CITO's en croissantjes

Via de mail krijgen we een uitnodiging voor de schoolverlatersgesprekken op school.
Op Valentijnsdag mogen we langskomen om te bespreken wat de uitslagen zijn van o.a. de CITO, als voorbereiding voor Damians schoolkeuze voor het voortgezet onderwijs. We zijn gelukkig niet bang voor verassingen, de afgelopen jaren zaten we qua school gelukkig op één lijn en de NIO-uitslag gaf al aan dat Damian het didactisch gezien prima doet met een duidelijke VWO-score.
Helaas moeten we hier waarschijnlijk wel een compromis op sluiten. In onze directe omgeving zijn er genoeg mogelijkheden voor een VWO-opleiding binnen het regulier onderwijs, maar aangezien Damian dit sociaal-emotioneel nog niet aan zal kunnen en zelf ook aangeeft niet naar het regulier te willen gaan, blijft alleen het VSO over. Voor ons betekent dat dat Damian op dit moment niet meer zal kunnen doen dan de HAVO. Het klinkt misschien wat neerbuigend,maar als er één ding is wat Damian écht leuk vindt en waar hij in uitblinkt, dan is het leren. In combinatie met zijn - soms problematische - gedrag zijn we daardoor een beetje bang dat hij alleen maar meer verve;end gedrag zal gaan laten zien, wanneer hij didactisch niet genoeg uitgedaagd wordt. Het is misschien een luxeprobleem en om eerlijk te zijn, tot een paar jaar geleden konden alleen nog maar de eerste 3 jaren van de HAVO binnen het VSO gedaan worden. Toch zullen we er, samen met zijn school en onderwijzers, goed op moeten letten of zijn schoolwerk hem voldoende uitdaging en stimulans kan bieden. We zijn dus ook erg benieuwd wat we nog wijzer zullen gaan worden na het gesprek van volgende week.

Ondertussen lijkt de rust qua vervoer enigszins teruggekeerd te zijn. Na een paar hectische weken, veel stress en gesprekken met betrokken partijen, is Damian sinds vorige week op een andere bus gezet. Op een paar (hopelijk) kleine strubbelingen na, gaat het tot nu toe vrij goed.
Toch zie ik nog behoorlijk wat beren op de weg, ook met het oog op de komende overgang naar het voortgezet onderwijs en de aanvraag leerlingenvervoer die we hiervoor gaan doen. Het is natuurlijk erg afhankelijk van ieders eigen ervaringen, maar de onze zijn daarin helaas vrij teleurstellend, dus het kost me veel moeite om zaken los te laten, vooral wanneer het om Damian gaat.
Daarentegen heeft hij op een paar momenten weer heel goed laten zien hoe flexibel kinderen kunnen zijn, zelfs als ze overprikkeld zijn en door hun autisme de wereld heel anders waarnemen.
Wanneer Damian me tijdens een fietsrit naar school stevig vastpakt, vergeet ik even mijn vermoeidheid en brandende benen en geniet samen met mijn zoon van de winterse pracht om ons heen.
Tijdens zijn studiedag (ter voorbereiding op de schoolverlatersgesprekken is zijn klas een extra dag vrij) gaat hij zelfstandig naar de supermarkt een paar straten verderop en haalt een ontbijtje op bed voor me.
Hoe boos we af en toe ook kunnen worden door alle stress en spanningen, zo intens kunnen we genieten van de kleine momenten waarop Damian zichzelf kan zijn en ons verwarmt met zijn geknuffel en gekroel.
Met het voortgezet onderwijs om het hoekje lijkt de tijd zo snel voorbij te gaan, maar ergens vallen we buiten de tijd.
We zijn de laatste tijd nog al eens vrij makkelijk aan Damians autisme voorbij gegaan, mede doordat hij zich een tijdlang vrij flexibel opstelde en wij ons mee lieten drijven op de drukte om ons heen.
Ergens valt het tegen om te moeten geloven aan je eigen woorden, maar juist door te geloven in ons zorgintensieve gezin en te blijven genieten van die kleine momenten, zetten we onszelf in onze kracht.
We zien wel wat er komt en tot die tijd maak ik me niet druk om de CITO's. Het is maar een test en waar we ook uit gaan komen, we geven er wel een draai aan. Dat hebben tot nu toe altijd gedaan en hoe zwaar het soms ook leek, we zijn er nog steeds!
Ik ben al blij dat Damian het ook eens is met de keuze voor wat hoogstwaarschijnlijk zijn nieuwe school gaat worden voor de komende jaren. Hij had tijdens de Centrale Voorlichting één andere school op het oog waar ik al meteen op afhaakte vanwege de klassengrootte (ca. 25 kids per klas, een heel verschil tegenover de max. 14 zoals hij nu gewend is) Zijn reactie na het zien van het filmpje van school: "Daar ga ik echt niet heen hoor mama. Daar moet je verplicht alle extra (creatieve) lessen volgen en ik vind het niet erg om croissants te bakken of schoenen te maken, maar ik ga echt niet dansen!"