Nieuwe stap
Vanmiddag
naar de huisarts voor één van de vele lichamelijke kwalen waar ik
momenteel last van heb. Van begin november tot half februari heb ik
vanwege mijn bipolaire stoornis lithium geslikt en helaas heeft het
meer kwaad dan goed gedaan. Voor mijn stemming deed het weinig tot
niets, terwijl ik wel last had van een scala aan bijwerkingen. Los
van het constant aanwezige dorstgevoel, de droge mond incl. geurtjes
en het hinderlijke feit dat ik zo'n beetje ieder half uur moest
plassen, kreeg ik heel veel last van mijn huid. Een droge huid, maar
wel acné. Hielen zo droog dat er spontaan kloven in trokken, maar
wel constant ontstoken, rode pukkels op mijn borst, hals en gezicht.
Om over die onder mijn haargrens nog maar niet te spreken....
Na bijna 2
maanden gestopt te zijn had ik gehoopt dat alle bijwerkingen wel weg
zouden zijn, maar mijn huid heeft die memo blijkbaar nog niet
gekregen.
Verdwaald
Soms baal
ik zo van mijn hoofd, van mijn lichaam. Ik word moe wakker, kan nog
net opstarten met mijn zoon en de dieren, om vervolgens weer rijp te
zijn voor een dutje. Mijn korte lontje, mijn negativiteit, ik herken
mezelf er niet in, maar weet wel waar het vandaan komt. Jezelf kwijt
zijn tussen alle diagnoses en behandelingen. Weten dat het nooit meer
wordt als vroeger, terwijl je dat juist met man en macht wil. Hopen
dat iedereen je met rust laat omdat je niets kan hebben en je
vervolgens de eenzaamste mens ter wereld voelen. Mee willen draaien
in een maatschappij die op minstens 2x zoveel toeren draait dan jij
zelf aankunt. Je oude zelf willen combineren met je nieuwe kennis en
ervaringen, zodat je het beste over kunt houden. Zoeken naar je wie,
wat, waar, hoe, wanneer en waarom. Ik kom nauwelijks van mijn plaats,
maar ben constant de weg kwijt...
Wankel
Ondanks de
medicatiestop klaarde mijn stemming gelukkig wel iets op, vooral toen
we een warm en zonnig voorproefje van het voorjaar kregen. Ik vond
weer wat energie en positiviteit, maar zowel mijn stemming als het
weer duurden helaas niet lang. Na een bericht over mijn aankomende
eerstejaarskeuring voor de Ziektewet, kwamen de trauma's rondom mijn
eerdere ervaringen weer vol terug en voelde ik mezelf bijna direct
weer afglijden naar het donker. Juist in de periode die ik nodig had
om mezelf rust te gunnen na de impact van de lithium, werd mijn
beerput weer opengetrokken en het kleine beetje vooruitgang en
perspectief dat ik op dat moment had, verdween als sneeuw voor de
zon. Achteraf kon ik me prima bedenken dat dit ook echt iets is dat
bij mijn bipolariteit hoort, maar op het moment zelf zat ik zo in de
emoties en werd ik zo overmand door de stress, machteloosheid,
frustraties en angst dat ik niets meer kon zien en snappen, laat
staan dat ik bewuste keuzes kon maken om mijn gedrag te corrigeren.
Weggelopen
Op
spreekuur bij de verzekeringsarts voor de bewuste eerstejaarskeuring,
ging ik compleet door de grond. Gelukkig had ik deze keer niet alleen
de steun van mijn man die mee was gekomen, maar ook mijn
trajectbegeleidster'' via de GGZ was aangesloten voor het gesprek.
Het kwam helaas op me over als praten tegen dovemansoren. Voor iemand
die niet van drama houdt en zich eerder te groot en te goed voordoet,
heb ik toch zitten janken alsof de dijken doorbraken. Achteraf
bedacht ik me nog allerlei argumenten, maar tijdens het gesprek
raakte ik zo over mijn toeren dat ik het afkapte. Dit vrat zoveel
energie en liet me zoveel negativiteit herbeleven, dat ik liever
wegging als ik toch niets zou kunnen veranderen aan het oordeel van
de arts. Buiten de spreekkamer had ik nog net het besef om mijn
zonnebril op te zetten voordat ik met opgezette en rode ogen naar
buiten strompelde. Tijdens het gesprek had ik blijkbaar zoveel
spanning in mijn lichaam opgebouwd, dat mijn benen voelden alsof ze
ieder moment af konden breken. De wandeling naar huis, met de fiets
aan de hand, ging grotendeels in stilte en op de automatische piloot.
Mijn hoofd zal vol met malende chaos en het enige wat daar bovenuit
schreeuwde was mijn angst en de drang om zo ver en zo hard mogelijk
weg te lopen.
Nieuwe wegen
Nu, een
week later, lijkt de heftigste emotie gezakt te zijn. Maar man, wat
ben ik moe. Moe, bang, teleurgesteld, gefrustreerd, boos en vooral
een ongeleid projectiel. Mijn stemming stuitert alle kanten op en ik
betrap mezelf erop constant te counteren uit angst dat ik weer zo
depressief word, of erger, hartstikke manisch. Het voelt een beetje
als herhaling; mijn situatie nu, de emoties die erbij horen, het
slingeren. Maar ik weet ook dat ik niet dezelfde ben als anderhalf
jaar geleden, toen ik voor het eerst in deze situatie terechtkwam.
Met een diagnose waar ik me goed in kan vinden, hulp van meerdere
behandelaars en ondersteuning, zowel uit mijn (privé-)omgeving als
professioneel. Met meer kennis en ervaring. Wat zeker nog niet
betekent dat ik er al ben en dat ik de wijsheid in pacht heb. Maar ik
probeer een nieuwe richting in te slaan, wat de komende tijd me ook
gaat brengen. Het zal af en toe weer donker zijn en voelen alsof ik
geen uitweg meer heb. Het kan openbreken, waarbij ik spontaan weer de
wereld aan kan en me vol overgave stort op nieuwe plannen en nieuwe
paden kan bewandelen. Stemmingswisselingen of niet, ik slinger me er
wel doorheen...
Wow Angie,wat een heftig maar mooi verhaal!
BeantwoordenVerwijderenGa zo door met schrijven!
Mireille