Rogue Angel 4

Rogue Angel 4

maandag 15 april 2019

Wie durft te verdwalen, vindt nieuwe wegen


Nieuwe stap

Vanmiddag naar de huisarts voor één van de vele lichamelijke kwalen waar ik momenteel last van heb. Van begin november tot half februari heb ik vanwege mijn bipolaire stoornis lithium geslikt en helaas heeft het meer kwaad dan goed gedaan. Voor mijn stemming deed het weinig tot niets, terwijl ik wel last had van een scala aan bijwerkingen. Los van het constant aanwezige dorstgevoel, de droge mond incl. geurtjes en het hinderlijke feit dat ik zo'n beetje ieder half uur moest plassen, kreeg ik heel veel last van mijn huid. Een droge huid, maar wel acné. Hielen zo droog dat er spontaan kloven in trokken, maar wel constant ontstoken, rode pukkels op mijn borst, hals en gezicht. Om over die onder mijn haargrens nog maar niet te spreken....
Na bijna 2 maanden gestopt te zijn had ik gehoopt dat alle bijwerkingen wel weg zouden zijn, maar mijn huid heeft die memo blijkbaar nog niet gekregen.

Verdwaald

Soms baal ik zo van mijn hoofd, van mijn lichaam. Ik word moe wakker, kan nog net opstarten met mijn zoon en de dieren, om vervolgens weer rijp te zijn voor een dutje. Mijn korte lontje, mijn negativiteit, ik herken mezelf er niet in, maar weet wel waar het vandaan komt. Jezelf kwijt zijn tussen alle diagnoses en behandelingen. Weten dat het nooit meer wordt als vroeger, terwijl je dat juist met man en macht wil. Hopen dat iedereen je met rust laat omdat je niets kan hebben en je vervolgens de eenzaamste mens ter wereld voelen. Mee willen draaien in een maatschappij die op minstens 2x zoveel toeren draait dan jij zelf aankunt. Je oude zelf willen combineren met je nieuwe kennis en ervaringen, zodat je het beste over kunt houden. Zoeken naar je wie, wat, waar, hoe, wanneer en waarom. Ik kom nauwelijks van mijn plaats, maar ben constant de weg kwijt...


Wankel

Ondanks de medicatiestop klaarde mijn stemming gelukkig wel iets op, vooral toen we een warm en zonnig voorproefje van het voorjaar kregen. Ik vond weer wat energie en positiviteit, maar zowel mijn stemming als het weer duurden helaas niet lang. Na een bericht over mijn aankomende eerstejaarskeuring voor de Ziektewet, kwamen de trauma's rondom mijn eerdere ervaringen weer vol terug en voelde ik mezelf bijna direct weer afglijden naar het donker. Juist in de periode die ik nodig had om mezelf rust te gunnen na de impact van de lithium, werd mijn beerput weer opengetrokken en het kleine beetje vooruitgang en perspectief dat ik op dat moment had, verdween als sneeuw voor de zon. Achteraf kon ik me prima bedenken dat dit ook echt iets is dat bij mijn bipolariteit hoort, maar op het moment zelf zat ik zo in de emoties en werd ik zo overmand door de stress, machteloosheid, frustraties en angst dat ik niets meer kon zien en snappen, laat staan dat ik bewuste keuzes kon maken om mijn gedrag te corrigeren.

Weggelopen

Op spreekuur bij de verzekeringsarts voor de bewuste eerstejaarskeuring, ging ik compleet door de grond. Gelukkig had ik deze keer niet alleen de steun van mijn man die mee was gekomen, maar ook mijn trajectbegeleidster'' via de GGZ was aangesloten voor het gesprek. Het kwam helaas op me over als praten tegen dovemansoren. Voor iemand die niet van drama houdt en zich eerder te groot en te goed voordoet, heb ik toch zitten janken alsof de dijken doorbraken. Achteraf bedacht ik me nog allerlei argumenten, maar tijdens het gesprek raakte ik zo over mijn toeren dat ik het afkapte. Dit vrat zoveel energie en liet me zoveel negativiteit herbeleven, dat ik liever wegging als ik toch niets zou kunnen veranderen aan het oordeel van de arts. Buiten de spreekkamer had ik nog net het besef om mijn zonnebril op te zetten voordat ik met opgezette en rode ogen naar buiten strompelde. Tijdens het gesprek had ik blijkbaar zoveel spanning in mijn lichaam opgebouwd, dat mijn benen voelden alsof ze ieder moment af konden breken. De wandeling naar huis, met de fiets aan de hand, ging grotendeels in stilte en op de automatische piloot. Mijn hoofd zal vol met malende chaos en het enige wat daar bovenuit schreeuwde was mijn angst en de drang om zo ver en zo hard mogelijk weg te lopen.


Nieuwe wegen

Nu, een week later, lijkt de heftigste emotie gezakt te zijn. Maar man, wat ben ik moe. Moe, bang, teleurgesteld, gefrustreerd, boos en vooral een ongeleid projectiel. Mijn stemming stuitert alle kanten op en ik betrap mezelf erop constant te counteren uit angst dat ik weer zo depressief word, of erger, hartstikke manisch. Het voelt een beetje als herhaling; mijn situatie nu, de emoties die erbij horen, het slingeren. Maar ik weet ook dat ik niet dezelfde ben als anderhalf jaar geleden, toen ik voor het eerst in deze situatie terechtkwam. Met een diagnose waar ik me goed in kan vinden, hulp van meerdere behandelaars en ondersteuning, zowel uit mijn (privé-)omgeving als professioneel. Met meer kennis en ervaring. Wat zeker nog niet betekent dat ik er al ben en dat ik de wijsheid in pacht heb. Maar ik probeer een nieuwe richting in te slaan, wat de komende tijd me ook gaat brengen. Het zal af en toe weer donker zijn en voelen alsof ik geen uitweg meer heb. Het kan openbreken, waarbij ik spontaan weer de wereld aan kan en me vol overgave stort op nieuwe plannen en nieuwe paden kan bewandelen. Stemmingswisselingen of niet, ik slinger me er wel doorheen...


1 opmerking:

  1. Wow Angie,wat een heftig maar mooi verhaal!
    Ga zo door met schrijven!
    Mireille

    BeantwoordenVerwijderen

Test reacties