Als je hier in Nederland afwijkt van 'het gemiddelde' krijg je zo snel mogelijk
een labeltje opgeplakt. Een stempel op je voorhoofd om aan Jan en Alleman te
laten zien wat je zonden zijn, je gaven en je tekortkomingen.
Een etiket bij
gebrek aan een gebruiksaanwijzing, want zeg nu zelf: is iedereen niet gewoon
anders? Uniek?
De laatste maanden ben ik veel aan het nadenken geweest
en aan het puzzelen.
Laat dat laatste nu 1 van de favoriete bezigheden van
Damian zijn en laat Damian er nu de reden van zijn dat ik zoveel heb om over na
te denken. Niet dat ik de schuld bij hem wil leggen, voor zover daar al sprake
van zou kunnen zijn, maar blijkbaar hebben wij een (toekomstig?) 'probleemkind'
ter wereld gebracht, iets meer dan 4 jaar geleden.
Damian is met alles
enigzins vooruit op zijn leeftijdsgenoten, vooral cognitief, maar laat hij nu
net op sociaal-emotioneel dus juist achterlopen.
Ten eerste wil ik even
stellen dat ik niet zelf voor deze uitdrukkingen kies, maar aan het imiteren ben
van alle betrokken personen/specialisten/instanties en noem het maar op. Ik
geloof niet in 'het gemiddelde kind' en al helemaal niet in onze
prestatiegerichte testgrage cultuur, waarin ook ons kind, blijkbaar geen kind
meer kan/mag zijn.
Het gedonder begon zo eind peuterspeelzaal toen de
leidsters niet zo goed meer wisten hoe ze met Damian om moesten gaan. Cognitief
vooruit, maar geduld ken(de) hij nauwelijks, net zoals persoonlijke grenzen en
het besef van de belevingswereld van anderen.
We lieten een psychologe
meekijken om eens te zien wat haar 'professionele' mening zou zijn, maar dat
bleek alleen maar aanleiding te zijn voor meer gedonder.
Op Damians
basisschool lazen ze namelijk het rapport van de psychologe nogal zwart-wit en
na een beroerde proefochtend waren ze (naar mijn gevoel) bang een
terroritje-in-de-dop binnen te halen.
Hierbij wil ik logischerwijs wel
even wat verzachtende omstandigheden noemen. Damian had zijn proefochtend op de
laatste donderdagochtend voor de zomervakantie. In de paar dagen voor zijn
proefochtend had hij al 2 tandartsbehandelingen (jaja, de echte met boren en
vullen en al!), een vaccinatie - waar ie behoorlijk van over zijn toeren was -
en het afscheid van de peuterspeelzaal achter zijn kiezen gehad. De proefochtend
was dus meer dan 1 druppel die zijn emmertje liet overlopen en zo was er vanaf
dag 1 dus al een lekkere negatieve indruk van onze kleuter.
Dat laatste
benadruk ik even, omdat ik het soms moelijk vind me te realiseren dat Damian
pas 4 is. Hij gedraagt zich af en toe al zoveel ouder en stelt al
behoorlijke diepe, zelfs filosofische vragen.
Afijn, de vakantie was nog
niet begonnen of ik had al mijn eerste gesprek met de directeur. Ik heb de hele
vakantie in de stress gezeten of Damian überhaupt zou mogen starten met school.
Het feit dat ik per september met mijn nieuwe baan - onder schooltijd! - zou
beginnen hielp hierin ook niet echt mee voor een gerust gevoel.
Puntje
bij paaltje mocht hij gewoon starten, maar het was met veel pijn en moeite en de
belofte dat we 'extra hulp' in zouden schakelen. Ondertussen zaten we namelijk
ook al in het (medische) traject voor BSO+, een vorm van buitenschoolse opvang
die speciaal gericht is om kinderen met een sociaal-emotionele achterstand op
een speelse manier te helpen.
Afgelopen week is Damian er eindelijk mee
begonnen, maar het voelde vanaf dag 1 niet goed aan. Wij weten namelijk uit
ervaring dat Damian erg gevoelig is voor prikkels, met name te veel of vreemde
prikkels. Hij heeft baat bij structuur en regelmaat en op school was er een
duidelijke stijgende lijn te zien, vooral in zijn gedrag naar de andere kinderen
toe en tijdens het overblijven. Dagen van 8.30 tot 15.00 voor school is hij
eindelijk enigzins gewend, maar om dan ook nog 3 dagen naar de BSO+ te moeten
tot een uurtje of 18.00.
Ik heb er 1 woord voor: overbelasting...
Afijn, nu wil ik absoluut het beste voor ons kind, welke ouder wil dat
niet, maar ik wil niet dat ik nu al met hem van de ene naar de andere instantie
moet slepen. Vooral niet nu wij zelf al enigzins ee idee beginnen te vormen wat
er precies aan de hand kan zijn. Ik vind namelijk nog steeds dat als er een
probleem is, je niet alleen moet werken aan hoe je hiermee omgaat, maar ook moet
zoeken naar de oorzaak.
Van de week bij de logopedie (ja, daar doet onze
kleine man ook al aan, zij het met duidelijke redenen en nog duidelijker
resultaat) noemde ik de volgende vergelijking:
Als ik een lekkage heb
kan ik wel met dweilen en handdoeken in de weer, maar wil ik gewoon weten waar
het lek zit, zodat ik het kan dichten!
En al met al heb ik behoorlijk
wat om ff ouderwets over te klagen. Niet over Damian hoor, als je dat denkt heb
je mijn punt compleet gemist. We hebben een heerlijk energiek, zorgzaam en
leergierig mannetje. Tuurlijk haalt hij me wel eens het bloed onder mijn nagels
vandaan, maar welk kind doet dat nou niet?!
Ik ben gek op mijn zoontje en
merk steeds weer hoveel we op elkaar lijken en ook hoeveel hij op zijn lieve
papa lijkt.
Ik klaag even over onze regeltjes en betweterigheid en
vooral over de Nederlandse betutteling, een gegeven waar ik met tal van
onderwerpen complete boekwerken over zou kunnen schrijven.
Dit onderwerp
gaat me momenteel even het meeste aan mijn hart...
Ik klaag omdat ik door een 'systeem' het gevoel heb
een slechte moeder te zijn. Tegenwoordig mag je niet meer uitgaan van je eigen
gevoel, vooral niet als ouders zijnde. Nog even en je moet verplicht op
opvoedcursus als je aan kinderen wilt beginnen.
Het zal wel voor
mijn tijd zijn, maar vroeger ging het volgens mij een stuk relaxter. Was het
vroeger zoveel beter dan? Ik zou willen denken van wel, maar het kan natuurlijk
ook schelen dat we in de huidige maatschappij, waarin je op Twitter zelfs nog
kan lezen wanneer een of andere John/Jane Doe een scheet heeft gelaten bij een
popconcert, gewoon veel meer weten over wat er speelt in de wereld.
Kennis is macht, maar te is ook nooit goed en dus lijkt me 'te
veel kennis' ook niet zo'n goed idee.
Weet je, laat mij maar gewoon even
onder een rots kruipen en een beetje bijkomen. Weg met de mobieltjes en
constante bereikbaarheid (altijd gebeld worden voor enquêtes en aanbiedingen
onder etenstijd) Weg met de verantwoording en weet je? Als ik daar zit hoef ik
me ook niet 'ouderwets' druk te maken over mijn slechte haar, mijn dikke kont en
al die andere menselijke foutjes waar we zulke kolossale rampen van kunnen
maken. Denk maar eens na over je laatste gebroken nagel als je de beelden ziet
van natuurrampen die completen dorpen verwoesten of als je in het nieuws weer
iets hoort over probleemgezinnen waarin 1 ouder zijn complete familie vermoord
om zichzelf vervolgens van kant te maken.
Ik heb weer even ouderwets
geklaagd, maar hopelijk blijf ik me altijd beseffen wat voor luxe-problemen we
hier hebben.
Ik ben een goede moeder, vrouw, vriendin,
(klein-)
dochter, (achter-) nicht, werkneemster en noem maar op welke rollen de vrouw van
tegenwoordig zo perfect wil spelen.
Ik doe mijn best en ik probeer zo af en
toe toch eens om los te laten, te relaxen en te genieten.
Misschien
zouden we dat eens wat vaker moeten doen...