Ik ga niet wachten tot het fout gaat - noodkreet van een moeder

Blauwe Maandag, een dag met een zwarte rand wat mij betreft. Zonder enige nuances nu, maar depressief word ik ervan! Mijn zoon werd later dan gebruikelijk opgehaald door de chauffeur en was als de dood dat hij te laat zou komen voor zijn lievelingsvak, handvaardigheid. 

Ter info; zoon van 11 heeft een diagnose ASS met kenmerken van ADHD. Hij zit in groep 8 van een regionale REC4 school, speciaal onderwijs dus, en maakt als jaren gebruik van het leerlingenvervoer. In de afgelopen jaren is er nogal wat veranderd en hebben we alleen hiervoor al met 3 partijen te maken, namelijk de Gemeente, de School en de Vervoerder. Bij problemen wijst de één nogal eens naar de ander en houdt de Gemeente als 'faciliterende partij' zich het liefst afzijdig.

Ook vanochtend escaleerde het weer in de bus. Zet meerdere kinderen, van beginnende basisscholier tot vroege puber, in zo'n busje en het kan al rommelig worden. Daar komt nog bij dat 'die van ons' nogal zo hun - combinatie van - beperkingen hebben. Iets van olie op het vuur....

Eind van de ochtend belde de chauffeur om te vertellen hoe het deze keer fout is gegaan, welk aandeel onze zoon hierin had en vervolgens de vraag of wij nog oplossingen hadden voor de problemen in de bus. Als ik dat toch zou weten zou ik mijn zoon niet iedere dag een stukje verdrietiger, bozer, misschien zelfs depressiever uit de bus zien komen...

Met de handen in het haar hoorde ik het verhaal aan en ik schoot zodra ik ophing vol. 

Nog een stukje info: deze moeder zit al ruim 4 maanden thuis met o.a. een burn-out, mede mogelijk gemaakt door de lastige problematiek van ons zorgintensief gezin en het proberen mee te draaien in deze verrekte, veeleisende hokjesmaatschappij. Als mijn psycholoog zou horen dat ik nu - tegen alle adviezen in - teveel energie 'moet' steken in de huidige situatie, zou ik behoorlijk op mijn donder krijgen, maar de moederleeuw is los!

Ben je ooit als ouder bang geweest dat er een keer een afschuwelijk telefoontje zou komen of dat er keer agenten aan de deur zouden staan met het slechte nieuws dat je kind iets overkomen is???

Deze angst is voor mij iedere schooldag aanwezig. Zelfs de huidige chauffeur (met wie ik gelukkig prima kan praten, ik hoor daar ook genoeg andere verhalen over) geeft aan bang te zijn dat hij de situatie niet de baas kan blijven. Het is onmogelijk voor hem om al rijdende de kinderen in de gaten te houden en te corrigeren. Hij is dan ook chauffeur en geen begeleider.

Wat mij betreft - en dat heb ik al bij meerdere partijen aangegeven - zouden ze op iedere bus een begeleider weg mogen zetten om hier adequaat op in te kunnen springen. Maar ja, daar zal dan wel weer geen geld voor zijn of het is geen prioriteit.

Heb je enig idee hoe het is om als feitelijk te horen dat de veiligheid van je kind, het leven van je kind, niet belangrijk genoeg zijn om er geld voor vrij te maken? 

Of om op zijn minst naar andere oplossingen te zoeken? Al zetten ze vrijwilligers in...

Het is een bureaucratische doolhof voor de gemiddelde ouder en voor zover de geluiden die ik hoor kloppen, een structureel, landelijk probleem

Bij deze dus mijn noodkreet. Mijn vraag om reacties, om meedenkers, meelevers en meevoelers. Om creatieve en meegaande denkers, om mensen (ouders, familie, vrienden, betrokkenen met hart voor deze kids) die het iets kan schelen en die hierin verschil willen en hopelijk kunnen maken.

Kunnen we niet met zijn allen een duidelijk signaal afgeven dat er drastisch iets moet veranderen?!

Of wachten we tot de eerste ongelukken echt gebeuren en zo'n chauffeur zijn busje met kids een keer om een boom vouwt omdat een paar kids in de bus zwaar overprikkeld met elkaar op de vuist gaan?!

Ik heb vanochtend school gemaild met de dringende vraag me te bellen en ook de gemeente en het vervoersbedrijf hebben toegezegd contact met me op te nemen. 

Welke ouders, verzorgers, docenten, chauffeurs en (vul zelf in) delen dit bericht en gaan na het lezen de digitale pen in om hun eigen zorgen te delen met de regionale partijen waar zij mee te maken hebben? 

Kunnen we dit groot genoeg maken om ook daadwerkelijk een verschil te maken in de manier waarop het huidige leerlingenvervoer ingericht wordt?!

Of blijven we aanmodderen en wachten tot de boel voor onze ogen klapt?

In de hoop dat deze aanzet leidt tot op zijn minst een gesprek, maar liefst nog de nodige actie...

Angie

bezorgde moeder