Al zodra ik het strooiveld in het oog kreeg merkte ik dat er iets niet klopte en mijn man zei hardop wat ik op dat moment dacht: "De struiken zijn weg..."
De mooie, grote stuiken, waar we de as bij uitgestrooid hadden. Waar zelfs de as van mijn oma nog is uitgestrooid. Want iedereen herkende de struiken nog.
En nu ik wilde huilen bij deze speciale plek, blokkeerde ik compleet.
Ik was verbaasd, ontzet, boos en onthutst. Het voelde als een trap onder de gordel, dat deze struiken nu ineens verdwenen waren.
Hoeveel mensen houden hier wel niet aan vast als herkenningspunt voor de laatste rustplaats van de as van een overleden dierbare?
Ik heb nog even verdwaasd op het gras gezeten, maar pas buiten het terrein kwamen de tanen.
Mijn moeder, die haar tweelingzus moet missen, gaat een klacht indienen en ik sta daar 100% achter. Rare praktijken vind ik het.
Wellicht dat er excuses zullen komen, maar de struiken, die komen er niet mee terug.
Maar goed dat ze altijd in mijn hart is...
Hieronder de foto's van de dag van het uitstrooien en wat ik afgelopen weekend aantrof:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Test reacties