Mag de wereld even uit...?

Geluidsoverlast

Buiten heerst er een lawaai van jewelste. Al dagen achter elkaar. Eerst was het de compressor bij de achterburen waar er verhuisd of verbouwd wordt. Nu is het direct naast ons in de vorm van de tuinman die aan het snoeien en maaien is. De herrie overheerst alles en niet alleen overdag, 's Avonds wordt er op de meest gekke tijden vuurwerk afgestoken. Onze hond blaft luid zodra het geknal en geknetter begint, net zoals hij aanslaat bij mensen die luid pratend voorbij ons huis lopen en wanneer er post bezorgd wordt. Zodra het geluid toeneemt raak ik in paniek.

Paniek

Op de bank zit een hoopje mens in elkaar gekropen. Knieen omhoog, kussens vastgeklemd en mijn ogen strak op de TV gericht. Wat er opstaat gaat compleet aan me voorbij. Mijn hart klopt in mijn keel, het zweet breekt me uit en mijn lijf staat strak van de spanning. Vorig was het zo heftig dat ik dacht dat mijn hart het begaf. Vandaag weet mijn hoofd dat het de spanningen zijn die me in een soort paniekaanval jagen. Maar mijn gevoel schreeuwt het uit. Ik zit verstijfd op de bank terwijl ik eigenllijk heel hard weg wil rennen.

Veilig thuis

Overvallen worden in je eigen wijk, aangevallen worden in de straten waar je iedere dag doorheen gaat. Ik dacht dat ik het redelijk onder controle had. Na een EMDR-behandeling. Na mijn eigen dagelijkse regime van hoe-dan-ook naar buiten gaan, er langs lopen en onder de mensen blijven komen. Ik schopte mezelf het spreekwoordelijke zadel weer in. Maar 's avonds alleen buiten lopen durf ik niet meer. Dan grijpt de paniek me in een wurghouding en laat me niet meer los. Ik probeer me erbij neer te leggen.

Vluchtgedrag

Mijn wijk voelt niet veilig meer. Mijn huis eigenlijk ook niet, aangezien we het slecht getroffen hebben met onze buren. Een situatie waar we zelf weinig aan kunnen veranderen. Zelfs na een gesprek met de wijkagente wegens overlast en een (valse) aangifte bleek dat er weinig ruimte voor verbetering was. Zelfs zij was aan handen gebonden, maar zag ook dat het een verre van ideale situatie was. Maar ze mag niet ingrijpen. Ook aan de andere buurman kan weinig gedaan worden. Ze zijn bekend bij de dames en heren in blauw, maar er moet eerst ergens een bom barsten voordat er iets gedaan kan worden. En wij zitten er tussein. Alles aan me wil vluchten. Weg van deze plek en de paniek die eraan gekoppeld is.

Wij gaan weer naar school

Sinds enkele dagen is hier in het zuiden het 'normale' leven weer begonnen. Werk en school beginnen hun ritme weer op te pakken en ik zit thuis bang te wezen. De ramen dicht, de rolluiken naar beneden, in paniek weggedoken tussen de kussens van de bank. Bij ieder vreemd of hard geluid stokt mijn adem in mijn keel. Ik dood de tijd totdat iemand van mijn gezin thuiskomt en me afleiding biedt, een illusie van veiligheid. Alles voelt alsof het teveel is; te licht, te donker, te stil, te luid en vooral te snel. De wereld draait door, terwijl ik doodsstil blijf zitten in mijn zelfgebouwde fort. Mag de wereld even uit...?