Busje komt zo...?!

Met een kind op het speciaal onderwijs ontkom je er niet aan: het leerlingenvervoer oftewel de bekende busjes die je 's ochtends en 's middags langs de schoolroute voorbij ziet crossen.
Het eerste jaar dat Damian naar een 'busjesschool' ging bracht en haalde ik hem iedere dag zelf. Het liefst op de fiets (= gezonder en goedkoper), maar indien nodig met de auto, denk bijvoorbeeld aan strenge winterdagen met ijsgladde wegen.
In het voorjaar van 2011, toen ik nog werkte bij een hele leuke broodjeszaak, begon het steeds krapper te worden met de tijd. Op mijn werk werd het drukker en aangezien ik niet op 2 plaatsen tegelijk kan zijn werden we gewezen op de mogelijkheid om leerlingenvervoer aan te vragen. Damian merkte ondertussen ook wel dat praktisch alle kinderen met de bus kwamen, dus hij wilde dat ook doen.
De aanvraag werd ingediend en na de meivakantie werd Damian iedere dag gehaald en gebracht. Een uitkomst voor iedereen. Ik voelde niet de gehaaste druk op mijn schouders van het constant op de tijd moeten letten en weg moeten van het werk, ongeacht of alles af was. Damian, die door zijn stukje autisme sociaal niet zo sterk is, kwam meer in contact met andere kinderen van dezelfde school, maar er waren helaas de nodige akkefietjes met uitdagend gedrag, zowel van hemzelf als de andere kids.
Nu ligt er ook veel aan het soort chauffeur dat je hebt. Ik denk echt dat sommige mensen niet voor dit werk weggelegd zijn, althans als het gaat om het vervoeren van mensen en kinderen met een beperking die een flinke eigen gebruiksaanwijzing hebben.
Nog voor de zomervakantie begon, kregen we van de gemeente keurig de nieuwe aanvraagformulieren voor het komende schooljaar binnen, die we meteen in orde gemaakt hadden en persoonlijk afgegeven bij loket Wegwijs.
Na de zomervakantie (dus bij de start van schooljaar 2011-2012) kreeg Damian een hele aardige chauffeuse toegekend, die we helaas niet lang mee hebben mogen maken, omdat na een paar weken het hele schema op zijn kop werd gegooid.
Waar Damian normaal uiterlijk tussen 15.20-15.30 thuis was, had ik na 15.45 nog steeds geen bus in de straat gezien. Nabellen leerde me dat diezelfde dag alle roosters omgegooid waren en alle kinderen - onaangekondigd - bij andere busjes waren ingedeeld. Nog zo'n goede zet bij een doelgroep die erg slecht tegen (onaangekondigde) veranderingen kan....
Gelukkig hebben we de rest van het jaar een top-chauffeur gehad, die goed leek te snappen hoe hij met onze speciale kids om moet gaan, hulde!
Helaas kregen we een aantal maanden terug slecht nieuws. Toen de envelop van de gemeente op de mat viel, ging ik er vanuit dat het de nieuwe aanvraag voor het schooljaar 2012-2013 was. Die aanname was correct, ware het niet dat er een mededeling bijzat dat de KM-grens voor het leerlingenvervoer veranderd was. Vanaf dit schooljaar was de grens 6 KM en 'ineens' woonden we 700m te dicht bij school. Onze situatie was verder echter niet veranderd.Ik werkte ondertussen wel ergens anders, maar de invulling van mijn uren was deels afhankelijk van het leerlingenvervoer.
Met de start van het nieuwe schooljaar heb ik het weer geprobeerd. Voornamelijk op de fiets, maar ook met de brommer en de auto. Het voordeel is wel dat je zelf weer wat meer beweging hebt en Damian heeft tijdens de rit naar huis al de kans om wat (nodige) stoom af te blazen. Helaas betekent het wel dat ik problemen heb qua oppas, waar ik niet van kan verlangen dat ze iedere keer die 10,6 KM rijden om hem op te halen.
Daarnaast - en dat is wat mij het meeste dwarszit -  kan ik niet meer werken zoals ik dat voorheen heb gedaan. Doordeweeks dus geen dagdiensten meer, maar alleen avonden en in het weekend de hele dag werken om nog een beetje aan mijn uren te komen.
Ik heb me al meerdere malen uitgesproken tegen deze bezuinigingen. Ik snap dat er ergens geld vandaan moet komen, maar misschien dat men beter naar de persoonlijke situatie kan kijken dan alleen het aantal kilometers. Er zullen wellicht wel ouders zijn die hun kind met een busje mee laten gaan, terwijl ze wel zelf in staat zijn om hier in te voorzien.
Ik zie regelmatig busjes voor 8 kinderen wegrijden met 2 kinderen erin, wat mij nu niet echt kosten-efficient lijkt.
Ondertussen heb ik bezwaar ingediend bij de gemeente met het bovenstaande verhaal. Een snelle reactie beschreef dat mijn argumenten duidelijk waren, maar dat men nog wel een werkgeversverklaring nodig had, zowel van mijn als van mijn man.
Toch jammer om te constateren dat je als ouder van een kind met een beperking altijd zelf de moeite moet doen om te krijgen waar je recht op hebt. Overal zelf achteraan en constant aan de bel blijven trekken, anders gebeurt er niet veel.
In de rechtspraak hanteren we 'onschuldig tot de schuld bewezen is', maar nu het gaat om miljardenbezuinigingen JUIST op zorg en onderwijs (waar je in mijn ogen juist in moet investeren), zijn wij blijkbaar schuldig totdat we onze onschuld aan kunnen tonen...
Ongeacht de uitkomst van de verkiezingen, denk ik dat men in politiek Nederland massaal de bus gemist heeft.....

De mama van...

"Jij bent toch de mama van Damian?"
Iedere ochtend zit ik op de fiets, brommer of in de auto om mijn zoontje Damian (6) naar school te brengen, hij gaat naar het speciaal onderwijs, hier zo'n 5,3 km vandaan.
School is al weer ruim een maandje bezig en we hebben het ritme aardig te pakken.
Ze hebben ons al zo vaak voorbij zien komen: Ik op blote voeten op de fiets; met mijn jeans, leren jack en halve handschoentjes op de brommer of in mijn kekke groene Fordje Ka (aka Karo Emerald)
Soms heb ik zelfs mijn 'papegaai' op mijn schouder. Voor de kids op school een ontzettend interessant beestje en ik word regelmatig door onbekende kids aangesproken over mijn Mika: "Issie echt? Kan ik hem aaien"
Nu heeft mijn 'papegaai' nogal een ochtendhumeur en is behoorlijk eenkennig, dus kleine kindervingers mogen van mij niet in de buurt van die snavel komen
We hebben indruk gemaakt, denk ik zo. Veel buschauffeurs kennen ons ondertussen, al is het maar van gezicht en ik zit dan ook vaak zwaaiend op de fiets. Ook Damian's oude chauffeurs steken altijd even hun hand op of blijven even met de bus naast ons rijden.
En vanochtend was het weer raak. Er werd een paar keer gekeken of ik Mika echt niet op mijn schouder had zitten en een jongentje kwam op me af gelopen: "Wat heb jij een mooie scooter" Ik lachte en bedankte. Blijkbaar mogen de meeste kids hier me wel.
"Jij bent toch de mama van Damian?"
Inderdaad, maar ik ben ook zoveel meer. ik heb een naam en vele rollen, maar daarover filosoferen met een 7-jarige? Tsja, ze kunnen me zoveel vragen, me complimenteren en raar naar me kijken, maar aan het einde van de rit ben ik gewoon 'de mama van Damian'
Ik kan niet anders zeggen dan dat ik ontzettend trots ben op onze grote, kleine man. De afgelopen jaren hadden voor ons gezin vele hindernissen in alle soorten en maten en ik heb regelmatig getwijfeld aan mezelf. Getwijfeld of ik het wel goed deed, als echtgenote, moeder, vriendin, werkneemster, dochter etc. Getwijfeld aan wie ik ben en wat ik wel. Getwijfeld of ik al die ballen wel tegelijk in de lucht kon houden.
Maar vanochtend waren er geen twijfels. Ik ben ik en die ik is toevallig wel de trote mama van Damian!