De ene instantie verwijst naar de andere en voor je het weet is er een schooljaar voorbij, of althans, bijna voorbij dan.
Of we Damian de laatste 2 maanden niet ’s middags thuis konden houden.
Tuurlijk, ik zet het huis alvast te koop en dien mijn ontslag wel in.
Ik heb een heerlijke baan, lekkere broodjes maken voor gezellige klanten en daarbij de ideale combinatie van werken onder schooltijd. Wij hebben het het drukst zo tussen 12.00 en 13.00, lunchtijd dus, wat natuurlijk niet meer dan logisch is met een mobiele broodjeswagen…
Bij de schoolkeuze had ik natuurlijk meegenomen dat Damian over zou (kunnen) blijven, iets wat voor veel werkende ouders zeer gunstig kan zijn.
Ik heb pas gesolliciteerd bij Broodnodig? toen ik een goede kans had dat ik het qua (school-) tijden zou kunnen combineren. Ik heb zelfs een woensdagplanning moeten maken om dit werk te kunnen doen, aangezien Damian altijd op woensdag vrij is.
Ik heb het er prima naar mijn zin, kan zelfs nog wat bijscholen en zie mezelf dit voorlopig nog wel doen.
Tuurlijk zal ik dat allemaal weggooien om die paar maanden te overbruggen.
Maanden waarin we maar weer af moeten wachten wat een stel bureaucratische zorginstellingen voor ons in petto hebben, want blijkbaar is het makkelijker om continue nieuwe, tijdelijke oplossingen te zoeken, dan om het daadwerkelijke probleem te vinden en dan verder te kijken naar een structurele oplosssing.
Dweilen met de kraan open, of zoiets….
Op school kunnen ze Damian niet de aandacht geven waar hij om vraagt. Er is natuurlijk ook geen geld en geen personeel voor. Met de verkiezingen op komst zou ik zeggen; flink doorbezuinigen op onderwijs en zorg, zo krijgen we er voldoende probleemkinderen bij en helpt onze maatschappij zichzelf wel om zeep. Hoeft Wilders zich niet meer druk te maken om allochtone criminelen, want die van ons kunnen er ook aardig wat van!
Er wordt natuurlijk pas ingegrepen wanneer het te laat is. Pas als Damian zijn eerste echte slachtoffer maakt zal men inzien dat hij hulp nodig heeft, maar dan is het kwaad al geschied. Want dan hoeft men niet meer te zoeken naar de onderliggende oorzaak. Dan is hij gewoon een agressief, onopvoedbaar kind.
Stempeltje gezet, instelling dicht.
Ik heb zelf oplossingen aan moeten dragen. Trajecten gezocht én gevonden, in de hoop dat Damian écht geholpen kan worden. Alsof ik zo’n specialist ben. Op het gebied van mijn eigen kind zou ik zeggen van wel. Maikel en ik merken het wel wanneer Damian een slechte bui heeft. We maken er een grapje om en wachten tot het wegzakt, of – als het wat slechter gaat – laten we hem uitrazen en maken we het daarna weer goed met een kus en een knuffel.
Damian is slim, slimmer dan zijn meeste leeftijdsgenootjes en ontzettend leergierig. Herkenbaar voor mij, maar daarbij krijg ik de angst dat hij – net als ik – op school gepest zal worden omdat hij anders is. Nu is dat al zover, temeer omdat de school hem blijkbaar overweldigt.
Of het nu autisme is, ADHD of nog iets anders, Damian is gewoon Damian en hij is er de dupe van dat blijkbaar niemand zijn gebruiksaanwijzing heeft. We zoeken en zoeken, maar er zit blijkbaar geen haast achter.
Wat is nu een verspild jaar basisschool voor een opgroeiend kind?!?
Wat zijn de nachtmerries, de ruzies, de tranen en het onbegrip voor een kleuter van 4,5 die nog niets van zichzelf snapt, laat staan de wereld om hem heen?!?
Wat maakt het uit, dat ons gezin op klappen staat? Ik wil mijn kind alles geven, maar sta met mijn rug tegen de muur.
Ikke tegen de hele wereld…
Maikel, Damian en ik tegen het onbegrip, de vooroordelen en het keurslijf.
Het lijkt zo oneerlijk, maareh, David won toch ook van Goliath?!?
