Mag het een onsje meer zijn...?

Regelvakantie

Ondanks dat het meivakantie is, heb ik genoeg te regelen deze dagen. Sinds april gaat Damian voor het eerst sinds het afgelopen najaar weer naar een zorgboerderij. Een ochtendje in de week, de eerste maand samen met zijn vaste (ambulant) begeleider, om de overstap zo soepel mogelijk te houden.

Na deze eerste maand mag er weer individueel vervoer geregeld worden.

Ik neem contact op met het taxi-bedrijf dat hem ook naar de vorige zorgboerderij vervoerde en ze zijn enthousiast. Na de afgelopen herfstvakantie waren we behoorlijk nerveus dat Damian weer met een vorm van taxi/bus mee zou gaan. Juist daar had hij zoveel schade mee opgelopen. Juist het leerlingenvervoer heeft hem zodanig getraumatiseerd dat hij ineen kroop zodra hij een (taxi-)busje zag rijden. Gelukkig, met veel geduld en de juiste klik met de eigenaar en chauffeurs, heeft Damian positieve ervaringen op kunnen doen. Daarom durven we nu ook weer opnieuw een beroep op ze te doen en kan ik de zorgen enigszins loslaten.

De zorgboerderij mailt of het vervoer geregeld is en doet navraag over onze eetafspraken thuis i.v.m. de lunch die hij daar mee gaat pakken.

Voor ons is de lunch, als het om brood gaat, vrij simpel. Hij mag zoveel boterhammen als hij op kan, maar voor iedere boterham met zoetigheid, zien we graag dat hij er ook een met gezond(-er) beleg neemt. Meestal eet hij maximaal 2 boterhammen, maar dat benoem ik niet direct in mijn antwoord.

De mail die ik terug krijg slaat voor mij echter in als een bom, wanneer er gevraagd wordt of hij geen max. aantal boterhammen mag in verband met zijn gewicht.

Ieder pondje door het mondje

Damian is nooit een mager kind geweest, dat is zeker. Hij heeft al jaren last van overgewicht, maar ik voel mezelf bij het lezen van de mail meteen in de verdediging schieten.

Een korte kijk in ons verleden toont een kind met autisme dat vanaf de overgang naar vast voedsel een lastige eter blijkt te zijn. Periodes waarin hij bewust na elke hap begint te kokhalzen als dwangmiddel zijn ons niet vreemd. Eten is altijd 'een ding' geweest. Daarnaast heeft hij een houterige motoriek en is het vrij problematisch geweest om hem te laten sporten. Veel sporten, vooral in team-verband, zijn een absolute no-go en de enige die we op dit moment als gezin beoefenen is boogschieten. Een heerlijke bezigheid, maar veel calorieën verbrand je er niet mee.

We weten dat hij te zwaar is, maar dwang, vooral met zijn recente geschiedenis, werkt alleen maar averechts. We zijn al blij dat hij steeds vaker open staat voor het uitproberen van nieuwe dingen en andere combinaties. Hij lust en eet dus ook een aantal groentes en fruit, maar soms is het ook maar net de vorm van de dag. 

Positivity is key!

We hebben nadat we van alles geprobeerd hebben, de hele situatie rondom het eten geprobeerd los te laten. In de hoop dat het voldoende is om zelf het goede voorbeeld te geven. Mijn opleiding gewichtsconsulente is hierin nog eens een extra leidraad. 

Ja, hij is te dik. We wijzen hem op de nadelen hiervan, zijn gezondheid komt voorop en pas als laatste de 'cosmetische' kant. Door zijn autisme spelen er zaken die alleen maar in zijn tegendeel werken.

Misschien is hij wel 'gewoon' een puber die zijn kont tegen de krib gooit en ongeacht waarover het gaat, altijd tegen ons in wil gaan.

Ik zie een sterke jongen, die heel veel rotzooi over zich heen heeft gehad (inclusief pestpraktijken, fysieke bedreigingen, trauma's en dwang) en ondanks alles weer plezier begint te krijgen in zijn leven. Een jongen die, zelfs na een opeenvolging van negatieve ervaringen, opnieuw probeert mee te draaien in een systeem dat hem hoe dan ook méér moeite zal kosten. In een maatschappij die mensen die anders zijn weg probeert te cijferen tegen een economisch belang en een wereld waarin een te dik kind zich moet verantwoorden voor het aantal boterhammen dat hij eet. 

Ik weet dat het mailtje niet zo bedoeld is, maar het drukt me wel weer met mijn neus op de feiten. Niet alleen heeft onze zoon een beperking en schoolschade, hij heeft (daarnaast of mede daardoor) ook overgewicht. We hopen zo dat er een flinke groeispurt gaat komen de lengte in, want we gunnen het hem zo. Nu is het niet alleen het anders zijn, maar ook nog een beoordeeld worden op een afwijkend of ongezond uiterlijk. Schuldig totdat onschuld bewezen is. Wij geven hem het voordeel van de twijfel en vertrouwen erop dat het goed komt en dat hij gelukkig wordt, met of zonder wat extra gewicht. Want geluk, dat is wat we hem gunnen. Geluk, gezondheid en heel veel liefde.
Mag dat een onsje meer zijn...?