reDIScovery

Wie ben ik?

Terwijl ik moe en beroerd op bed lig, neemt de onrust in mijn hoofd toe. Ziek zijn en niet kunnen werken, het geeft mijn zelfvertrouwen een flinke knauw. Na mijn burn-out, die ik als een soort persoonlijk faillissement ben gaan zien, wist ik niet meer wie ik was en wat ik wilde. Het wegvallen van werk, een deel van mijn inkomen en zelfredzaamheid, benadrukte mijn gevoel en mijn twijfels. Vooral nu ineens diverse partijen met regelmaat wilden weten hoe het ging en wat ik zou gaan doen. Terwijl ik van voor niet wist wat ik van achteren aan het doen was, maakte ik plannen van aanpak en dus plannen voor de toekomst. Ik wist nauwelijks hoe ik mijn dag door moest komen, laat staan hoe ik verder vooruit moest kijken dan die ene, traag voorbij kruipende dag. Mijn naam, die ik zo vaak voorbij zag komen op officiële documenten, werd een reeks lege, holle letters en klanken, want...

Wie ben ik nou helemaal?

Een schaduw van mezelf

Na weken en maanden vol apathie, depressie, slapen en zoveel mogelijk afgesloten zijn van, sloeg de echte wereld weer in als een bom. Ineens was ik bang en overstuur om alles en niets. Kreeg ik paniekaanvallen waardoor ik het laatste beetje vertrouwen in mijn eigen lichaam verloor. Heb ik zolang door gelopen met pijn en ontstekingen dat het mijn nieuwe ‘normaal’ werd. Ik probeerde mijn beperkingen een plaats te geven en te accepteren dat ik niet meer dezelfde zou worden als hiervoor. Tegelijkertijd voelde ik van hogerhand de gigantische - en in mijn ogen onterechte - druk om meer te doen en sneller te zijn dan ik aankon. In gezelschap van mijn dierbaren, vooral mijn man,  vond ik een soort van schaduwfunctie. Het was alsof een automatische piloot het overnam en mij naar de maat van de passen van mijn man liet dansen. Zonder gevoel, zonder eigen inbreng, maar ik wás er tenminste, ook al was ik maar een schaduw van mezelf...

Wat wil ik?

Identiteit en werk zijn in deze maatschappij zo hecht met elkaar verwoven. Je ‘bent’ vaak je functie en daaraan ontleent men je status en waarde. Nadat ik thuis kwam te zitten en vooral mijn aandacht en energie aan iets belangrijkers dan mijn eigen herstel moest wijden, viel ik in een gat. Eenzaamheid en onzekerheid, zowel sociaal als financieel, grepen zich vast in mijn hoofd en in mijn hart. Mijn beperkingen, die al niet de makkelijkste zijn, kregen extra gewicht en trokken me de diepste krochten van mijn eigen gedachten in. Vanuit een langdurende depressie verloor ik mijn visie, maar vooral mijn wil. Als je alleen nog maar rust wilt, is niets leuk. Met zoveel negativiteit op mijn bord, was er wel een bijzondere hoeveelheid aan positiviteit nodig om dat enigszins in balans te kunnen krijgen. Ik kon alleen nog maar herhalen wat ik vroeger leuk vond, écht voelen, écht genieten lukte me al niet meer. Hoe moest ik überhaupt weten wat ik echt leuk vond, wat ik echt wil...?

HerStel

Na verschillende diagnoses, behandelaars, therapieën en medicijnen kan ik nog steeds niet zeggen dat ik het antwoord gevonden heb. Waar ik een tijd bezig ben geweest om mezelf in te stellen op medicatie, was en ben ik nog steeds vooral bezig om mezelf in te stellen op mij. Herstellen is hard werk en ik ga met regelmaat nog één of meerdere stappen achteruit in plaats van vooruit. Toch probeer ik te accepteren dat bewegen beter is dan stilstaan, hoewel ik me soms die stilte juist ook gun. Het is maar net wat ik denk nodig te hebben in een bepaalde situatie. Mijn herstel is iets dynamisch, een levenslang proces waarin ik constant nieuwe variabelen van mezelf in moet passen in mijn grotere geheel. Een pasklaar antwoord zal er dus ook niet zijn. Ik groei, ontwikkel en verander en met mij zullen de antwoorden op mijn vragen (“Wie ben ik?” en “Wat wil ik?”) ook meeveranderen. Terwijl ik herstel krijg ik dus steeds opnieuw de kans mezelf te herontdekken. In plaats van verdrietig te zijn om het verlies van wie ik was, ga ik me richten op het verwelkomen en omarmen van wie ik nog kan worden en wat ik nog kan doen. Mijn reis is zoveel interessanter dan mijn bestemming en zoals Norman Vincent Peale zei: “Shoot for the moon. Even if you miss, you’ll land among the stars!”