Het antwoord was simpel, omdat het hetzelfde is als de afgelopen weken: Hachee (wie wel eens naar Jochem Myjer kijkt weet dat dit gelijk staat aan een beetje down, een beetje ongeïnteresseerd)
Damian ging als een soort zombie de bus in. Hij deed niets, behalve gaan zitten en ook nog eens achterin de bus, waardoor ik hem maar achterna ging om zijn gordel om te doen. Ondertussen probeerde ik de chauffeur uit te leggen wat er speelde. Dat we na belachelijk veel touwtrekken begeleiding op de bus hadden gekregen, maar dat dit ook niet werkte. Onze ambulant begeleidster heeft namens ons alle betrokkenen gemaild en ineens was individueel vervoer wél mogelijk. Helaas ook weer nadat Damian al ruim overprikkeld is geraakt en aangezien we al snel 2 tot 4 verschillende chauffeurs en chauffeuses in de week zien, waarvan sommige ruim te laat zijn, brengt het niet de rust waar we op hoopten.
Nu zelfs individueel vervoer alleen maar voor meer onrust zorgt zien we Damian afglijden. Hij strompelt iedere ochtend als een oude, gebroken man de bus in en komt thuis vol opgekropte emoties en spanningen. 's Maandags wanneer ik net met onze ambulant begeleidster Natasja in gesprek ben over de situatie, belt school. Mijn hartslag verdubbelt en ik zucht diep wanneer ik te horen krijg dat er om 15.30 nog steeds geen chauffeur is geweest om Damian op te halen. Ik wissel een blik met Natasja die al een deel van het verhaal meekrijgt en we springen direct in haar auto om Damian op te halen. Dan al bespreken we de optie om Damian thuis te houden van school om wat broodnodige rust te creëren. Mijn leergierige zoon, de voorbeeldige leerling, heeft namelijk aangegeven ook geen zin meer in school te hebben. Hij haalt bij alles onverschillig zijn schouders op en het is steeds moeilijker om contact met hem te maken. Zelfs Natasja kan niet tot hem doordringen en Damian rent eenmaal thuis hard van ons weg. Het kost ons ontzettend veel energie en geduld om de situatie uiteindelijk weer te sussen.
De volgende dag is het wéér raak: de middagchauffeur heeft 20 minuten vertraging en is veel te laat op school. Waar Damian tijdens het wachten nog vrij rustig leek, gooit hij na het instappen de deur van de bus hard dicht en sluit zich helemaal af. Wanneer ik hem opnieuw helemaal óp thuis krijg bel ik meteen school, het vervoersbedrijf en de leerplichtambtenaar om te melden dat Damian voorlopig even thuis blijft. Het vreet aan ons gezin en de stress eist een zware tol. Damian verliest de lichtjes in zijn ogen en reageert nauwelijks. Daarnaast zijn Maikel en ik zo op van alle stress dat we ook niets meer kunnen hebben, waardoor de spanning thuis om te snijden is.
Donderdag en vrijdag spreken we af een flink eind te gaan lopen; eerst gewoon in Breda en de tweede dag rijden we een stuk met Maikel mee en gaan ons wagen aan een wandeltocht door 3 verschillende plaatsen.
Het kan prachtig zijn om jezelf te herkennen in je eigen kind, maar ook eng bij bepaalde situaties en/of emoties. Ik herken de frustraties en sombere gevoelens die ik aan Damian af kan lezen, maar we hebben dezelfde gezamenlijke uitlaatklep gevonden: wandelen.
Met allebei een rugtas met o.a. een fles water trekken we eropuit. Ondanks dat we ons makkelijk irriteren aan de kleinste dingen als resultaat van alle problemen, genieten we van onze kilometers en zie ik mijn zoon weer een beetje zichzelf worden. We zien plekken die we al langer kennen vanuit andere hoeken en beleven vooral in de vroege ochtend een heerlijke rust tijdens het lopen
Zaterdag gaan we bij mijn ouders langs die ons uitgenodigd hebben voor een etentje. We worden positief verrast door een vriendin van me die weer eens in Nederland is. Tijdens onze tienerjaren is ze geëmigreerd, maar nu is ze even terug met haar kinderen en Damian schatert het uit van het lachen wanneer hij met haar zoon Tom aan het spelen is.
Zondag is hij nog bij opa en oma en gaan Maikel en ik flink in de tuin aan de slag, wat voor ons beiden therapeutisch lijkt te werken, Jammer genoeg krijg ik 's middags het bericht van mijn moeder dat het niet gaat met Damian en dat ze hem dus eerder thuis komen brengen.
Ook nu zit hij weer als een zombie in de auto en maakt geen aanstalten om eruit te komen. We weten niet wat we moeten, raken zelf enorm gefrustreerd en liggen uiteindelijk allemaal extreem vroeg op bed.
De volgende dag heb ik alsnog veel moeite om uit bed te komen, we hebben er eigenlijk geen van allen het puf voor, maar de 'echte' wereld roept. 's Middags vertrekken Maikel en ik naar school voor een gesprek met Damians juffen en de orthopedagoge van school. Natasja schuift ook aan voor de volledigheid. Damian is ondertussen al bijna een week thuis en ziet er enorm tegen op om weer naar school te moeten.
We horen van de juffen dat hij zelfs niet met de gymles mee wilde doen. Hij vindt gym namelijk ontzettend leuk en dan gaat de tijd snel, maar na gym zijn de lessen klaar en zou hij weer de bus in moeten.
Onze 11-jarige zoon wilde dus niet meedoen met de gym omdat hij dan (voor zijn gevoel) sneller met de bus mee zou moeten.
Ik heb de nodige tranen gelaten tijdens het gesprek, gaf nogmaals aan dat veel oplossingen te laat zijn gekomen en dat we als gezin op het randje balanceren door alle spanningen en tegenslagen.
Gelukkig deelde school de zorgen en werd ons veel uit handen genomen door Natasja en de orthopedagoge, die het een en ander terug zouden koppelen naar andere betrokkenen, vooral m.b.t.. het vervoer. In de mail die we vandaag zagen stond het volgende:
"Momenteel maken wij als school ons grote zorgen omtrent zijn sociaal emotionele ontwikkeling, we zien een jongen die depressiviteit (niet aanspreekbaar, toegankelijk, niet betrokken en geen emotie) laat zien als hij onrustig op school komt."
Om te voorkomen dat het te moeilijk voor Damian zou worden om weer in het schoolritme te komen, is hij wel vandaag weer naar school. Als eenmalige 'joker' heeft een van zijn juffen zelfs aangegeven Damian thuis te willen brengen wanneer het weer heibel is met de bus. Ik ben, op goedbedoelde 'orders' van Maikel, iets voor mezelf aan het ondernemen en zit nu dus te pauzeren met de geluiden van lachende en spelende kinderen om me heen. Terwijl ik op mijn lunch zit te wachten, klimt een jongen op mijn tafel (een soort lage, houten kist) en loopt er nietsvermoedend overheen. Ik kan er wel om lachen en gelukkig reageert zijn moeder ook niet al te streng. Mijn focus ligt voor heel even op het moment; op de warmte van de zon, mijn frisse jus, de fijne sfeer om me heen en de glimlach die ik op voel komen wanneer ik bijna aangevlogen wordt door een ijverige bij. Dit zijn die kleine momenten waarop we het er even van moeten nemen om op te laden en op adem te komen. Hopelijk gaat de onrust in het busvervoer afnemen en komt Damian weer wat beter in zijn vel te zitten, want als we hem horen (en zien) lachen knappen we daar allemaal van op!
*
*Foto is afkomstig van de facebook van het NSGK waar Damian eerder eens Kanjer van de Dag was met zijn vrolijke lach
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Test reacties