Ik hou van chocolade - Valentijns Coffee Tasting

Als Coffee Master in training probeer ik regelmatig Coffee Tastings te doen met partners, familie en vrienden. Op zoek naar de lekkerste koffie, maar vooral de lekkerste combinatie met iets te eten, ook wel foodpairing genoemd. 
Iedere koffie heeft zijn eigen karakteristieken, beinvloed door herkomst, verwerking, roast, etc. en bij ieder smaakprofiel horen ook de complementary flavors. Denk hierbij aan verschillende soorten chocolade, fruit en noten.

In het kader van Valentijnsdag hadden we vandaag en gisteren een actie in de stores waarbij een wachtwoord gegeven moest worden voor een 2e Triple Hot Chocolate gratis en dat was 'Ik hou van chocolade'

In mijn zoektocht naar lekkere foodpairings besloot ik daarom vandaag een Coffee Tasting te doen met als rode draad chocolade. De parallellen tussen de verschillende bonen - koffie en cacao - vind ik sowieso al een leuk uitgangspunt voor pairings.

Onderliggende thema's waren geografie en roast waarbij ik 3 koffies uit heb gekozen die zowel de 3 verschillende koffieregio's vertegenwoordigen, als de verschillende roasts - blonde, medium en dark. Iedere regio uit de Coffee Belt heeft zijn eigen karakteristieken. 

Latijns-Amerikaanse koffies hebben vaak een hoge zuurgraad en lichte body, met tonen van cacao en noten. Afrikaanse koffies zijn iets meer in balans qua zuurgraad en body. Deze bonen hebben fruitige, bloemige smaken en combineren goed met o.a. citrusvruchten en bessen. Koffie uit de regio Asia-Pacific staan bekend om hun volle body en kruidige, aardachtige smaak.

1. Kenya - Deze medium roast Afrikaanse koffie is sappig met een hoge zuurgraad en volle body. Medium roast koffies zijn vrij toegankelijke koffies en voor deze specifieke koffie had ik 2 verschillende cookies meegenomen; witte chocolade & cranberries en sinaasappel & chocolade. Beide cookies bleken een goede combinatie te zijn. Er was geen sprake van overheersende elementen, hoewel de cranberries wat aan de zoete kant zaten en de sinaasappel meer sprak met het frisse (citrus) van de Kenya. 


2. Veranda - Als blonde roast een vrij zachte koffie, ideaal als 'opstartkoffie' voor mensen die veel thee drinken. Veranda is een blend van diverse Latijns-Amerikaanse koffies, met smaken van cacao en noten. Doordat dit zo'n lichte roast is een vrij moeilijke koffie om te pairen, aangezien de smaak van de koffie snel verloren gaat in de foodpairing. Om uit te proberen had ik verschillende soorten chocolade-amandelen en ook koffiebonen omhuld met chocolade. 

Zoals verwacht waren de pure chocoladebonen te sterk en te bitter voor de koffie, maar zowel de amandelen als de koffieboontjes in witte chocolade bevielen goed en waren een zachte, zoete aanvulling op de koffie, die hierdoor iets milder aandeed qua zuurgraad. Een lekkere, goed te behappen combi waar iedereen tevreden mee was.


3. Sumatra - Koffie zoals koffie in mijn beleving hoort te zijn: Kruidig, met een sterke geur en smaak. Een Indonesische boon met een volle body en lage zuurgraad. Deze dark roast kan wel een stevige pairing gebruiken, dus wat chocola betreft heb ik meteen gekozen voor puur; gevuld met een soort toffee krokantje en een reep met gember. Van deze twee bleek de gember de beste combi te zijn. Het krokantje was te zoet naar ieders smaak. Omdat Sumatra ook met kaas gecombineerd kan worden had ik nog een Limburg kaasje meegenomen met een stroop van appels, peren en dadels. 
Hoewel deze combinatie eerst leek te kloppen, zorgden zowel de koffie als de kaas tesamen voor een bijsmaak die ik niet heel prettig vond. Met een andere kaas in mijn achterhoofd (het kan zo heerlijk zijn om thuis met allerhande smaken te experimenteren) heb ik nog wat opties open staan qua kaassoorten en zal ik blijven ontdekken wat wel of niet werkt in combinatie met onze verschillende koffies.

Al met al waren mijn partners en ikzelf tevreden met de (meeste) ontdekte smaakcombinaties en weer wat wijzer over de oorsprong en kenmerken van de verschillende koffies. 

Het is een persoonlijk compliment om te horen dat ze duidelijk konden zien dat ik enthousiast ben en er werk ingestoken heb en alleen maar meer motivatie om mezelf en degenen om me heen te inspireren op hun Coffee Journey.

Al met al dus een geslaagde Valentijn...

Heb jij recht op een wagenvergunning?!?!?

~bewustzijn en zichtbaarheid in het verkeer ~

Het is rond 20.30. Ik zit naast mijn man in de auto, op de weg terug vanaf Stada Stores. We gaan onder het viaduct richting centrum, wanneer we een auto achter ons opmerken die in het donker zonder verlichting (!) rijdt. De auto hierachter seint meerdere malen, maar gaat uiteindelijk ons en onze achterbuur voorbij. Ondertussen is mijn man al langzamer gaan rijden en gebruikt zijn gevaarslichten om de bestuurder achter ons duidelijk te maken dat hij nog steeds zijn lichten niet aan heeft. Drie stoplichten verder en terwijl hij eigenlijk af wilde slaan, gaat mijn man achter de onverlichte auto aan en probeert nogmaals te seinen. Inmiddels zijn we een paar straten verder en de inzittenden van de auto hebben nog steeds niets in de gaten. Pas een stoplicht verder, wanneer we naast de auto uitkomen en ik al uit het raam hang om te waarschuwen, heeft de nietsvermoedende bestuurder in de gaten waar alle drukte goed voor is. Hij verontschuldigt zich lachend, zet zijn lichten aan en draait de hoek om. Mijn man zet opnieuw koers naar huis en de enige gedachte die in mijn hoofd rondspookt is: "Je zal maar te horen krijgen dat zo een je kind heeft doodgereden in het donker...."

Noem het moederlijke overbezorgdheid, doe het af als 'je druk maken om niets' of 'van een mug een olifant maken', maar ik vraag me af of men zich in het verkeer wel beseft waar men mee bezig is?!

Vanuit meerdere standpunten heb ik zo mijn eigen ervaringen. Ik heb nog nooit iemand aangereden, heb hooguit lakschade aan mijn bolides en probeer me te gedragen als een heer in het verkeer. Desondanks ben ik meerdere keren zelf aangereden, bijna aangereden en heb ik zelfs een keer bijna 2 fietsende kinderen op mijn motorkap gehad. Dat laatste ging als volgt:

Ik reed met mijn auto in een 30 KM zone rechtdoor op een gelijkwaardige kruising toen er 2 kinderen van links aan kwamen fietsen. Noot: ik kwam voor hen van rechts en had dus al voorrang. Ik zag de fietsers en liet mijn gas al los terwijl ik het kruispunt overstak. Ondertussen staken de kinderen ook over, maar schoten halverwege het kruispunt een vluchtheuvel op - voor hen links -  en stuurden vanaf daar ineens in mijn richting de weg op waardoor de 1 naast me en de ander schuin voor me terecht kwam. Gelukkig had ik de helderheid om vol op mijn rem te trappen en enigzins uit te wijken, wat al bemoeilijkt werd door een rij paaltjes op de stoep op mijn hoogte. Daarnaast was ik blij dat er niemand achter me kwam of net de hoek om kwam, want dan had dit zeker vervelender afgelopen. Voor mij dan, want de 2 kids waren al zigzaggend vrolijk verder gereden, zich van geen kwaad bewust. Ik zat ondertussen met mijn hart in mijn keel in mijn auto te denken aan hoe dit anders af had kunnen lopen.

Steeds vaker kan ik me ontzettend boos maken om mensen in het verkeer (en dan bedoel ik ALLE verkeer; dus auto's, voetgangers, fietsers etc.)
Vooral in deze donkere dagen zie ik nog steeds mensen zonder licht rijden. Niet alleen fietsers (waarvan ik me uiteindelijk afvraag of ze een doodswens hebben....?), maar ook automobilisten. Zelfs op drukke snelwegen in situaties die om aangepaste snelheden vragen, zoals dichte mist en/of extreme regenval, zie ik mensen doorscheuren alsof er niets aan de hand is en dan vooral ook nog ZONDER verlichting. 

Hebben mensen dan niet in de gaten hoe levensgevaarlijk een niet of slecht zichtbare auto kan zijn in het verkeer? Er gebeuren al genoeg ongevallen bij daglicht, laat staan wanneer er door nachtval en/of andere omstandigheden slecht of verminderd zicht is. Over mensen op met alcohol in het verkeer ga ik hier niet eens beginnen, die mogen ze van mij meteen opsluiten aangezien ze tijdens dronken weggebruik geen respect tonen voor hun eigen leven, maar vooral ook niet voor het leven van anderen....

Waar ik me nu vooral op automobilisten heb gericht (want die auto's doen dit natuurlijk niet zelf) vraag ik me ook weer af hoe dat ziet met al die fietsers. Die schoolgaande brede colonnes die denken dat de weg van hen is, ook tijdens een drukke ochtendspits. Die opgeschoten bezorgers die denken dat een voetpad ook een fietspad is (pas maar op wanneer je - kinderwagen first - nietsvermoedend je voortuin uit komt lopen), maar ook taxi-bedrijvige en boodschappen-beladen ouders die zich - ook vaak genoeg onverlicht - door een combinatie van rijdend en stilstaand verkeer heenslingeren met volgeladen fietsen (pas op: zwenkt uit!)

Verlichting is tot nog toe de rode draad, want dit is een veelvoorkomend probleem in AL het verkeer, maar er zijn ook genoeg andere issues, van gehaast gehannes tot bewust stuntmangedrag. 
Regelgeving die nu al niet goed en/of voldoende gehandhaafd wordt houdt kwetsbare groepen (lees: fietsers) een hand boven het hoofd, waardoor deze alleen maar meer een onjuiste boodschap krijgen dat regels (die ook voor hun eigen veiligheid ontworpen zijn) aan de laars kunnen worden gelapt.

Zou ik die kinderen uit bovenstaand voorbeeld geraakt hebben, dan had de betrokken rechter waarschijnlijk geopperd dat ik daar als automobiliste 'op berekend had moeten zijn' en 'moet anticiperen' in het verkeer. Ik zou aan moeten voelen wat ieders beslissingen gaan zijn in het verkeer. Helaas geven juist dit soort missers mij meer de insteek om te 'anticiperen' dat mensen die zich bewust als losgeslagen projectielen gedragen op de weg, misschien wel juist goed geraakt willen worden.

Mocht je hier nu fel op willen reageren, natuurlijk ga ik er niet vanuit dat mensen in het verkeer een doodswens hebben. Maar sta eens stil bij wat je eigen weggedrag bijdraagt of misschien juist wel afbreekt. Des te groter het voertuig, des te dodelijker het kan zijn wanneer het onbewust en zonder inachtneming van de regels gebruikt wordt. 
De volgende keer wanneer je wegrijdt met je auto, motor, brommer of fiets: doe verlichting aan! Het kost niet veel; boetes zijn duurder en een leven is onbetaalbaar. Koop 2 setjes op batterijen voor een paar euro (verbetering tegenover de dynamo, je bent ook zichtbaar als je stilstaat en zorg meteen voor reserves bij lege batterijen) Zet in je voertuig zodra de contactsleutel omgaat meteen je licht aan of indien mogelijk, zet je verlichting automatisch aan.

Ben je juist kwetsbaar in het verkeer? Denk aan je zichtbaarheid. Verlichting is overal te vinden, ook als voetganger (dus ook hardlopers etc.) Schiet niet zomaar achter of tussen objecten vandaan de straat op en gebruik je zintuigen. Knip je hond of kind ook een extra lichtje om en ook niet onbelangrijk: denk aan opvoeding. Ook al krijgen we verkeersles op school, praktijk is belangrijk, vooral met de generaties die al jaren gehaald en gebracht worden en zelf niet veel meekrijgen van het daadwerkelijke verkeer. Maak kinderen al vroeg duidelijk dat ze kwetsbaar zijn in het verkeer en geef onveilige situaties aan, zowel fysieke plaatsen (dat drukke kruispunt vlakbij school) als specifieke situaties (bijvoorbeeld de dode hoek van een vrachtwagen en/of bus) Daarnaast maken we allemaal gebruik van de weg, dus is het niet meer dan normaal om hoffelijk te zijn en rekening te houden met elkaar...

Maak je deel uit van het verkeer? Zorg ervoor dat je ten alle tijde oplet. Weet wat de regels zijn en let op borden en verkeerslichten. Een mobiel in je hand in de auto is bij wet verboden, maar je scheren en opmaken in een rijdende auto of doodgemoedelijk je shagje draaien is net zo gevaarlijk! Check je verlichting, check je voertuig, check jezelf. We zeggen vaak: "Liever 5 minuten later thuis, dan 5 minuten eerder in het ziekenhuis." Al doe je het niet voor jezelf, doe het dan voor je medemensen in het verkeer.

Als er ooit sprake van zou zijn, heb jij dan recht op een wagenvergunning?!?

Music was my first love

Mijn vader zei ooit eens dat het nummer 'Music was my first love' gedraaid mocht worden op zijn uitvaart. Vanwege de simpele betekenis die muziek voor iemand kan hebben, dacht ik hetzelfde, maar ach, John Miles staat tegenwoordig niet meer op mijn lijstje...
Nu leeft mijn vader gelukkig gewoon nog, maar de simpele tekst van desbetreffend nummer maakt al jarenlang deel uit van de soundtrack van mijn leven. 

Ik zou namelijk niet kunnen leven zonder muziek. Muziek een groot een belangrijk deel van mijn leven, tot op de dag van vandaag en dat zal het altijd blijven! Of het nu te maken heeft met de chaos in mijn hoofd of niet, ik word bijna dagelijks wakker met een liedje in mijn hoofd. Niet specifiek een oorwurm als 'Shalali-shalala' of 'the Ketchup Song', maar ik heb altijd mijn eigen muziek bij. 

Voor specifieke periodes in mijn leven was er bijpassende muziek en aangezien mijn muzikale interesse vrij breed is en ik volgens mijn moeder 30 jaar te laat geboren ben, varieert mijn dagelijkse dosis tussen alles uit de 50's tot aan nu. Ook klassiek mag hieraan trouwens niet ontbreken. Ik kan nog steeds in vervoering raken door klassieke stukken, maar ook klassiekers in een nieuw jasje of juist moderne nummers door complete orkesten bezorgen me met regelmaat kippenvel...

Ondanks dat ik stiekem toch echt een 90's kind ben (Anouk, Alanis, happy hardcore en de Backstreet Boys) heb ik periodes gehad waarin ik een bepaalde artiest of band grijs draaide, of deze nu van die bepaalde tijd en hip was, of niet. Denk hierbij aan Sting (& the Police), Cliff Richard, Elvis Presley, David Hasselhoff (errug Foute Uur), maar ook complete soundtracks, New Age en Mantra's, etc.
Ik heb alle radiozenders gehad, van Arrow tot 10Gold, SlamFM, 538 en 3FM. Online luisteren naar Wyldwood Radio (pagan) vind ik heerlijk en naast mijn boekencollectie ben ik zeer trots op mijn muziekcollectie, die varieert van Korn, Melissa Etheridge, Maroon 5, Racoon, Roel Esseboom, Puur, Lily Allen, Led Zeppelin, Lenny Kravitz, Bach, Mozart en verzamelaars uit de 60's, 70's, 80's,  90's, 00's en nu.

Ik houd van de diversiteit, al is het maar omdat dat de enige manier is om mijn wisselende stemmingen muzikaal bij te houden. 
De laatste tijd wordt ik vrolijk nostalgisch wanneer ik luister naar de soundtrack van Guardians of the Galaxy en voel ik me in mijn element bij het horen van Stevie Nicks op de OST van Practical Magic. Ik word licht zenuwachtig van de intro van John Legend's All Of Me (voor de insiders; de meest geprobeerde en meest verknoeide piano-intro die je dagelijks op Breda CS tot bedroevenis toe kunt horen) en weemoedig bij de tonen van Placebo's I Know waar ik mijn LDVD in mijn tienerjaren mee wegbrulde.

Toen de griep me deze week geveld had en ik op bed mezelf probeerde te vermaken, kwam ik de film Begin Again tegen. Films over muziek en muzikanten kunnen heerlijk zijn om naar te kijken en luisteren, en net zoals August Rush me tot tranen geroerd heeft, deed ook deze film dat. Misschien was het de breekbare zang van Keira Knightley, de rauwe melodieen of juist de uiteindelijke gelikte songs die voorbij kwamen. Wie weet?
Misschien ben ik een emotioneel wrak en lag ik toch al te snotteren en bibberen.
Ik weet alleen dat muziek een liefde is die naast de liefde voor mijn familie en vrienden, al jarenlang een rode draad vormt in mijn leven. 
Zoals voor zovelen geldt dat ze een vrolijke noot kan brengen, een steun in de rug of gewoon een heerlijke uitlaat voor dagelijkse emoties en beslommeringen.

She picks me up, she gives me affirmation and she truly is a love to cherish...

Music was my first love
and it will be my last
Music of the future
and music of the past
To live without my music
would be impossible to do
Cause in this world of troubles
my music pulls me through

The bean forever remembers...

Voor mijn verjaardag afgelopen december kreeg ik een nieuwe tas. Niet zomaar een tas, maar een speciaal besteld vanuit Singapore. Van mijn lief, voor mijn werk. Het is namelijk officieel: ik ben een Starbucks-nerd...

Ik weet uit ervaring dat ik best door kan slaan in bepaalde dingen. Een type 'alles-of-niets' en hoewel dat niet altijd goed werkt in combinatie met de eeuwige chaos in mijn hoofd (en dus de bijbehorende vergeetachtigheid door impulsiviteit) kan ik best hyper zijn over onderwerpen die me aan het hart gaan. 

Mijn newlyfound passie voor koffie is daar een voorbeeld van, maar nog leuker is dat dat om me heen herkend en erkend wordt. Vandaar dat mijn darling husband besloot dat het tijd was voor een toepasselijke werktas.
Just for the record; mijn liefste lief is ook degene die me ooit uit XXL band T-shirts en skaterbroeken gekregen heeft en deze verving door wat vrouwelijkere kleding, die hij nog steeds met liefde voor me uitzoekt, inclusief bijpassende accesoires <3

Al met al dus tijd voor een nieuwe werktas en mijn vreugde was groot toen deze een toepasselijk gedicht bij zich bleek te dragen:



"The bean forever remembers it's birthplace: the terraced hillsides, the equatorial rains, the lilac-blue shade of the jacaranda.
The bean eternally harbors the nurturing touch of the farmer deep within.
The bean gives back, blessing each warm cup with the mysteriously inviting flavor of the coffee-land origin"


De boon herinnert zich voor altijd zijn geboorteplaats; de terrasvormige hellingen, de equatoriale regens, de lila-blauwe schaduw van de jacaranda.
De boon herbergt eeuwig in zich de verzorgende aanraking van de boer.
De boon geeft terug, zegent iedere warme kop met de mysterieuze uitnodidigende smaak van het koffieland van oorsprong.

Al zou ik geen koffieliefhebber zijn geweest, al zou ik de afgelopen 30 jaar onder een steen geleefd hebben en nog nooit van Starbucks gehoord hebben...
Wanneer iemand op zo'n manier kan schrijven over koffie, de koffieboon en zijn origine, dan spreekt daaruit zo'n geweldige passie dat ik er kippenvel van krijg.
Alleen al het beeld van een land bij de evenaar, in de schaduw van de jacaranda...


Ongeacht smaak, want daar valt altijd over te twisten. 
Doe mij zo'n bakkie...

A history in words

Als tiener hield ik jarenlang een dagboek bij. Ik vond het heerlijk om mijn dagelijkse beslommeringen van me af te schrijven en niet alleen was het een welkome uitlaatklep, maar door later alles terug te lezen heb ik ook wel het nodige inzicht verkregen in mezelf en hoe ik tegen dingen aankeek en nog steeds doe.

Datzelfde heb ik als ik mijn werk lees. Recent voornamelijk mijn blogs, maar over de afgelopen 20 jaar ook bergen gedichten en soms wat korte verhalen.
In mijn vrije tijd ben ik bezig geweest om alles te bundelen. Ik heb al verschillende opzetten klaar, maar het meeste werk bestaat uit het nalezen, eventueel corrigeren en indelen van iedere creatieve uitbarsting die ik tegenkom.
Soms vind ik mezelf dramatisch, maar vaak genoeg zie ik duidelijk de emoties weerspiegeld, mijn blijk op mijn belevenissen, hoe gekleurd ze af en toe ook kunnen zijn.

Mijn gedichten zijn jarenlang mijn strohalmen geweest, mijn ankers en mijn stilte in de storm. De laatste tijd is er veel veranderd en ben ik mezelf zowel tegengekomen als voorbijgelopen.
Gedichten heb ik nauwelijks geschreven, 'in hindsight' heb ik de laatste jaren weinig creatief kunnen uiten op de manier waarop ik zou willen. Weinig gezongen en geschreven, maar wel een hoofd vol ideeen...

Nu ik teruglees en opnieuw ervaar zie ik een kant van mezelf die ik wil koesteren, maar nog meer, een kant die ik wil uiten. Waar ik tijd en ruimte voor wil creeeren in mijn drukke leventje. 

Soms in het leven is het niet zozeer een kwestie van tijd, maar een kwestie van keuzes maken en prioriteiten stellen. Er is nog zoveel wat ik wil doen, maar vooral zijn er nog zoveel verhalen die ik wil vertellen. Terwijl ik mijn titels catergoriseer besef ik mezelf pas dat ik het meeste werk al gedaan heb. 
Door alles op te schrijven in mijn gedichten heb ik mijn geschiedenis al op papier gezet en heb ik onbewust al een begin gemaakt met het boek over mijn leventje.
Het gros van de hoofdstukken komt hopelijk nog, maar in het kader van jezelf kennen, duik ik met regelmaat nog eens in mijn eigen avonturen,die ik ook stukje bij beetje met jullie zal delen op mijn site. Enjoy! 

Coffee Master in training

Heb je je weleens afgevraagd waarom sommige barista's bij Starbucks zwarte schorten aan hebben in plaats van de gewone groene? Dat betekent dat zij Coffee Masters zijn. Experts in alles wat met koffie te maken heeft en getraind om de allerbeste te zijn.

Zoals sommige mensen 'iets hebben' met taal of een mooi landschap, zo zijn er mensen die een diepe passie koesteren voor koffie. We zijn ervan overtuigd dat iedereen gegrepen kan worden door de aantrekkingskracht van de koffieboon en daarom staat ons programma voor Coffee Master open voor iedereen die bij Starbucks werkt (we noemen hen partners); zelfs als ze het verschil nog niet weten tussen een crema en een cappuccino.

Vanaf dag 1 worden nieuwe partners de kneepjes van het vak bijgebracht en worden zij langs het verleidelijke pad van smaak en textuur gevoerd. We nemen hen mee op een reis langs de verschillende teeltregio's in de wereld en helpen hen een echte kennerssmaak te ontwikkelen. Ze leren niet alleen basiskennis over koffie en de rijke geschiedenis ervan, maar ook hoe ze hun eigen koffie kunnen klaarmaken en dit aan jou kunnen demonstreren in de winkel.

Maar voor sommige Starbucks partners is dit nog niet genoeg. Ze willen zich met hart en ziel in koffie verdiepen en het hoogste niveau van erkenning binnen Starbucks bereiken: ze willen Coffee Master worden. Deze hardwerkende partners moeten voor vijf zware trainingen slagen, worden beoordeeld door vakmensen, moeten perfect bereide dranken kunnen maken en zelfs een toespraak houden tijdens het jaarlijkse Starbucks-congres.

Want voor Coffee Masters is dit hun ziel en zaligheid en hun missie.

En jij profiteert van deze expertise met hun oneindige kennis en hun behulpzaamheid. Zij willen je graag helpen om jouw perfecte kopje koffie te vinden en je kunt ze overal in het land vinden in onze Starbucks-vestigingen. Dus wil je meer leren over koffie van de beste kenners: kom onze Coffee Masters ontmoeten en ontdek jouw perfecte kopje koffie.

Toen ik mijn Starbucks avontuur begon in Breda had ik er al snel mijn zinnen op gezet om de Coffee Master training te gaan volgen. Ik had mezelf tot dan toe niet als echte koffieleut beschouwd, maar wat kunnen zaken snel veranderen... Ik stond als een kind in een speelgoedwinkel te grijnzen toen ik mijn Coffee Master Journal kreeg van mijn manager en zat iedere pauze ijverig de stof door te nemen. 

Er zijn nogal wat verschillen, al is het alleen maar omdat we in onze stores niet hetzelfde aanbod hebben als in de Amerikaanse of zelfs de gewone Company Owned Stores, maar dat neemt niet weg dat ik me de afgelopen weken flink aan het verdiepen ben geweest in alle aspecten van (onze) kofiie. Ook buiten Starbucks volg ik workshops en laat me informeren over koffie in alle vormen en smaken.

Nu zit er hopelijk binnenkort een sign-off aan te komen, een soort afsluitend examen om mijn kennis te testen. Hierbij mag ik 2 Coffee Tastings doen met bijbehorende lekkernijen, wat thuis resulteert in allerlei inkopen van koekjes, muffins en noten om uit te proberen met de verschillende koffiesoorten.

Hoewel ik nog niet zeker ben van mijn keuzes (er zijn er zoveel en smaken zijn zo persoonlijk) heb ik mijn kers op de taart al wel gevonden: Ik ga namelijk 1 koffie serveren in een klassieke, Ethiopische koffiepot, oftewel Jebena. Het heeft me wat speurwerk gekost, maar wanneer ik me ergens in vastbijt laat ik niet zo snel los en hopelijk kan ik nu verassen met authentieke elementen van het koffieritueel uit Ethiopie, het land van de oorsprong van koffie. 

Mochten er lezers zijn met Starbucks of andere koffie-ervaring, wat is dan je favoriete koffie? Ga je liever voor de cacao- en nootachtige smaak van een Latijns-Amerikaanse koffie of houd je meer van de volle body van een kruidige Indonesische koffie.... Als je zin hebt in een andere koffie dan anders, kom eens langs bij een van onze stores. Iedere koffie heeft zijn eigen unieke smaakprofiel, afhankelijk van origine, manier van verwerken en roast (blonde-medium-dark)