reDIScovery

Wie ben ik?

Terwijl ik moe en beroerd op bed lig, neemt de onrust in mijn hoofd toe. Ziek zijn en niet kunnen werken, het geeft mijn zelfvertrouwen een flinke knauw. Na mijn burn-out, die ik als een soort persoonlijk faillissement ben gaan zien, wist ik niet meer wie ik was en wat ik wilde. Het wegvallen van werk, een deel van mijn inkomen en zelfredzaamheid, benadrukte mijn gevoel en mijn twijfels. Vooral nu ineens diverse partijen met regelmaat wilden weten hoe het ging en wat ik zou gaan doen. Terwijl ik van voor niet wist wat ik van achteren aan het doen was, maakte ik plannen van aanpak en dus plannen voor de toekomst. Ik wist nauwelijks hoe ik mijn dag door moest komen, laat staan hoe ik verder vooruit moest kijken dan die ene, traag voorbij kruipende dag. Mijn naam, die ik zo vaak voorbij zag komen op officiële documenten, werd een reeks lege, holle letters en klanken, want...

Wie ben ik nou helemaal?

Een schaduw van mezelf

Na weken en maanden vol apathie, depressie, slapen en zoveel mogelijk afgesloten zijn van, sloeg de echte wereld weer in als een bom. Ineens was ik bang en overstuur om alles en niets. Kreeg ik paniekaanvallen waardoor ik het laatste beetje vertrouwen in mijn eigen lichaam verloor. Heb ik zolang door gelopen met pijn en ontstekingen dat het mijn nieuwe ‘normaal’ werd. Ik probeerde mijn beperkingen een plaats te geven en te accepteren dat ik niet meer dezelfde zou worden als hiervoor. Tegelijkertijd voelde ik van hogerhand de gigantische - en in mijn ogen onterechte - druk om meer te doen en sneller te zijn dan ik aankon. In gezelschap van mijn dierbaren, vooral mijn man,  vond ik een soort van schaduwfunctie. Het was alsof een automatische piloot het overnam en mij naar de maat van de passen van mijn man liet dansen. Zonder gevoel, zonder eigen inbreng, maar ik wás er tenminste, ook al was ik maar een schaduw van mezelf...

Wat wil ik?

Identiteit en werk zijn in deze maatschappij zo hecht met elkaar verwoven. Je ‘bent’ vaak je functie en daaraan ontleent men je status en waarde. Nadat ik thuis kwam te zitten en vooral mijn aandacht en energie aan iets belangrijkers dan mijn eigen herstel moest wijden, viel ik in een gat. Eenzaamheid en onzekerheid, zowel sociaal als financieel, grepen zich vast in mijn hoofd en in mijn hart. Mijn beperkingen, die al niet de makkelijkste zijn, kregen extra gewicht en trokken me de diepste krochten van mijn eigen gedachten in. Vanuit een langdurende depressie verloor ik mijn visie, maar vooral mijn wil. Als je alleen nog maar rust wilt, is niets leuk. Met zoveel negativiteit op mijn bord, was er wel een bijzondere hoeveelheid aan positiviteit nodig om dat enigszins in balans te kunnen krijgen. Ik kon alleen nog maar herhalen wat ik vroeger leuk vond, écht voelen, écht genieten lukte me al niet meer. Hoe moest ik überhaupt weten wat ik echt leuk vond, wat ik echt wil...?

HerStel

Na verschillende diagnoses, behandelaars, therapieën en medicijnen kan ik nog steeds niet zeggen dat ik het antwoord gevonden heb. Waar ik een tijd bezig ben geweest om mezelf in te stellen op medicatie, was en ben ik nog steeds vooral bezig om mezelf in te stellen op mij. Herstellen is hard werk en ik ga met regelmaat nog één of meerdere stappen achteruit in plaats van vooruit. Toch probeer ik te accepteren dat bewegen beter is dan stilstaan, hoewel ik me soms die stilte juist ook gun. Het is maar net wat ik denk nodig te hebben in een bepaalde situatie. Mijn herstel is iets dynamisch, een levenslang proces waarin ik constant nieuwe variabelen van mezelf in moet passen in mijn grotere geheel. Een pasklaar antwoord zal er dus ook niet zijn. Ik groei, ontwikkel en verander en met mij zullen de antwoorden op mijn vragen (“Wie ben ik?” en “Wat wil ik?”) ook meeveranderen. Terwijl ik herstel krijg ik dus steeds opnieuw de kans mezelf te herontdekken. In plaats van verdrietig te zijn om het verlies van wie ik was, ga ik me richten op het verwelkomen en omarmen van wie ik nog kan worden en wat ik nog kan doen. Mijn reis is zoveel interessanter dan mijn bestemming en zoals Norman Vincent Peale zei: “Shoot for the moon. Even if you miss, you’ll land among the stars!”

De rol van mijn leven

Ziek

Het meest ontwrichtende gevoel van déja vu bekruipt me terwijl ik mijn ziekmelding doorstuur. Ik neem me voor om als eerste maandagochtend de huisarts te bellen en ben meteen terug in de tijd. Drieënhalf jaar geleden stortte ik volledig in tijdens een stedentrip in Berlijn. Het enige dat ik nog kon was huilen, oorverdovend janken vanuit het puntje van mijn tenen, tot ik uitgeput in de armen van mijn man in slaap viel op onze hotelkamer. Vandaag zijn er opnieuw de tranen, de machteloosheid, de vermoeidheid.
Ergens voelt het alsof ik door de mand val, alsof mijn ware aard doorschemert. Toch twijfel ik nog; zou het niet gewoon een griepje zijn? Tegen beter weten in Google ik symptomen, maar kom naast 'griep' al snel bij 'paniekaanval' Het duizelt me en ik ben blij dat ik al zit.
“Ik heb mezelf teleurgesteld” Het zwarte monster dat altijd ergens op de achtergrond in mijn hoofd aanwezig is bevestigt mijn negatieve gedachten. De paniek slaat nu écht toe. Mijn praktische survivalmodus neemt het over en in korte tijd heb ik afspraken afgezegd en spullen te koop gezet om financiële ademruimte te creëren.

Klem

Een vangnet heb ik niet meer. De afgelopen jaren ben ik 2 x uit de ziektwet gezet en heb in de tussenliggende tijd mijn WW opgemaakt, terwijl ik toen (en als ik eerlijk ben nu nog steeds) niet of althans niet compleet in staat ben om te werken.
Ik heb een lijstje met diagnoses: ADHD met depressieve kenmerken, burnout, PTSS en een bipolaire stoornis. Mijn verknipte relatie met voeding en mijn toenemende angsten breng ik niet eens te sprake bij mijn behandelaars. Recent ben ik van een intensief behandelpad teruggegaan naar de basis. Want ik heb een baan. Waardoor ik zoveel op mijn bord kreeg dat ik mijn behandelaars liet weten het niet allebei aan te kunnen. Niet te kunnen werken én energie, tijd en ruimte over te houden voor mijn bezoekjes aan de GGZ.
Voorheen durfde ik niet eens door te laten schemeren hóé slecht het met me ging, want onze zoon was ook als uitgevallen van school. Buiten zijn schuld om, dat wel, maar ik was als de dood dat ze hem weg zouden halen wanneer duidelijk zou worden dat ik  suïcidaal was. Ik zag het totaal niet meer zitten, vooral doordat ik het gevoel kreeg niet gehoord en geloofd te worden door juist die instanties die van een afstandje ingrijpende beslissingen maakten. Meer trauma's, meer onzekerheid en meer stress en spanningen waren het resultaat.
Gevoelsmatig stond ik met mijn rug tegen de muur. Met bijzonder weinig energie en concentratie. Middenin een strijd rondom het onderwijs en de zorg van onze zoon.

Val

Tussen manies en depressies probeerde ik mezelf staande te houden. Ik kreeg meer handvatten, maar de situatie was en is overweldigend. Het einde kwam in zicht, op een negatieve, dwingende manier. Met het verlies van onze koopwoning en alle rompslomp van dien in het vooruitzicht. Ik zette mijn masker op en stortte me in een wereld die veel te snel ging. Voor even leek het te lukken. Iedereen was lyrisch en ik putte energie uit het idee dat het me leek te lukken. Toch sloeg de twijfel al snel toe. Deed en kon ik wel genoeg? Wás ik wel genoeg?
Ik dacht even dat ik kon vliegen op de vleugels die mijn omgeving op me projecteerde. Want het ging voor even iets beter en dan zou het allemaal wel meevallen, toch...?
Mijn wassen vleugels smolten des te dichter ik bij de zon kwam. Wat een wassen neus.
Ik ben opnieuw gevallen, maar reken al niet eens meer op een helpende hand. Ik accepteer maar dat er iets in mij zodanig gebroken is, dat het nooit meer hetzelfde wordt en dat hulp ver te zoeken is.

Vlucht

Voor even was het fijn om te geloven in en vertrouwen op het systeem. Dat je niet direct afgerekend wordt op wat je in het verleden wél hebt kunnen doen. Dat je geloofd wordt op je woord en niet te horen krijgt dat je je aanstelt of dat het 'maar' tussen je oren zit. Het heeft deels geloond om me over te geven aan de GGZ met alles wat daarbij hoort. Ik heb gedeeld, geleerd en mezelf herontdekt. Er zijn echter ook instanties die me alleen maar meer hebben doen twijfelen aan mezelf. Die me afgebroken en vernederd hebben en die daar binnen het huidge systeem mee weg komen. Als gebroken mens in een kwetsbare situatie kun je maar zoveel doen en ik heb meerdere keren besloten mijn laatste restjes energie over te houden voor mijzelf en mijn gezin, in plaats van een gevecht tegen de bierkaai. De laatste maanden vluchtte ik weg in een oude rol van me, één die helaas allang ontgroeid ben. De realiteit heeft me nu echter ingehaald en alles staat weer op losse schroeven...
Ik ben weer in dezelfde val getrapt, maar het was een geweldige vlucht!

Wie durft te verdwalen, vindt nieuwe wegen

Nieuwe stap

Vanmiddag naar de huisarts voor één van de vele lichamelijke kwalen waar ik momenteel last van heb. Van begin november tot half februari heb ik vanwege mijn bipolaire stoornis lithium geslikt en helaas heeft het meer kwaad dan goed gedaan. Voor mijn stemming deed het weinig tot niets, terwijl ik wel last had van een scala aan bijwerkingen. Los van het constant aanwezige dorstgevoel, de droge mond incl. geurtjes en het hinderlijke feit dat ik zo'n beetje ieder half uur moest plassen, kreeg ik heel veel last van mijn huid. Een droge huid, maar wel acné. Hielen zo droog dat er spontaan kloven in trokken, maar wel constant ontstoken, rode pukkels op mijn borst, hals en gezicht. Om over die onder mijn haargrens nog maar niet te spreken....

Na bijna 2 maanden gestopt te zijn had ik gehoopt dat alle bijwerkingen wel weg zouden zijn, maar mijn huid heeft die memo blijkbaar nog niet gekregen.

Verdwaald

Soms baal ik zo van mijn hoofd, van mijn lichaam. Ik word moe wakker, kan nog net opstarten met mijn zoon en de dieren, om vervolgens weer rijp te zijn voor een dutje. Mijn korte lontje, mijn negativiteit, ik herken mezelf er niet in, maar weet wel waar het vandaan komt. Jezelf kwijt zijn tussen alle diagnoses en behandelingen. Weten dat het nooit meer wordt als vroeger, terwijl je dat juist met man en macht wil. Hopen dat iedereen je met rust laat omdat je niets kan hebben en je vervolgens de eenzaamste mens ter wereld voelen. Mee willen draaien in een maatschappij die op minstens 2x zoveel toeren draait dan jij zelf aankunt. Je oude zelf willen combineren met je nieuwe kennis en ervaringen, zodat je het beste over kunt houden. Zoeken naar je wie, wat, waar, hoe, wanneer en waarom. Ik kom nauwelijks van mijn plaats, maar ben constant de weg kwijt...

Wankel

Ondanks de medicatiestop klaarde mijn stemming gelukkig wel iets op, vooral toen we een warm en zonnig voorproefje van het voorjaar kregen. Ik vond weer wat energie en positiviteit, maar zowel mijn stemming als het weer duurden helaas niet lang. Na een bericht over mijn aankomende eerstejaarskeuring voor de Ziektewet, kwamen de trauma's rondom mijn eerdere ervaringen weer vol terug en voelde ik mezelf bijna direct weer afglijden naar het donker. Juist in de periode die ik nodig had om mezelf rust te gunnen na de impact van de lithium, werd mijn beerput weer opengetrokken en het kleine beetje vooruitgang en perspectief dat ik op dat moment had, verdween als sneeuw voor de zon. Achteraf kon ik me prima bedenken dat dit ook echt iets is dat bij mijn bipolariteit hoort, maar op het moment zelf zat ik zo in de emoties en werd ik zo overmand door de stress, machteloosheid, frustraties en angst dat ik niets meer kon zien en snappen, laat staan dat ik bewuste keuzes kon maken om mijn gedrag te corrigeren.

Weggelopen

Op spreekuur bij de verzekeringsarts voor de bewuste eerstejaarskeuring, ging ik compleet door de grond. Gelukkig had ik deze keer niet alleen de steun van mijn man die mee was gekomen, maar ook mijn trajectbegeleidster'' via de GGZ was aangesloten voor het gesprek. Het kwam helaas op me over als praten tegen dovemansoren. Voor iemand die niet van drama houdt en zich eerder te groot en te goed voordoet, heb ik toch zitten janken alsof de dijken doorbraken. Achteraf bedacht ik me nog allerlei argumenten, maar tijdens het gesprek raakte ik zo over mijn toeren dat ik het afkapte. Dit vrat zoveel energie en liet me zoveel negativiteit herbeleven, dat ik liever wegging als ik toch niets zou kunnen veranderen aan het oordeel van de arts. Buiten de spreekkamer had ik nog net het besef om mijn zonnebril op te zetten voordat ik met opgezette en rode ogen naar buiten strompelde. Tijdens het gesprek had ik blijkbaar zoveel spanning in mijn lichaam opgebouwd, dat mijn benen voelden alsof ze ieder moment af konden breken. De wandeling naar huis, met de fiets aan de hand, ging grotendeels in stilte en op de automatische piloot. Mijn hoofd zal vol met malende chaos en het enige wat daar bovenuit schreeuwde was mijn angst en de drang om zo ver en zo hard mogelijk weg te lopen.

Nieuwe wegen

Nu, een week later, lijkt de heftigste emotie gezakt te zijn. Maar man, wat ben ik moe. Moe, bang, teleurgesteld, gefrustreerd, boos en vooral een ongeleid projectiel. Mijn stemming stuitert alle kanten op en ik betrap mezelf erop constant te counteren uit angst dat ik weer zo depressief word, of erger, hartstikke manisch. Het voelt een beetje als herhaling; mijn situatie nu, de emoties die erbij horen, het slingeren. Maar ik weet ook dat ik niet dezelfde ben als anderhalf jaar geleden, toen ik voor het eerst in deze situatie terechtkwam. Met een diagnose waar ik me goed in kan vinden, hulp van meerdere behandelaars en ondersteuning, zowel uit mijn (privé-)omgeving als professioneel. Met meer kennis en ervaring. Wat zeker nog niet betekent dat ik er al ben en dat ik de wijsheid in pacht heb. Maar ik probeer een nieuwe richting in te slaan, wat de komende tijd me ook gaat brengen. Het zal af en toe weer donker zijn en voelen alsof ik geen uitweg meer heb. Het kan openbreken, waarbij ik spontaan weer de wereld aan kan en me vol overgave stort op nieuwe plannen en nieuwe paden kan bewandelen. Stemmingswisselingen of niet, ik slinger me er wel doorheen...