Laat het gaan, laat het vallen, laat het los..

Je hebt wel eens van die punten in je leven, waarin je eens terugblikt en plannen maakt voor de toekomst. Nu is een van mijn eigenaardige karaktertrekjes dat ik een onafhankelijkheidsgrage controle-freak ben en dus veel te graag plannen maak. "Laat het los" is sinds kort mijn credo en ik moet er echt moeite voor doen om ernaar te (gaan) leven.

Loslaten is af en toe best moeilijk, in alle facetten. Je kind loslaten bijvoorbeeld. Over 2 weekjes begint Damian met de basisschool. In plaats van bijna altijd thuis en 2 ochtendjes peuterspeelzaal, gaat onze stoere knul nu 4 dagen van 8.30 tot 15.00 naar een school die nu nog totaal onbekend en vreemd is...

Loslaten van je emoties, da's ook zo'n leuke. Onder het motto "niet klagen, maar dragen" is het best makkelijk om je gevoel voorbij te rennen en gewoon vrolijk door te gaan met dat eeuwige masker op.

"Hoe gaat het?" En dan is 'goed' het standaard antwoord, ongeacht hoe je je echt voelt...

Loslaten van je wensen en ambities ligt een beetje in diezelfde lijn. Ook hierin zijn het vaak plannen die je los moet laten. De geweldige carrière die je allang had willen hebben, die reis rond de wereld waarvoor je een jaartje sabbatical zou nemen van die geweldige baan. In mijn geval wil ik graag nog een keer naar Egypte en qua carrière? Tja, vroeger wilde ik van alles, van archeoloog, dierenarts en psycholoog, tot docent, politieagent of een functie bij het leger. Het zingen, dat wil ik eigenlijk nog steeds, maar steeds als ik een beetje in de buurt kom, hoeft van mij al die poespas ineens niet meer. Ik wil gewoon zingen, niet dat hele circus eromheen. Afijn, ook dat gaan we dus maar eens loslaten.

Mensen om je heen loslaten. Vrienden die in en uit je leven lopen, soms doordat er geen klik meer is, soms door andere omstandigheden als afstand en andere bezigheden. Loslaten kan moeilijk zijn, vooral als het gaat om mensen om wie je geeft en al helemaal als dit gebeurt terwijl je er zelf geen vat op hebt, zoals bij een (plotseling) overlijden.

Al met al is loslaten best moeilijk, maar ik denk wel dat het nodig is. Nodig om met je 2 benen op de grond te blijven staan en nodig zodat je jezelf niet voorbij rent, vooral met allerlei materiële nukken waarvan je denkt gelukkiger te worden.

Dus bij deze laat ik het los. Mijn verwachtingen, mijn dromen, mijn wensen en mijn nukken en wrok. Ik zet de deur weer wat open voor positieve dingen en ik ga afwachten wat het leven me brengen zal. De mensen om wie ik geef zullen blijven, in ieder geval in mijn hart en dromen blijf ik ook wel doen, maar met de wetenschap dat ik nooit alles waar zal kunnen maken. Een mens moet kunnen blijven dromen... toch?!?