De mama van...

"Jij bent toch de mama van Damian?"
Iedere ochtend zit ik op de fiets, brommer of in de auto om mijn zoontje Damian (6) naar school te brengen, hij gaat naar het speciaal onderwijs, hier zo'n 5,3 km vandaan.
School is al weer ruim een maandje bezig en we hebben het ritme aardig te pakken.
Ze hebben ons al zo vaak voorbij zien komen: Ik op blote voeten op de fiets; met mijn jeans, leren jack en halve handschoentjes op de brommer of in mijn kekke groene Fordje Ka (aka Karo Emerald)
Soms heb ik zelfs mijn 'papegaai' op mijn schouder. Voor de kids op school een ontzettend interessant beestje en ik word regelmatig door onbekende kids aangesproken over mijn Mika: "Issie echt? Kan ik hem aaien"
Nu heeft mijn 'papegaai' nogal een ochtendhumeur en is behoorlijk eenkennig, dus kleine kindervingers mogen van mij niet in de buurt van die snavel komen
We hebben indruk gemaakt, denk ik zo. Veel buschauffeurs kennen ons ondertussen, al is het maar van gezicht en ik zit dan ook vaak zwaaiend op de fiets. Ook Damian's oude chauffeurs steken altijd even hun hand op of blijven even met de bus naast ons rijden.
En vanochtend was het weer raak. Er werd een paar keer gekeken of ik Mika echt niet op mijn schouder had zitten en een jongentje kwam op me af gelopen: "Wat heb jij een mooie scooter" Ik lachte en bedankte. Blijkbaar mogen de meeste kids hier me wel.
"Jij bent toch de mama van Damian?"
Inderdaad, maar ik ben ook zoveel meer. ik heb een naam en vele rollen, maar daarover filosoferen met een 7-jarige? Tsja, ze kunnen me zoveel vragen, me complimenteren en raar naar me kijken, maar aan het einde van de rit ben ik gewoon 'de mama van Damian'
Ik kan niet anders zeggen dan dat ik ontzettend trots ben op onze grote, kleine man. De afgelopen jaren hadden voor ons gezin vele hindernissen in alle soorten en maten en ik heb regelmatig getwijfeld aan mezelf. Getwijfeld of ik het wel goed deed, als echtgenote, moeder, vriendin, werkneemster, dochter etc. Getwijfeld aan wie ik ben en wat ik wel. Getwijfeld of ik al die ballen wel tegelijk in de lucht kon houden.
Maar vanochtend waren er geen twijfels. Ik ben ik en die ik is toevallig wel de trote mama van Damian!