Ik word wakker van de telefoon. Mijn schoonmoeder belt om te
vertellen dat Damian het huis uit geslopen is en bij haar aan de deur stond. Hij
is nu binnen, maar.... 
Vier-en-half jaar oud en hij vind zich al mans genoeg om voor 8.00 's ochtends in zijn pyama naar buiten te glippen en naar oma te lopen. Godzijdank woont oma maar een paar deuren verder. Er spoken al allerlei vreemde scenario's door mijn hoofd
Terwijl ik wakker begin te worden wordt ik boos
, maar al snel verandert dat in moedeloosheid 
Ik bel Maikel op en spreek af dat als hij eerder de deur uit moet om te werken, hij de deur weer op slot moet draaien. In het verleden heeft Damian al een keer de benen genomen. Sindsdien gaat iedere avond de knip op de deur, zodat er niemand zomaar binnen of buiten kan.
Dit soort situaties geven heel goed weer hoe Damian is. Dapper en ontzettend eigenwijs, want als hij naar oma wil, gaat hij ook naar oma. De twijfel slaat alweer toe. De laatste maanden heb ik maar al te vaak getwijfeld aan mijn eigen moederschap. Recente ontwikkelingen hebben een ander licht op zaken geschenen.
Misschien is Damian autistisch. De testen bij de BSO+ geven aan dat dit een mogelijkheid is. Die BSO+, waar Damian aan begonnen is vanwege zijn 'sociale achterstand' Hij snapt af en toe gewoon niet hoe mensen (of kinderen) met elkaar om horen te gaan. Staat ongeduldig aan je mouw te trekken, gilt overal doorheen en gooit of duwt alles-en-iedereen die hem in de weg zit of ligt aan de kant met alle gevolgen van dien. Het zijn van die kleine dingetjes, maar het valt op. Tja, hij eet ook niet zo geweldig en hij kan slecht tegen verandering, maar bij hem neemt het een iets zwaardere vorm aan dan 'normaal'
Nu weiger ik te geloven dat mijn kind 'niet normaal' is. Wie verzint zoiets eigenlijk? Het is net als met adel. Alleen omdat je uit een bepaalde familie komt, zou je automatisch beter zijn dan de rest. Complete and utter bullshit!
OK, je kunt spreken van 'het gemiddelde kind' maar neem het alsjeblieft met een grote korrel zout. Pas dan wel meteen op dat je er niet teveel van binnenkrijgt, want tegenwoordig krijgen we van alles teveel. Zout, suikers, vetten
Onze kinderen zijn kleine Billy en Bessy Turfjes aan het
worden 
en iedereen weet beter hoe je je kind op moet voeden. Zelfs
de regering, die nog niet kan beslissen of hun Minister-President aan mag
blijven na al zijn blunders en die nog niet eens een lijn kan trekken, terwijl
ze toegezegd hebben onze jongens en meiden uit Uruzgan te halen...
Mijn kind is uniek, gelukkig maar. En als er al een diagnose gesteld zou worden, kan ik daar echt niet rouwig om zijn. Dan hebben we alleen maar extra bewijs, dat onze kleine man anders denkt dat wat er als 'normaal' beschouwd wordt. Hij verwerkt informatie dan misschien net wat anders dan wij. Het maakt hem niet slimmer, het maakt hem niet dommer en het zal zeker niet betekenen dat we daarom minder van hem houden. Hij is alleen een beetje anders...
Hoe kan dat ook anders, met ouders zoals wij?!?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Test reacties