Rogue Angel 4

Rogue Angel 4

maandag 23 september 2013

Afscheid Cliëntenraad - lees je MEE?

Wanneer ik de tafel rondkijk, zie ik verschillende mensen, verschillende gezichten. 
Met een paar gemene delers; de beperkingen, maar daarmee verbonden (en wellicht daaruit volgend...) de motivatie, inspiratie en ervaring.
Er wordt kritisch gekeken en geluisterd, doorgevraagd waar nodig en soms doorgekletst, omdat het kan...
Een kopje koffie of thee, agenda's en notulen, stukken en presentaties.
Het gaat om een stukje vertegenwoordiging, een stukje opstaan voor waar je in gelooft. 
Soms wat idealistisch, maar altijd vanuit een goed hart en met het oog op het belang van de cliënten.
Ze kennen het klappen van de zweep, weten hoe de spelletjes gespeeld worden en laten daar een duidelijk stempel achter. 
Voor de kwaliteit.
Voor de cliënten - van toen, nu en in de toekomst.
En ik mag gelukkig zeggen dat ik daar anderhalf jaar bij heb mogen zijn en mee heb mogen praten.
Voor die kwaliteit, voor de cliënten.
Samen met die geweldige club die de cliëntenraad van MEE is.
MEE - voor mensen met een beperking.
Maar wie heeft er nu de beperking? Wie bepaalt er wat iemand wel of niet kan? En wanneer wordt er eens gekeken naar wat wel kan, in plaats van niet?
Daar mag men wel eens doorheen .
Het houdt niet op met een beperking, er gaan hooguit andere deuren open en wellicht is er wat hulp nodig om daar doorheen te gaan.
Net zoals de cliëntenraad altijd hulp kan gebruiken in de vorm van nieuwe, gemotiveerde leden.
Waar deze deur voor mij sluit, gaat een andere open - misschien wel voor u/jou?
Ondanks mijn vertrek, zal ik MEE altijd een warm hart toe blijven dragen, omdat het kan... :-)




Interesse in het lidmaatschap van de CR MEE of meer informatie? Zie: http://www.meewestbrabant.nl/viewpage.asp?pag_id=629


dinsdag 3 september 2013

Ashes to ashes...

Onderweg naar een verjaardag voelde ik de behoefte om een bezoekje te brengen aan de laatste rustplaats van mijn lieve tante die 2,5 maand geleden overleden is. In verband met de timing, en nadat ik bevestigd had dat ik zo laat nog terecht kon, gingen we pas ná de verjaardag, aan het begin van de avond.
Al zodra ik het strooiveld in het oog kreeg merkte ik dat er iets niet klopte en mijn man zei hardop wat ik op dat moment dacht: "De struiken zijn weg..."
De mooie, grote stuiken, waar we de as bij uitgestrooid hadden. Waar zelfs de as van mijn oma nog is uitgestrooid. Want iedereen herkende de struiken nog.
En nu ik wilde huilen bij deze speciale plek, blokkeerde ik compleet.
Ik was verbaasd, ontzet, boos en onthutst. Het voelde als een trap onder de gordel, dat deze struiken nu ineens verdwenen waren.
Hoeveel mensen houden hier wel niet aan vast als herkenningspunt voor de laatste rustplaats van de as van een overleden dierbare?
Ik heb nog even verdwaasd op het gras gezeten, maar pas buiten het terrein kwamen de tanen.
Mijn moeder, die haar tweelingzus moet missen, gaat een klacht indienen en ik sta daar 100% achter. Rare praktijken vind ik het. 
Wellicht dat er excuses zullen komen, maar de struiken, die komen er niet mee terug.
Maar goed dat ze altijd in mijn hart is...

Hieronder de foto's van de dag van het uitstrooien en wat ik afgelopen weekend aantrof: