Het is iets na 8.00 wanneer ik de huisarts bel om een afspraak te maken. Wanneer de assistente vraagt wat mijn klachten zijn hoor ik mezelf met een klein en bibberig stemmetje zeggen dat ik denk dat ik een burn-out heb. Zonder verdere vragen wordt me verteld dat ik met een half uur terecht kan.
De wandeling naar de praktijk, een straat of 4 bij me vandaan, voelt aan als een hindernisbaan in slow-motion. De meest logische route gaat langs een klein winkelcentrum. Ik kijk zoveel mogelijk naar de grond, ben schrikachtig, schichtig en wil eigenlijk het liefste weer meteen naar huis.
In de wachtkamer staar ik als een zombie voor me uit en loop uiteindelijk, nog steeds met neergeslagen ogen, de spreekkamer in.
Eenmaal binnen ga ik los. Ik voel de tranen komen en een deel van me probeert ze nog weg te duwen, maar er is geen houden aan. Tussen mijn gesnik probeer ik mijn verhaal te doen: Dat ik moe ben, murw, lamgeslagen en gewoon helemaal op. Dat ik gehoopt had in 2 weken vakantie wat bij te tanken, maar dat ik er erger uitgekomen ben dan ik erin ben gegaan. De laatste dagen waren we in Berlijn, mijn man, zoon en ik. Een stedentrip waar we ontzettend naar uitkeken, we gaan niet snel weg. De eerste avond op de hotelkamer kwam het vanuit het niets. Ik begon met huilen en kon niet meer ophouden. Vanuit mijn tenen kwam het. Het enige wat ik nog weet van die bewuste avond is het onbedaarlijke huilen en de keren dat geprobeerd heb "sorry" te zeggen tegen mijn man die me heel de avond in zijn armen hield tot ik van uitputting in slaap viel. De volgende ochtend waren al mijn eerdere twijfels weg. Dit is niet even een dipje, dit los ik niet op met die 2 weken vakantie, ik moet echt hulp gaan zoeken.
Mijn huisarts kijkt me begripvol aan en laat me mijn verhaal doen. Ze heeft me dit jaar al vaker gezien, nadat ik op straat overvallen en mijn hand gekneusd was en later toen ik vermoedens had van een tekenbeet. Toen was ik al zo moe, maar ik weet het aan mijn 2 nieuwe banen. Als je veel werkt, ben je logischerwijs dus ook sneller moe, toch?
Ik probeer door mijn tranen heen te lachen. Ik voel me ineens een beetje een aansteller. Kijk mij hier nu eens zitten. Hoe kan ik mezelf serieus nemen? Toch bevestigt mijn huisarts het al snel. Ik heb de goede stap genomen door aan de bel te trekken, er is natuurlijk best wel wat gebeurd de afgelopen maanden en daar zaten blijkbaar ook traumatische gebeurtenissen tussen.
Een van mijn sterkste eigenschappen is relativeren. Maar ik kan het niet meer...
Mijn huisarts knikt nog eens bevestigend en draagt me op om me ziek te melden en de komende 2 weken helemaal niets te doen, met uitzondering van bewegen. Ik krijg contactgegevens mee van de chiropractor, Cesartherapeut en het maatschappelijk werk evenals een afspraak over 2 weken. Bij het weggaan wordt me sterkte gewenst, maar ergens roept een stemmetje dat ik dát juist niet kan nu.
Met de luxe van 2 banen en heb ik nu dus ook de loodzware taak om 2x eenzelfde gesprek te gaan voeren. Doodop begin ik aan mijn telefoontjes en ik sta me om mezelf op te vreten dat ik hier zoveel moeite voor moet doen en er zo tegenop zie. Gelukkig had ik voor de vakantie al aangegeven dat het niet zo lekker ging en kom dit niet uit het niets. Toch knaagt het aan me. De laatste keer dat ik ziek was, heb ik onderweg naar mijn werk mijn ontbijt langs de vluchtstrook gedumpt door een buikgriep en ben nog zo goed en kwaad als het kon de vloer opgegaan tot er vervanging was.
Nadat ik klaar ben met bellen, gesprekken die al snel 20-30 minuten in beslag nemen, wil ik nog maar 2 dingen; naar huis en slapen. De dagen die volgen brengen diepe dalen met zich mee. Ik heb moeite om toe te geven en rust te nemen, maar ben zelfs na de kleinste inspanning al zo moe dat ik weer slapend op de bank eindig. Ik ben onrustig, weet niet wat ik met mezelf aanmoet en baal dat ik zelfs in huis veel dingen moet laten liggen.
Na 2 weken mag ik opnieuw naar de huisarts.
Ondertussen ben ik weer afspraken bij de fysiotherapeut gaan maken. Ik loop namelijk al een jaar met een peesplaatontsteking onder allebei mijn voeten, een kwaal die hoogstwaarschijnlijk te wijten is aan de lange dagen staan op mijn werk. Ik was al eerder met behandeling begonnen, maar het werk ging gewoon door en daardoor kon ik geen rust nemen, terwijl mijn voeten dat juist zo nodig hadden.
Ook was ik naar het inloopspreekuur van o.a, het maatschappelijk werk geweest en had op mijn zoons school (speciaal onderwijs) met de interne begeleidster gesproken om aan te geven van hoe en wat. Onze zoon heeft autisme en dat creëert ook thuis de nodige extra stress en spanningen, maar met de start van het nieuwe schooljaar wilde ik meteen duidelijkheid en openheid zodat het op tijd gesignaleerd kan worden als hij op school in de problemen zou komen. Leg maar eens aan je kind uit dat mama wel thuis is, maar eigenlijk nog geen stuiver waard...
Alleen al vanuit het gezinsstukje heb ik dus behoorlijke moeite gehad écht rust te pakken en ik geef ook aan dat vooral mijn fysieke klachten en mijn concentratie alleen maar slechter zijn geworden in die 2 weken.
Hetzelfde vertel ik de bedrijfsarts waar ik diezelfde middag langs mag. Ik zie enorme beren op de weg, mede doordat ik maar 1 ervaring heb met langer ziek zijn op mijn 18e en dat was helaas een negatieve. Gelukkig maak ik me weer druk om niets, ook zo'n heerlijke eigenschap van me. Met een verse verwijzing voor een psycholoog van mijn huisarts en het bovenstaande verhaal kan de bedrijfsarts een redelijk beeld krijgen van hoe of wat. Nog steeds onder de noemer burn-out begin ik aan een 3e week thuis en probeer uit te kijken naar mijn zoons verjaardag dat weekend.
De goede en slechte dagen wisselen elkaar af. Ik trap mezelf iedere dag naar buiten voor wat frisse lucht en beweging, wat helaas ook tegengewerkt wordt door mijn pijnlijke hielen. Fietsen is me wel aangeraden, dus probeer ik dagelijks een flinke fietstocht te maken. Elke dag wat boodschappen doen, even eruit, onder de mensen.
Het kost me ontzettend veel moeite. Ik ben vergeetachtig en sta trillend en met hartkloppingen in de supermarkt. Ik ben snel geprikkeld, maar ook prikkelbaar en kan niets hebben.
Als ik per ongeluk een aanvaring heb met mijn vel en een ritssluiting begin ik te huilen als een klein kind dat van de schommel gevallen is.
Mijn man maakt grapjes om me op te vrolijken en hoewel het soms werkt, schiet het me vaak in het verkeerde keelgat en word ik onredelijk boos of intens verdrietig.
Ik slaap 's nachts door maar ben doodmoe als ik wakker word. Na een afwasje staat het zweet me op mijn voorhoofd en mijn hele lijf doet zeer nadat ik mijn was aan de droogmolen heb gehangen.
De meesten van de kleine groep familie en vrienden die op Damian's verjaardag komen zijn op de hoogte van mijn situatie. We hebben alles ruim voorbereid en ingepland qua tijd. Ik wil zo graag dat onze grote kleine man een leuke dag heeft, maar van mij mag alles afgeblazen worden.
Ik merk dat mijn stekels omhoog gaan met al dat 'moeten' en zit een deel van de middag binnen met mijn beste vriendin te praten. Het lucht op, maar zelfs dat is niet genoeg en ik ben zo ontzettend blij wanneer iedereen weg is. Meteen voel ik me schuldig, maar probeer dat uit mijn hoofd te krijgen.
Een van de dingen die ik van mezelf mag (!) doen is loslaten. Me niet meer overal zo druk om maken, want ik heb er simpelweg de energie niet voor.
Hetgeen waar ik me juist zo mee identificeer, namelijk mijn tomeloze energie, is weggeëbd. Mijn concentratie is dramatisch en ik vergeet van alles, waaronder een ouderavond eerder die week.
Telefoongesprekken met verzuimbegeleiding, werkgevers en de bedrijfsarts zuigen de energie uit me.
De tijd vliegt en ik weet wel zeker dat ik de vlucht gemist heb.
De psycholoog is ondertussen ook in beeld. Er zijn wachttijden, maar ik ben brutaal en geef aan dat ik bij uitval van andere cliënten graag gebeld wil worden. Ik zit toch veel thuis en heb nauwelijks plannen en mijn inzet wordt beloond met een afspraak in de praktijk van mijn huisarts.
Mijn verhaal vliegt eruit en ik hoor mezelf ratelen over thuis, vroeger, kleine en grote dingen uit mijn verleden en de dingen waar ik nu tegenaan loop. Het lucht op en het is het eerste gesprek in vele weken waarin ik wel wat tranen op voel komen, maar niet in huilen uitbarst.
Ik krijg advies mee om met online therapie aan de slag te gaan en meer structuur aan te brengen, juist met de dingen die me energie geven.
Ik weet ze op te noemen, alhoewel ik er de laatste tijd zelden aan toe kwam, laat staan dat ik energie krijg uit mijn persoonlijke uitlaatkleppen.
Eenmaal thuis ben ik leeg. Ik kruip op de bank tegen mijn man aan en probeer te ontspannen.
Ik wil zoveel en kan zo weinig.
Langzaam begin ik te beseffen dat het mag, dat het goed is zo.
Dat ik lang genoeg sterk ben geweest en nu even niet sterk hoef te zijn.
Tussen iets weten en iets doen zit vaak een groot verschil. Misschien is het ook juist wel een kwestie van je hoofd 'uitzetten', iets waar ik als ADHD-er behoorlijk veel moeite mee heb.
De maand vliegt voorbij in periodes van slapen, huilen en van voor niet weten wat ik achteren aan het doen ben. Het schijnt erbij te horen en pas als ik dit toelaat merk ik dat ik af en toe een 'helder' moment heb.
Een maand geleden brak ik en wilde ik meteen mijn stukjes oprapen om de boel weer aan elkaar te lijmen.
Een maand later krijg ik mijn verhaal op papier, al is het maar het topje.
Wat ik nu ervaar heeft niet maar 1 oorzaak. Ik heb geen rotbaan, geen constante doffe ellende en allerlei problemen thuis. De afgelopen jaren is mijn emmertje wel steeds voller geraakt en achteraf gezien heb ik het nog lang volgehouden met die volle emmer. Met een zorgintensief gezin, veel persoonlijke tegenslagen op meerdere vlakken en heel specifiek; de straatoverval en mijn ontslag eerder dit jaar.
Ik had teveel borden in de lucht en dan weet je al dat ze een keer gaan vallen.
Ook ik ben gevallen en gebroken, maar ik heb geaccepteerd dat het zo is en probeer los te laten. Ik ga mijn stukjes zoeken, maar als ik straks iets mis kan ik daar ook mee leven. Er zitten al genoeg steekjes bij me los :)
Hoe lang dit gaat duren weet ik niet, ik weet alleen dat ik de man met de hamer niet nog een keer tegen wil komen. Er zullen dingen moeten veranderen en niet alleen in mezelf maar ook daarbuiten. Ik hik niet alleen tegen mezelf, maar vooral ook onze maatschappij aan. Hoe ik daarmee om mag gaan ga ik uitzoeken, maar eerst werk ik aan mezelf.
Tijd vliegt, eens zien of ik toch nog kan genieten van de vlucht...
