het weekend heerlijk met hem kunnen gekken en vanochtend toen ik hem naar school bracht kreeg ik zelfs 2 keer een kus en een knuffel van hem. Hij kan ook een ontzettend lief jong zijn, bedenk ik me gelukkig.
Terwijl ik mijn tong bijna brand aan de thee, begint mijn overtuiging weer een beetje te kantelen; voor of na, die zonneschijn komt vast wel weer...