Good things take time

Iedereen vecht zo tegen zijn of haar eigen demonen en die zullen gedurende je leven vaak genoeg veranderen of terugkeren met een ander masker op.
Waar veel vrouwen fysiek aanlopen tegen de beruchte BBB - de probleemzone van buik, billen en benen - heb ik deze dagen een nieuwe invulling; burn-out, blessures en buikgriep.
Die laatste is gelukkig op zijn retour terwijl ik dit typ, maar de afgelopen dagen werden gekenmerkt door vermoeidheid, maagklachten, pijn en koorts.

Ondanks dat merk ik dat ik met regelmaat in een van mijn eigen valkuilen trap, namelijk mijn impulsiviteit en ongeduld. Iets wat me met regelmaat juist in leuke en avontuurlijke situaties brengt, maar me nu tegenstaat in combinatie met mijn lage zelfwaarde en onzekerheid.
Het zal erbij horen. Burn-out, op zijn, het gevoel hebben dat je faalt en alles ineens in een totaal ander licht zien. Ik gok er voor nu even op dat de gemiddelde burn-out ook zal bestaan uit een dosis identiteitscrisis.

Eigenlijk is mijn situatie er een van extreme reflectie. Je wordt letterlijk en figuurlijk gedwongen om stil te staan en eens goed na te denken waar je mee bezig bent. In het verlengde daarvan volgt dus - in ieder geval voor mij - ook de vraag 'wie ben ik?' en 'wat wil ik?'

De afgelopen 10 jaar ben ik vooral bezig geweest met het nemen van de verantwoordelijke en praktische beslissingen. Dit gaat ten koste van de dingen die ik echt wil en de zaken waar mijn hart ligt, waardoor ik me nu meer dan dagelijks afvraag wát ik nu eigenlijk wil.

Het simpele en voor de hand liggende antwoord: Ik wil gelukkig zijn. Nog beter zou zijn wanneer ik kan zeggen dat ik gelukkig ben, maar gezien de situatie... Laten we maar zeggen dat ik de laatste tijd niet echt streng kan zijn voor mezelf, ik heb er simpelweg het puf niet voor.

Toch irriteer ik me mateloos aan mezelf. Ik zou het liefst gisteren al weer op de been zijn en dingen gaan doen. Ongeduldig frustreer ik mezelf en maak mezelf hiermee tot vijand nummer 1.
Helaas heb ik er in de afgelopen maanden met mijn houding wel meer gecreëerd...

Wat zou het makkelijk te zijn om te zeggen dat het komt door mijn ADHD, maar ik vind het belachelijk om me daarachter te verschuilen. Ik ben zo'n type 'eerst doen, dan denken' en dat heeft zo zijn voor- en nadelen. Ik ben impulsief en bloedeerlijk, maar dat wordt al snel gezien als botheid of brutaliteit. Ik ben aanwezig en kan nogal eens over je heen denderen als een losgeslagen kudde wilde dieren.

Klassiek voorbeeld uit mijn tienerjaren is het moment waarop ik een wildvreemde jongen met ontzettend stoere, lange leren jas uit het niets aanspreek met de tekst "Als jij dood bent, mag ik jouw jas dan hebben?" Hij kon er gelukkig wel om lachen, mijn vriendin en ik lagen in ieder geval krom van het lachen, maar niet iedereen kan dit soort acties dus waarderen.

Het komt ook terug in alle aspecten van mijn leven:
Heb ik nieuwe kleren en/of schoenen, dan woon ik er meteen in; nieuwe mensen worden bedolven onder (goedbedoelde, maar vaak opdringerige) berichtjes en nieuwe muziek, films, games, etc. worden dolgedraaid tot het bijna niet leuk meer is.

En het erge is nog, dat ik het achteraf altijd prima weet. Ik vind het zelf bijvoorbeeld ook behoorlijk irritant als dat ene leuke, nieuwe nummer minstens 5x per dagdeel gedraaid wordt op de radio totdat ik het uitkots...

Het kan me vaak niet snel genoeg gaan en ik vraag me regelmatig af of dat een onderliggende reden heeft. Ben ik bang dat ik iets mis? Dat er niets gebeurt als ik niets doe?

De antwoorden zal ik toch niet krijgen. Soms krijg ik dingen gedaan, op mijn manier, maar momenteel zal ik toch echt mijn eigen geduld op de proef moeten stellen.

Afwachten, geduld hebben en vooral niet willen overhaasten. Lastig in deze maatschappij, maar als er ooit een tijd was om iets met deze les te doen, dan is het nu! Dus probeer ik in het nu te leven en mijn balans te vinden tussen 'getting things done' en 'waiting for good things to come'

Geduld is voor iedereen een schone zaak, maar heb vooral geduld met jezelf...