Meds, let's start again...

Sinds gisteren ben ik - na 3 weken helemaal niets te nemen behalve een dagelijkse vitamine-pil - weer begonnen met medicatie. Deze keer gaat het om een anti-depressivum, genaamd Wellbutrin. Het schijnt dat anti-depressiva steeds vaker gebruikt worden in de behandeling van ADHD, vooral in combinatie van deze stoornis met depressieve klachten. Lees: mij! Terugkijkend (achteraf is dat vaak een stuk makkelijker) ben ik daar al sinds mijn tienerjaren gevoelig voor geweest. Niet het soort suïcidale, ik-zie-het-nut-er-niet-van-in depressies, maar wel het type somber, neergeslagen en lusteloos. Waarom? Wist ik het maar...
Met de grauwe winter in aantocht, een periode waarin veel mensen gevoeliger zijn voor (winter-) depressie, en stilstaand bij de complete diagnose (mét depressieve klachten dus) sluiten anti-depressiva dan ook (gevoelsmatig) beter bij mij aan dan stimulerende middelen. Ik ben al druk genoeg, zou ik haast willen zeggen ;-)
Gisteren was in mijn ogen in ieder geval een goede dag. Best wel wat dingetjes in huis gedaan, lekker gewerkt. Nadeel is alleen wel dat het me afgeraden wordt om deze eerste week auto te rijden in verband met mogelijke invloed op mijn reactie-vermogen. En dat dus terwijl het hier met bakken uit de hemel komt!
Ach ja, smelten doe ik er niet van en het kan best verhelderend en ontspannend werken om weer eens te fietsen of te wandelen.
Nu nog eens zien of ik ook zo helder van geest ben of ga worden om dagelijks mijn dag met je door te nemen. De wonderen zijn de wereld nog niet uit!

Relax, take it easy...

Rust in de chaos of is het stilte voor de storm? Na anderhalve week methylfenidaat gebruikt te hebben, was ik compleet koekoek. Nu gebruik ik al anderhalve week geen meds om eens te zien of en hoe het zonder medicatie gaat. Zo schijn ik het al bijna 30 jaar gedaan te hebben, dus ergens zou dat ook gewoon moeten lukken.

Ik denk ondertussen wel dat veel mensen op 'latere' leeftijd de diagnose 'halen', omdat ze dan pas hun spreekwoordelijke emmertje vol hebben. Ik ben natuurlijk al bijna 30 jaar ADHD-er en ik ben gelukkig toch een behoorlijk eind gekomen. Natuurlijk ben ik tegen een aantal dingen aangelopen die achteraf gezien typisch ADHD zijn, maar toch...

Veel banen gehad, onder mijn niveau werken en presteren, veel aanvaringen qua grenzen en gezag, enthousiast aan dingen beginnen en na 2 weken erop uitgekeken zijn. Het schijnt er allemaal bij te horen.

Wel ben ik blij te weten waar een heleboel dingen waar ik tegenaan liep vandaan komen.

Ik weet nu waarom ik me altijd al anders voel dan anderen, waarom ik merk dat ik op een ander niveau functioneer. Waarom ik af en toe die verrekte rem er niet op krijg en er dus weer iets uitflap. Tè direct zijn, tè enthousiast, tè druk. Maar ook leergierig, gepassioneerd, creatief en eerlijk. De 2 kanten, de yin en yang. Ik begin weer wat meer zelf-inzicht te krijgen, maar dan vooral op het vlak weten wat echt bij mij hoort, mijn karakter, en wat gedrag is dat door mijn ADHD veroorzaakt wordt.ADHD is een verklaring, geen excuusWare woorden en voor mij ook wel de kern van het verhaal. De reden waarom ik al gebaat ben bij het alleen hebben van de diagnose, los van verdere behandeling.

Work in progress, want het zal altijd een deel van me zijn, maar ergens ben ik er wel blij mij. Ik ben wie ik ben, prettig gestoord, lekker gek en zeker uniek en ik ben al zover gekomen... Dus ik ga me niet drukker maken dan ik al ben. Ik ga met niet anders voordoen dan hoe ik ben. Ik ga verder op mijn eigen pad, met een beetje meer inzicht en kennis. Ervaringen rijker en misschien zelfs een beetje wijzer.

Relax, take it easy and just be yourself. That should be exactly enough to get through and get going!