De rol van mijn leven

Ziek

Het meest ontwrichtende gevoel van déja vu bekruipt me terwijl ik mijn ziekmelding doorstuur. Ik neem me voor om als eerste maandagochtend de huisarts te bellen en ben meteen terug in de tijd. Drieënhalf jaar geleden stortte ik volledig in tijdens een stedentrip in Berlijn. Het enige dat ik nog kon was huilen, oorverdovend janken vanuit het puntje van mijn tenen, tot ik uitgeput in de armen van mijn man in slaap viel op onze hotelkamer. Vandaag zijn er opnieuw de tranen, de machteloosheid, de vermoeidheid.
Ergens voelt het alsof ik door de mand val, alsof mijn ware aard doorschemert. Toch twijfel ik nog; zou het niet gewoon een griepje zijn? Tegen beter weten in Google ik symptomen, maar kom naast 'griep' al snel bij 'paniekaanval' Het duizelt me en ik ben blij dat ik al zit.
“Ik heb mezelf teleurgesteld” Het zwarte monster dat altijd ergens op de achtergrond in mijn hoofd aanwezig is bevestigt mijn negatieve gedachten. De paniek slaat nu écht toe. Mijn praktische survivalmodus neemt het over en in korte tijd heb ik afspraken afgezegd en spullen te koop gezet om financiële ademruimte te creëren.

Klem

Een vangnet heb ik niet meer. De afgelopen jaren ben ik 2 x uit de ziektwet gezet en heb in de tussenliggende tijd mijn WW opgemaakt, terwijl ik toen (en als ik eerlijk ben nu nog steeds) niet of althans niet compleet in staat ben om te werken.
Ik heb een lijstje met diagnoses: ADHD met depressieve kenmerken, burnout, PTSS en een bipolaire stoornis. Mijn verknipte relatie met voeding en mijn toenemende angsten breng ik niet eens te sprake bij mijn behandelaars. Recent ben ik van een intensief behandelpad teruggegaan naar de basis. Want ik heb een baan. Waardoor ik zoveel op mijn bord kreeg dat ik mijn behandelaars liet weten het niet allebei aan te kunnen. Niet te kunnen werken én energie, tijd en ruimte over te houden voor mijn bezoekjes aan de GGZ.
Voorheen durfde ik niet eens door te laten schemeren hóé slecht het met me ging, want onze zoon was ook als uitgevallen van school. Buiten zijn schuld om, dat wel, maar ik was als de dood dat ze hem weg zouden halen wanneer duidelijk zou worden dat ik  suïcidaal was. Ik zag het totaal niet meer zitten, vooral doordat ik het gevoel kreeg niet gehoord en geloofd te worden door juist die instanties die van een afstandje ingrijpende beslissingen maakten. Meer trauma's, meer onzekerheid en meer stress en spanningen waren het resultaat.
Gevoelsmatig stond ik met mijn rug tegen de muur. Met bijzonder weinig energie en concentratie. Middenin een strijd rondom het onderwijs en de zorg van onze zoon.

Val

Tussen manies en depressies probeerde ik mezelf staande te houden. Ik kreeg meer handvatten, maar de situatie was en is overweldigend. Het einde kwam in zicht, op een negatieve, dwingende manier. Met het verlies van onze koopwoning en alle rompslomp van dien in het vooruitzicht. Ik zette mijn masker op en stortte me in een wereld die veel te snel ging. Voor even leek het te lukken. Iedereen was lyrisch en ik putte energie uit het idee dat het me leek te lukken. Toch sloeg de twijfel al snel toe. Deed en kon ik wel genoeg? Wás ik wel genoeg?
Ik dacht even dat ik kon vliegen op de vleugels die mijn omgeving op me projecteerde. Want het ging voor even iets beter en dan zou het allemaal wel meevallen, toch...?
Mijn wassen vleugels smolten des te dichter ik bij de zon kwam. Wat een wassen neus.
Ik ben opnieuw gevallen, maar reken al niet eens meer op een helpende hand. Ik accepteer maar dat er iets in mij zodanig gebroken is, dat het nooit meer hetzelfde wordt en dat hulp ver te zoeken is.

Vlucht

Voor even was het fijn om te geloven in en vertrouwen op het systeem. Dat je niet direct afgerekend wordt op wat je in het verleden wél hebt kunnen doen. Dat je geloofd wordt op je woord en niet te horen krijgt dat je je aanstelt of dat het 'maar' tussen je oren zit. Het heeft deels geloond om me over te geven aan de GGZ met alles wat daarbij hoort. Ik heb gedeeld, geleerd en mezelf herontdekt. Er zijn echter ook instanties die me alleen maar meer hebben doen twijfelen aan mezelf. Die me afgebroken en vernederd hebben en die daar binnen het huidge systeem mee weg komen. Als gebroken mens in een kwetsbare situatie kun je maar zoveel doen en ik heb meerdere keren besloten mijn laatste restjes energie over te houden voor mijzelf en mijn gezin, in plaats van een gevecht tegen de bierkaai. De laatste maanden vluchtte ik weg in een oude rol van me, één die helaas allang ontgroeid ben. De realiteit heeft me nu echter ingehaald en alles staat weer op losse schroeven...
Ik ben weer in dezelfde val getrapt, maar het was een geweldige vlucht!