Een etiket bij gebrek aan een gebruiksaanwijzing, want zeg nu zelf: is iedereen niet gewoon anders? Uniek?
De laatste maanden ben ik veel aan het nadenken geweest en aan het puzzelen.
Laat dat laatste nu 1 van de favoriete bezigheden van Damian zijn en laat Damian er nu de reden van zijn dat ik zoveel heb om over na te denken. Niet dat ik de schuld bij hem wil leggen, voor zover daar al sprake van zou kunnen zijn, maar blijkbaar hebben wij een (toekomstig?) 'probleemkind' ter wereld gebracht, iets meer dan 4 jaar geleden.
Damian is met alles enigzins vooruit op zijn leeftijdsgenoten, vooral cognitief, maar laat hij nu net op sociaal-emotioneel dus juist achterlopen.
Ten eerste wil ik even stellen dat ik niet zelf voor deze uitdrukkingen kies, maar aan het imiteren ben van alle betrokken personen/specialisten/instanties en noem het maar op. Ik geloof niet in 'het gemiddelde kind' en al helemaal niet in onze prestatiegerichte testgrage cultuur, waarin ook ons kind, blijkbaar geen kind meer kan/mag zijn.
Het gedonder begon zo eind peuterspeelzaal toen de leidsters niet zo goed meer wisten hoe ze met Damian om moesten gaan. Cognitief vooruit, maar geduld ken(de) hij nauwelijks, net zoals persoonlijke grenzen en het besef van de belevingswereld van anderen.
We lieten een psychologe meekijken om eens te zien wat haar 'professionele' mening zou zijn, maar dat bleek alleen maar aanleiding te zijn voor meer gedonder.
Op Damians basisschool lazen ze namelijk het rapport van de psychologe nogal zwart-wit en na een beroerde proefochtend waren ze (naar mijn gevoel) bang een terroritje-in-de-dop binnen te halen.
Hierbij wil ik logischerwijs wel even wat verzachtende omstandigheden noemen. Damian had zijn proefochtend op de laatste donderdagochtend voor de zomervakantie. In de paar dagen voor zijn proefochtend had hij al 2 tandartsbehandelingen (jaja, de echte met boren en vullen en al!), een vaccinatie - waar ie behoorlijk van over zijn toeren was - en het afscheid van de peuterspeelzaal achter zijn kiezen gehad. De proefochtend was dus meer dan 1 druppel die zijn emmertje liet overlopen en zo was er vanaf dag 1 dus al een lekkere negatieve indruk van onze kleuter.
Dat laatste benadruk ik even, omdat ik het soms moelijk vind me te realiseren dat Damian pas 4 is. Hij gedraagt zich af en toe al zoveel ouder en stelt al behoorlijke diepe, zelfs filosofische vragen.
Afijn, de vakantie was nog niet begonnen of ik had al mijn eerste gesprek met de directeur. Ik heb de hele vakantie in de stress gezeten of Damian überhaupt zou mogen starten met school. Het feit dat ik per september met mijn nieuwe baan - onder schooltijd! - zou beginnen hielp hierin ook niet echt mee voor een gerust gevoel.
Puntje bij paaltje mocht hij gewoon starten, maar het was met veel pijn en moeite en de belofte dat we 'extra hulp' in zouden schakelen. Ondertussen zaten we namelijk ook al in het (medische) traject voor BSO+, een vorm van buitenschoolse opvang die speciaal gericht is om kinderen met een sociaal-emotionele achterstand op een speelse manier te helpen.
Afgelopen week is Damian er eindelijk mee begonnen, maar het voelde vanaf dag 1 niet goed aan. Wij weten namelijk uit ervaring dat Damian erg gevoelig is voor prikkels, met name te veel of vreemde prikkels. Hij heeft baat bij structuur en regelmaat en op school was er een duidelijke stijgende lijn te zien, vooral in zijn gedrag naar de andere kinderen toe en tijdens het overblijven. Dagen van 8.30 tot 15.00 voor school is hij eindelijk enigzins gewend, maar om dan ook nog 3 dagen naar de BSO+ te moeten tot een uurtje of 18.00.
Ik heb er 1 woord voor: overbelasting...
Afijn, nu wil ik absoluut het beste voor ons kind, welke ouder wil dat niet, maar ik wil niet dat ik nu al met hem van de ene naar de andere instantie moet slepen. Vooral niet nu wij zelf al enigzins ee idee beginnen te vormen wat er precies aan de hand kan zijn. Ik vind namelijk nog steeds dat als er een probleem is, je niet alleen moet werken aan hoe je hiermee omgaat, maar ook moet zoeken naar de oorzaak.
Van de week bij de logopedie (ja, daar doet onze kleine man ook al aan, zij het met duidelijke redenen en nog duidelijker resultaat) noemde ik de volgende vergelijking:
Als ik een lekkage heb kan ik wel met dweilen en handdoeken in de weer, maar wil ik gewoon weten waar het lek zit, zodat ik het kan dichten!
En al met al heb ik behoorlijk wat om ff ouderwets over te klagen. Niet over Damian hoor, als je dat denkt heb je mijn punt compleet gemist. We hebben een heerlijk energiek, zorgzaam en leergierig mannetje. Tuurlijk haalt hij me wel eens het bloed onder mijn nagels vandaan, maar welk kind doet dat nou niet?!
Ik ben gek op mijn zoontje en merk steeds weer hoveel we op elkaar lijken en ook hoeveel hij op zijn lieve papa lijkt.
Ik klaag even over onze regeltjes en betweterigheid en vooral over de Nederlandse betutteling, een gegeven waar ik met tal van onderwerpen complete boekwerken over zou kunnen schrijven.
Dit onderwerp gaat me momenteel even het meeste aan mijn hart...
Ik klaag omdat ik door een 'systeem' het gevoel heb een slechte moeder te zijn. Tegenwoordig mag je niet meer uitgaan van je eigen gevoel, vooral niet als ouders zijnde. Nog even en je moet verplicht op opvoedcursus als je aan kinderen wilt beginnen.
Het zal wel voor mijn tijd zijn, maar vroeger ging het volgens mij een stuk relaxter. Was het vroeger zoveel beter dan? Ik zou willen denken van wel, maar het kan natuurlijk ook schelen dat we in de huidige maatschappij, waarin je op Twitter zelfs nog kan lezen wanneer een of andere John/Jane Doe een scheet heeft gelaten bij een popconcert, gewoon veel meer weten over wat er speelt in de wereld.
Kennis is macht, maar te is ook nooit goed en dus lijkt me 'te veel kennis' ook niet zo'n goed idee.
Weet je, laat mij maar gewoon even onder een rots kruipen en een beetje bijkomen. Weg met de mobieltjes en constante bereikbaarheid (altijd gebeld worden voor enquêtes en aanbiedingen onder etenstijd) Weg met de verantwoording en weet je? Als ik daar zit hoef ik me ook niet 'ouderwets' druk te maken over mijn slechte haar, mijn dikke kont en al die andere menselijke foutjes waar we zulke kolossale rampen van kunnen maken. Denk maar eens na over je laatste gebroken nagel als je de beelden ziet van natuurrampen die completen dorpen verwoesten of als je in het nieuws weer iets hoort over probleemgezinnen waarin 1 ouder zijn complete familie vermoord om zichzelf vervolgens van kant te maken.
Ik heb weer even ouderwets geklaagd, maar hopelijk blijf ik me altijd beseffen wat voor luxe-problemen we hier hebben.
Ik ben een goede moeder, vrouw, vriendin,
(klein-) dochter, (achter-) nicht, werkneemster en noem maar op welke rollen de vrouw van tegenwoordig zo perfect wil spelen.
Ik doe mijn best en ik probeer zo af en toe toch eens om los te laten, te relaxen en te genieten.
Misschien zouden we dat eens wat vaker moeten doen...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Test reacties