lASStige Draak

Er zijn van die dagen, dat ik niet zoveel kan hebben. Wanneer je direct na een crematie door moet naar je werk, kan je je behoorlijk leeg voelen. Vooral wanneer je weet dat je er nog meer in het verschiet hebt en je het gevoel hebt dat je kopje onder gaat, ondanks je pogingen om te relativeren en positief te (blijven) denken...

Er zijn van die dagen, dat ik weiger om in toeval te geloven...
Vanochtend heb ik net een aantal oudere blogs op mijn blogspot gezet om alles wat meer centraal te krijgen. Ik heb op de bank mijn oude verhalen zitten lezen van de ervaringen met Damian op het reguliere onderwijs (even kortweg 'hel' genoemd)
ik bedacht me tijdens en na het lezen dat het gelukkig - nu Damian op het Speciaal Onderwijs zit - al stukken beter gaat.

Iets beter?
Jammer, maar helaas....

Ik ben het voor mezelf al het Piper-syndroom gaan noemen (fans van Charmed weten waarschijnlijk wel wat ik bedoel): het onderbuikgevoel dat zodra je denkt dat je je leven weer een beetje op orde hebt, er wel weer iets gebeurt om dat teniet te doen. Het donkerbruine vermoeden dat na zonneschijn altijd regen komt, in plaats van andersom.

De telefoon ging net en ik had een zware deja-vu toen ik een juf aan de lijn kreeg die me helaas moest vertellen dat het vandaag niet zo goed gaat met Damian op school. Hij luistert niet, kan niet stilzitten, werkt niet mee en probeert alle gezette grenzen uit.
Kont tegen de krib dus, zoals ik dat zelf ook wel eens kan doen.

Maar vandaag komt dat telefoontje iets te hard binnen; schiet het me meteen in het verkeerde keelgat. Achterin mijn hoofd begint een ergerlijk stemmetje "zie je wel, zie je wel" te roepen.

Ik bespreek met de juf dat ik het met haar eens ben en dat Damian moet gaan inzien dat er aan zijn gedrag bepaalde consequenties vastzitten - actie-reactie - maar terwijl ik ophang daalt mijn stemming ver onder het vriespunt. Verdrietig en teleurgesteld zet ik een pot thee en ga achter mijn laptop zitten om mijn emoties (die nog niet eens fatsoenlijk uit de achtbaan gestapt zijn) van me af te schrijven. Tussen het hoofd (weten dat hij een beperking heeft) en het hart (hier ook naar kunnen handelen met begrip en geduld) zit vaak een groot verschil...

We weten dat Damian niet altijd snapt wat hij doet en/of hoe deze wereld in elkaar steekt. Een kind met ASS en/of ADHD reageert vaak vanuit onmacht in plaats van onwil, maar onze draak maakt het zichzelf en de mensen om hem heen soms wel erg lastig.
Toch heb ik van het weekend heerlijk met hem kunnen gekken en vanochtend toen ik hem naar school bracht kreeg ik zelfs 2 keer een kus en een knuffel van hem. Hij kan ook een ontzettend lief jong zijn, bedenk ik me gelukkig.
Terwijl ik mijn tong bijna brand aan de thee, begint mijn overtuiging weer een beetje te kantelen; voor of na, die zonneschijn komt vast wel weer...

And the rest.......is silence

Noot: Dit blog heeft de dood als thema; mijn kijk op 'omgaan met' en mijn ervaringen. Wanneer dit een drempel te hoog voor je is, lees dan niet verder. Ik wil niemand kwetsen met mijn woorden en opvattingen en begrijp terdege dat dit een moeilijk, zwaar en soms zelfs taboe-onderwerp is of kan zijn......

Een druilerige zaterdagmorgen. De regen komt met bakken uit de hemel en de lucht is grauw.
Op het dressoir staat een brief. Roze bloemen, roze letters, maar een zwart randje.
Het is niet de eerste, maar ook zeker niet de laatste rouwbief die we zullen ontvangen. De afgelopen jaren hebben Maikel, Damian en ik al meerdere mensen verloren. Voornamelijk familie en voornamelijk aan een ziekte die de laatste tijd wild om zich heen lijkt te slaan.
Gelukkig zijn we redelijk nuchter als het om het thema dood gaat. Zonder iemand tegen de schenen te willen schoppen, ik heb er al genoeg van meegemaakt, ook al in mijn tienerjaren.
De dood hoort bij het leven, wat zeg ik, zonder dood is er geen leven. Het kan zelfs een verlossing zijn voor diegenen die lijden, hetzij door een ziekte, ongeval of simpelweg ouderdom. Je hoopt dat iemand in zijn laatste tijd op aarde nog enige kwaliteit van leven heeft, maar helaas is dat niet altijd zo.
De dood komt met een traan en een lach. Vooral als iemand ons onverwacht ontnomen is, is het verdriet groot en blijf je vaak achter met veel onbeantwoorde vragen. Is iemand ziek of op leeftijd, dan is er vaak ruimte om bewuster met het afscheid om te gaan. Je kunt - hoe moeilijk en confronterend dit ook is - samen invulling geven aan de laastste tijd, maar ook hoe de dagen na het overlijden eruit gaan zien.
Tegenwoordig bieden veel verzekeraars en uitvaartondernemingen al handige 'werkboeken' aan waarin je zelf al het een en ander aan kunt geven in het geval je komt te overlijden. Wat voor kaarten, vervoer, kist, muziek, etc. Het is voor veel mensen een soort 'ver-van-mijn-bed-show', maar onthoud wel dat je op deze manier je nabestaanden een extra last van hun schouders kunt halen. Wie heeft er niet gehoord van ruziende familieleden en vrienden na een overlijden, omdat de een bepaalde mensen juist wel of niet wil uitnodigen en de ander het niet eens is met de muziekkeuze of de tekst op de rouwbrief en/of bidprent. Misschien heb je dit zelfs al een keer meegemaakt en dan weet je hoe moeilijk het is om, naast het verdriet en het gemis, ook nog eens met allerlei 'kleine' frustraties om te moeten gaan in de drukke dagen tussen het overlijden en de uitvaart.
In die geest hebben Maikel en ik jaren gelden al een soort van draaiboek ingevuld, iets wat ik iedereen aan kan raden, maakt niet uit hoe oud je bent of hoe je gezondheid is

"Death has no respecter of age. It can come any time, any place. Just as this flesh is pink now, so it will turn grey and wrinkled with age...." - ©Interview with the Vampire

Mocht je je wensen al vastgelegd hebben of van plan zijn dit te doen, onthoud dan ook dat je af en toe bekijkt of je ingevulde wensen nog steeds passend zijn. Smaken kunnen veranderen en dat nummer dat je eerst zo passend vond, kan je later ineens tegenstaan.

Gisteravond, na een condoleance, voerde ik hier nog een gesprek over met familie (die ik gelukkig ook vrienden mag noemen) De nadruk lag toch wel, niet op het negatieve aspect (het gemis en het verdriet), maar meer de positieve kanten en de hoop dat je juist leuke herinneringen aan kunt halen. Niet rouwen om het verlies, maar vieren om het leven dat hij/zij gehad heeft. Het lijkt mij persoonlijk dan ook mooi wanneer bij mijn uitvaart iedereen in het wit komt in plaats van het traditionele (westerse) zwart; om te vieren dat ik verder gegaan ben. Puur voor mezelf kan ik hierop aanvullen dat de mensen om me heen pas na mijn dood eindelijk rust zullen kennen. Hierbij doel ik dus op mijn drukke gedrag, maar vooral mijn onophoudelijke geklets, gebabbel en geratel. "Eindelijk rust" zou op mijn grafsteen niet misstaan, ware het niet dat ik liever gecremeerd wil worden (minder langdurige kosten voor mijn nabestaanden en zo kan eenieder een eigen plek creeren om me te gedenken) 
Ik maakte in mijn impulsiviteit dan ook de opmerking dat ADHD dan voor Alle Dagen Heel Dood kon staan. Hopelijk duurt dit nog wel even, want er zijn nog zoveel dingen die ik wil zien, doen en ervaren. Maar ik besef me heel goed dat we allemaal sterfelijk zijn en dat juist onze sterfelijkheid ervoor zorgt dat we proberen alles uit ons leven te halen. Dus wil ik leven met de dag en zoveel mogelijk genieten. Inclusief mijn gekke fratsen en oeverloze geklets. En mocht mijn tijd dan gekomen zijn, dan hoop ik dat men grapjes kan maken. Dat men terug kan kijken naar de leuke dingen en het leven kan vieren dat ik heb mogen genieten. En de rest.......is stilte