Kopje onder

Huilen om alles

Dagen vloeien in elkaar over als één grote poel van ellende. Een aantal weken leek ik omhoog te krabbelen, langzaam vooruit te komen. Mijn vechten leek beloond te worden. Afgelopen zondag ging ik echter weer kopje onder en barstte ik, compleet oververmoeid en overprikkeld,  in huilen uit. Het was de herhaling van het begin van mijn burn-out periode en helaas een onontkombare reminder dat ik er nog niet uit ben. Sinds die dag zijn mijn dagen weer grauw, grijs en loodzwaar. Ik weet niet hoe ik mijn dagen door moet komen, wil steeds minder en kan ook bijna niets. Mijn lichaam laat me in de steek; mijn luchtwegen protesteren, eerdere ontstekingen vlammen weer op en mijn hoofd klapt uit elkaar. Met een gigantische lading weerstand 'werk' ik aan een plan voor mijn online coach, aangezien ik al anderhalf jaar werkloos ben. Nadat ik met veel pijn en emotie mijn verhaal voor de zoveelste keer herhaal en aangeef dat het moeten zoeken naar werk aan me vreet, slaat mijn laptop vast. Geduld is niet mijn beste punt, maar ik wacht af in de hoop dat alle systemen vanzelf weer terugkomen. Uiteindelijk sluit ik met moeite het programma af en wacht op het automatisch herstel, dat het helaas af laat weten. Met lange halen zit ik snikkend aan tafel. Mijn woorden zijn verdwenen, mijn hoofd is net zo vastgeslagen als mijn computer en het lukt me bijna niet meer om opnieuw te beginnen.

Mag ik blijven liggen?

Zoveel tegenslagen in de afgelopen tijd, zoveel negatieve ervaringen. Het schijnt nogal een dingetje te zijn; de instelling van focussen op het negatieve, op wat niet kan. Met de diepste depressie vann mijn leven nog in mijn kielzog is het jammergenoeg niet alleen maar een kwestie van een positieve instelling. Vechten is niet altijd de oplossing. Als je maar vaak genoeg op de grond geschopt wordt, komt er uiteindelijk het punt waarop je niet meer kan en gewoon blijft liggen.
Het jaagt me angst aan, omdat ik tot in mijn botten voel dat ik eigenlijk gewoon wil blijven liggen, geen moeite meer wil doen. Wil oplossen en verdwijnen, omdat ik verdrink en mijn hoofd niet meer boven water kan houden. Kopje onder in een zee van opeengestapelde stress en spanningen, problemen en protocollen, beleid en bureaucratie.

"Slapen helpt niet, wanneer het je ziel is die moe is"

Precies hoe het voelt, omschreven in een zin die niet iedereen zomaar zal snappen. It takes one to know one, is mijn idee. Mijn eerste advies van de huisarts nadat mijn burn-out vastgesteld was: "Ga maar eens even 2 weken helemaal niets doen" Een advies wat me toen zelfs nog tegen de borst stootte, maar waarvan ik na anderhalf jaar nog steeds kan zeggen: Die luxe heb ik niet. Met een gezin en arbeidsvermogen (wat ik zelf betwijfel, maar wie ben ik?) is 'niets' doen een onmogelijke opgave. Vooral wanneer je zoon met beperkingen, trauma's en schoolschade thuis zit ga je des te sneller kopje onder. Mijn moederinstinct neemt het over, maar hierdoor verwaarloos ik mezelf alleen maar meer. Slapen ging uiteindelijk alleen met hulp, maar in overleg met de psychiater kwamen er geen pillen bij. Mijn nachtrust leek ze niet meer nodig te hebben, maar ik ben zo ontzettend moe van het vechten...

Bijna aan de beurt

Nog een weekje wachten en dan mag ik, ondersteund door mijn man en ouders, weer terug naar de psychiater. Tijdens ons eerste gesprek, waarbij het deels ging om het uitsluiten van een eventuele bipolaire stoornis, gaf hij aan dat hij het moeilijk vind. Vandaar dat de volgende keer de hulptroepen meegaan om hopelijk wat meer duidelijkheid te scheppen. Na het eerste uur kon hij een bipolaire stoornis niet uitsluiten. Ondanks mijn teleurstelling (nog steeds geen duidelijkheid in de aard van mijn klachten) was ik ergens wel opgelucht. Ik was blij dat hij eerlijk was en zijn tijd nam, maar vooral dat hij mijn eigen suggestie niet meteen van tafel kon vegen.Als ik ergens voor wil gaan, bijt ik me meestal goed vast. Ik ben ergens ook wel gewend dat dat niet altijd zonder de spreekwoordelijke slag of stoot gaat, en dat ik dus moet vechten voor wat ik wil.

Vechtershart

Ondanks mijn vermoeidheid en instabiliteit, mijn depressies, burn-out, PTSS en ADHD, probeer ik door te vechten. Vechten voor mijn gezin, mijn (geestelijke) gezondheid en het recht simpelweg mezelf te kunnen zijn in deze gehaaste maatschappij. Voor iedere keer dat ik kopje onder ga, vind ik tot nu toe ergens de kracht en/of wil om mezelf weer met het hoofd boven water te krijgen. Omdat ik nooit meer op die duistere plek terecht wil komen waar ik de afgelopen maanden was.
Mijn eigen monsters, zowel degenen buiten, als degenen in mijn hoofd, krijgen behoorlijk wat weerstand.  Ik vecht voor (h-)erkenning en acceptatie. In de hoop dat ik niet alleen mezelf, maar daarmee ook mijn gezin boven water kan houden. Al ga ik af en toe kopje onder, ik vecht door!