A trip down memory lane (meisje met de zwavelstokjes)

Het meisje met de zwavelstokjes...

Zo voelde ik me gisteren toen ik in het donker door mijn oude dorp heen liep. Het dorp waar ik opgegroeid ben, maar nu al 14 jaar niet meer woon. Waar ik naar school ging, vrienden heb en had.

Het dorp waar mensen wonen die een bijzonder plekje hebben in mijn hart.

Vanaf mijn ouderlijk huis ben ik gaan wandelen, gewoon in mijn eentje en gewoon, omdat het kon. Ik hou van wandelen, het geeft me rust in mijn (anders zo drukke) hoofd.

Ik liep door verschillende wijken en zag vele verlichte huizen waar de opgetuigde kerstbomen door het raam te bewonderen waren.

Voor even voelde ik me een totale buitenstaander, een bezoeker, een toeschouwer. De mensen warm binnen en ik verwaaid, maar tevreden buiten.

Het meisje met de zwavelstokjes was ook een toeschouwer. Door haar armoede kon ze geen deel uitmaken van de feestelijke actviteiten binnenshuis. Ze keek naar binnen, terwijl ze honger leed en stierf uiteindelijk in de vrieskou van de Kerstnacht.

Gelukkig voor mij viel het wel mee met de kou. De wind trok aan me, maar kreeg me niet omver en ik keek als een klein kind verwonderd om me heen.

Ik liep langs huizen, straten en pleinen waar ik veel kwam vroeger. Waar ik speelde en fietste, waar ik mijn levenslessen leerde. Ik haalde herinneringen op aan mijn tienerjaren, mijn schooltijd en de mensen die ik heb mogen leren kennen door de jaren heen. Sommigen hebben meer indruk gemaakt dan ze ooit zullen weten en anderen ben ik te snel vergeten.

Het meisje met de zwavelstokjes was een van de verhalen die ik vroeger graag las en waar ik stiekem toch wel in geloofde. Zoals ik me een tijdje identificeerde met Belle uit Belle en het Beest. Niet zozeer vanwege haar schoonheid, maar vanwege haar liefde voor boeken en het onbegrip vanuit haar directe omgeving.

Gisteren had ik weer dat dubbele gevoel toen ik door mijn oude dorp wandelde. Een soort haat-liefde verhouding, een soort thuis gevoel terwijl je er eigenlijk nooit echt bijhoorde...

Mensen die me beinvoed hebben op vele vlakken, lessen die ik geleerd heb. Alleen luisterden sommigen naar Elvis terwijl ik mijn Cliff Richard-periode had. Ik ging na school naar huis om te koken, terwijl klasgenoten naar de Mac gingen. Ik lag (genietend!) met een boek op de bank, terwijl leeftijdsgenoten op stap gingen.

Vandaag geniet ik dubbel en dwars van wie ik ben en wat ik heb. Ik heb weer even bij jullie naar binnen mogen kijken. Heb me verwonderd aan al het moois en de gezelligheid en voelde me even deelgenoot van jullie levens. 

Toen ben ik weer weggegaan. Ik heb geen zwavelstokjes afgestreken om me warm te houden, maar stapte in de auto om mijn man op te halen van zijn Kersdiner en ging naar huis. 

Ik geniet van mijn 'happily ever after' en kijk nog eens lekker nostalgisch terug op mijn oude thuis, mijn wortels. Ik ga verder op mijn eigen pad, maar ik weet zeker dat ik nog wel eens een uitstapje maak om een stukje te wandelen op mijn Memory Lane...

Sense In Being

"Geen richting hebben brengt je precies waar je moet zijn"

Met mijn 33e verjaardag in zicht moet ik weer denken aan het fenomeen 'dertigers-dilemma' Een fase in je leven waarin je je dingen af gaat vragen, zoals "Is dit alles"

Neem daarbij de komende jaarswisseling en je hebt een prima periode voor bezinning en bewustwording.

Goede voornemens en een heleboel plannen, omdat je die bewuste leeftijd hebt of omdat het die bewuste periode van het jaar is.

Waarom niet nu? Waarom niet iedere dag van de rest van je leven?

We zijn geneigd om alles te rationaliseren, om alles te verantwoorden. Alles loopt volgens een bepaald plan en alles in ons leven gebeurt in een specifieke volgorde. Een soort huisje, boompje, beestje en voor je het weet leef je niet meer, maar wordt je geleefd. Maak je je drukker om de verwachtingen van een ander, dan je eigen dromen. Meet je je af tegenover andere unieke mensen met hun eigen unieke talenten en vaardigheden. Laat je je kneden tot iemand waar je niet mee door een deur komt. Een schaduw van wie je eens was of ooit wilde zijn. Je laat je sturen door angst en onzekerheid, je laat je leiden op een pad dat niet het jouwe is. 

Waar mijn pad ook loopt, ik heb sterk het gevoel dat ik op het juiste spoor zit. Ik accepteer mijn angst en onzekerheid, want ze zijn deel van mij. Ik meet me af tegen anderen uit nieuwsgierigheid, niet uit jalozie of afgunst. Ik probeer me bewust te zijn van mezelf, van mijn omgeving en van jou. 

Sense In Being...

Gevoel, bewustzijn, bewust zijn, een zekere logica...

Wees je bewust van wie je bent, want je bent de moeite waard. Luister naar je gevoel, je intuïtie en je innerlijke kracht. Wees je bewust van je omgeving, van de mensen om je heen en geniet. Geniet van de kleine dingen, die onbelangrijk lijken, maar zo belangrijk zijn. Geniet van onbenullige dingen en neem jezelf niet al te serieus. Laat los en laat jezelf vrij zijn, maar bovenal, laat jezelf JIJ zijn....

Groene maandag

Afgelopen vrijdag sprak ik een gaste aan die geheel gekleed was in mijn lievelingskleur paars. Ik kon mijn nieuwsgierigheid niet bedwingen en vroeg haar of dit toeval was of een bewuste statement was. Afgelopen vrijdag was het namelijk Paarse Vrijdag...

12 december is het voor de vijfde maal Paarse Vrijdag. Op 500 scholen in Nederland organiseren leerlingen (en docenten) deze dag voor gelijkheid tussen hetero's, homo's, transgenders, lesbo's, bi's en in dubio's. Want iedereen moet zichzelf kunnen zijn, juist op school! 

(bron: Gay-Straight Alliance)

Al snel reageerde een collega dat hij wel Roze Maandag kende en ik heb kort uitgelegd hoe het zit. Ondertussen bedacht ik me wel weer hoe dit soort benamingen voor mij nooit geklopt hebben. Ik heb namelijk - zij het in lichte mate -  iets dat synesthesie heet.

Synesthesie is een vermenging van dezintuigen. Hoewel het niet ongewoon is dat zintuigelijke waarnemingen onderlinge invloed hebben, is dit bij synesthesie dusdanig sterk dat bijvoorbeeld kleurengeproefd worden of geluiden gezien. Deze eigenschap van de hersenen komt bij relatief weinig mensen voor. Deze nemen meerdere soorten impulsen tegelijk waar, ook als die in feite in het algemeen door andere zintuigen worden gegenereerd.

(bron: Wikipedia)

Voor mij is maandag groen en dinsdag geel, ik kan het me niet anders herinneren. Even getallen zijn koel en rond, terwijl oneven getallen scherp zijn en warmere kleuren hebben. Blijkbaar heb ik op bepaalde hersengebieden meer verbindingen waardoor bepaalde zaken 'extra' aan elkaar gekoppeld zijn. Niet sporadisch en niet hetzelfde als bijvoorbeeld na het gebruik van de gekleurde dagstickers waarmee er in de horeca gewerkt wordt.

Een mooi voorbeeld is dat van de autistische Daniel Tammet, die tijdens zijn opsomming van het getal pi in zijn hoofd door een compleet landschap aan getallen loopt. Intrigerend en zelfs wel een beetje magisch...

Er wordt ondertussen wel gedacht dat zo'n 5% van de bevolking in meer of mindere mate 'verwarde zintuigen' heeft. Misschien zie jij ook wel kleuren in muziek of proef je geluiden, maar heb je er nooit bij stil gestaan dat niet iedereen dat zo ervaart.

Ik ben wel nieuwsgierig: Welke kleur is jouw maandag???

Back to life

Soms kom je op een punt in je leven, waarop je je prioriteiten bijstelt. Omstandigheden, veranderingen, hetzij door eigen keuzes of door andermans invloed. In een leven kan er veel veranderen, zo ook in het mijne. 

Voor mij zijn momenteel een aantal dingen kristalhelder:

Mijn gezin gaat voor; ik ben bloedeerlijk en direct tot het botte aan toe; ik ben wispelturig en chaotsch, maar wanneer ik ergens voor ga, stort ik me er vol in.

Ik verlies mezelf makkelijk. Geen grote identiteitscrisis, maar blind ergens voor gaan en de rest uit het oog verliezen. Ook met social media begon ik er last van te krijgen. Te pas en te onpas even op Facebook kijken of snel een Tweetje tikken. Tot ergernis van mijn mannen, die er zelf trouwens ook wat van kunnen, maar dan op game-gebied.

Ik had al vaker wat ergernissen van mezelf omtrent bepaalde social media, ondanks een groot aantal pluspunten. Ik vond mensen van vroeger, kijk mee bij vrienden en familie die niet in de buurt wonen en ben snel op de hoigte van wat er speelt in bijv. mijn eigen buurt of in mijn favoriete zaken. Toch zag ik ook genoeg shit voorbij komen, pardon my French. Foute filmpjes, uitnodigingen voor irritante spelletjes en zwart-witte discussies van olifanten die toch echt maar muggen waren. 

De twijfel begon toe te slaan: voegt dit nog wel iets toe of trekt dit alleen maar energie? Toen las ik de nieuwe voorwaarden of althans de discussie hierover en hoewel ik me er niet in verdiept heb, was dit de zoveelste min waar ik tegenaan liep.

Manlief startte en ik ga hem snel volgen: Deactiveren en na 2 weken 'exit Facebook' Ik vind het stiekem wel spannend, maar hopelijk staat mijn besluit vaster dan mijn ideeën over mijn kapsel :)

On the plusside: ik kan weer ouderwets gaan schrijven en bellen als ik wil weten hoe het gaat en wat je doet. Misschien krijg ik je wel zover dat je hier wat vaker langskomt en meeleest. 

In any case, wanneer 2015 begint ben ik er klaar mee. Klaar met saaie statussen, druilerige details en zichzelf-likende pagina's en apps die ik nog niet eerder gezien had.

En misschien heb ik warempel weer wat meer tijd over voor mijn echte leventje. Want gezellig op de bank met mijn mannen, wandelen in het bos of op stap met mijn vrienden is toch altijd leuker dan scrollend achter mijn smartphone!

Toch...?!?