Lichtpuntjes
De donkere dagen beginnen langzaam maar zeker te lengen. Wanneer we na het avondeten met de hond gaan lopen schemert het of is het zelfs nog 'gewoon' licht. Alles aan mij reageert op de seizoenswisselingen en ik merk dat mijn depressie erbij gebaat is dat het langer licht is en over het algemeen beter weer om buiten te zijn. Ook al kan het nog ijzig koud zijn, de zon schijnt volop.
De afgelopen maanden waren bijzonder donker. Niet alleen buiten, maar vooral in mijn hoofd. Mijn hart pompte iets zwarts door mijn lichaam en een grote, donkere inktvlek verspreidde zich vanuit mijn hoofd. Prettig gestoord voelde alleen nog maar als gestoord en verstoord en ik raakte mezelf behoorlijk kwijt.
Engelengeduld
Mijn herfst- wintermaanden bestonden en bestaan vooral uit wachten. Wachtlijsten voor een nieuwe intake; een adviesgesprek dat 2 x verzet wordt en ook nu weer wachtlijsten voordat ik met mijn behandeling kan beginnen.
Een half jaar is zo voorbij. Mijn klachten jammergenoeg niet. Waar ik eerst vooral behoefte had aan een verbetering in mijn thuissituatie (zorgintensief gezin, thuiszitter), gleed ik van mijn burn-out en PTSS een depressie in en wist dat ik aan de bel moest gaan trekken.
Bepaalde dingen waar ik tegenaan liep, mezelf simpelgezegd, kon ik plaatsen aan de hand van eerdere diagnoses. Toch bleef het knagende gevoel dat ik iets miste.
Nadat ik bij een eerdere psycholoog terug op de wachtlijst was gezet, besloten we na overleg dat ik waarschijnlijk beter af zou zijn bij de behandelaar die mijn oorspronkelijke diagnose (ADHD met depressieve kenmerken) had gesteld.
Mijn geduld is ondertussen zwaar op de proef gesteld.
Adviesgesprek en behandelplan
Toen mijn adviesgesprek eindelijk plaatsvond had ik me voorgenomen zo open mogelijk te zijn. Ondanks mijn depressie vond mijn psychologe dat ik nog behoorlijk 'goed' was overgekomen tijdens de intake. Met de regiebehandelaar naast zich werd uitgelegd hoe ze dachten over mijn problematiek en hoe hiermee om te gaan. Waar ik zelf vrij veel dacht te herkennen in een bipolaire stoornis, kreeg ik nu mee dat veel te maken had met mijn persoonlijkheid en hoe ik met de tegenslagen in mijn leven omga (copingstrategie)
Een deel van mij voelde zich merkwaardig opgelucht, terwijl dat stemmetje in mijn achterhoofd overal kritiek op uitte.
Nadat ik wat informatie over de behandelmogelijkheden mee had gekregen, mocht ik een afspraak maken met de psychiater. Zelf had ik al aangekaart behoefte te hebben aan eventuele medicatie en ik mocht sowieso nog uit laten sluiten dat ik geen bipolaire stoornis heb.
Druk, drukker, drugs
Dat ik uit eigen initiatief om medicatie vraag is nogal wat. In mijn 36 jaar prettig gestoord heb ik bijna alleen maar negatieve ervaringen opgedaan met allerlei soorten medicatie, of het nu gaat om simpele pijnstilling of een narcose. Bijwerkingen ten over en weinig balans ten opzichte van de werkzaamheid. Na anderhalve week methylfenidaat voor mijn ADHD stond ik bibberend en met hartkloppingen op mijn benen te zwaaien. De latere behandeling met anti-depressiva sloeg enigszins aan en heeft welgeteld een half jaar geduurd. Helaas had ik, zowel tijdens de eerste 2 weken als tijdens de afbouw, de meest afschuwelijke, levendige nachtmerries waarvan ik regelmatig totaal overstuur en huilend wakker werd.
Momenteel slik ik ook meer pillen dan me lief zijn en heb ik 2 puffers voor mijn luchtwegklachten, die door constante overbelasting en stress hun tol eisen.
Aangezien ik helaas nog slaapmedicatie nodig heb en me ook afvraag of het wijs is om (liefst tijdelijk) weer iets met anti-depressiva te doen, ga ik dus eerst op bezoek bij de psychiater.
Zwart (op) wit
In de tussentijd heb ik ook een kopie van mijn behandelplan opgehaald. Sowieso wel handig, mocht een zekere uitkeringsinstantie mijn problemen op papier willen zien. Daarnaast wilde ik zelf nog eens in alle rust na kunnen lezen wat er tijdens het adviesgesprek aan bod was gekomen. De opmerking over mijn persoonlijkheid voert bij mij tot op de dag van vandaag de boventoon, maar pas na het lezen viel het spreekwoordelijke kwartje. In mijn verslag las ik namelijk de opmerking 'borderline trekken'
Borderline persoonlijkheidsstoornis dus...
Vaak over gelezen, ook van gehoord, maar het nieuwsgierige Aagje in mij zocht het meteen op. Ik kom termen tegen als 'zwart-wit-denkers' waarin ik me niet direct herken, maar de snelkookpan van emoties staat hier inderdaad op het fornuis. Instabiliteit en leegte ervaar ik zeker, net zoals ik soms juist 'emotioneel labiel' ben en om het minste of geringste in tranen of woede uit kan barsten.
Een oude jeugdvriendin van me kreeg jaren geleden de diagnose 'borderline stoornis'. We waren hartsvriendinnen tijdens de middelbare school, deelden lief en leed en hadden - achteraf gezien - een vrij intense (haat-liefde) verhouding. Wat me vooral bijgebleven is zijn de emotionele buien, afschuiven van verantwoordelijkheid en angst om in de steek gelaten te worden en niet goed genoeg te zijn. In de jaren erna kwamen we elkaar wel weer tegen. Ons contact verwaterde, maar dankzij de huidige social media kon ik regelmatig meekijken met haar (gezins-) leven. Nog niet zo lang gelden stuurde ik haar een berichtje om eens af te spreken, en alhoewel het er nog niet van gekomen is, lijkt het me wel wat om te verkennen of er nog iets over is gebleven van onze oude vriendschap. Ook met mijn nieuwe inzichten zou het misschien juist weer wat extra raakpunten kunnen bieden.
Prettig gestoord
In het relativerende kader van 'iedere gek zijn eigen gebrek' zeg ik al jaren dat ik prettig gestoord ben. Soms vind ik het ook wel wat hebben dat ik zo impulsief en ongeremd kan zijn en door mijn depressieve perioden kan ik dan ook de betere periodes in mijn leven enorm waarderen. Het blijft echter zo ontzettend zoeken. Niet alleen naar de juiste gebruiksaanwijzing, maar ook naar een bepaalde balans. Ongeacht de naam van het beestje, is dat wel iets dat terug blijft komen. Zoeken naar evenwicht en balans tussen de wispelturige buien, de achtbaan aan emoties of juist het ontbreken daarvan, waarbij je je juist leeg en verdoofd voelt. Hopelijk kan ik, wanneer mijn behandeling écht gaat starten, beginnen met werken aan die balans. Meer kennis en inzicht in mezelf krijgen, maar ook door 'simpele' acties en veranderingen, mijn stabiliteit verhogen.
Wat het ook brengt en hoe het ook loopt, ik hoop dat 'prettig gestoord' de lading kan blijven dekken met een vette knipoog. Een dag niet gelachen betekent niet altijd meteen iets, dus ik trek het me ook maar niet persoonlijk aan.
Momenteel slik ik ook meer pillen dan me lief zijn en heb ik 2 puffers voor mijn luchtwegklachten, die door constante overbelasting en stress hun tol eisen.Aangezien ik helaas nog slaapmedicatie nodig heb en me ook afvraag of het wijs is om (liefst tijdelijk) weer iets met anti-depressiva te doen, ga ik dus eerst op bezoek bij de psychiater.
Zwart (op) wit
In de tussentijd heb ik ook een kopie van mijn behandelplan opgehaald. Sowieso wel handig, mocht een zekere uitkeringsinstantie mijn problemen op papier willen zien. Daarnaast wilde ik zelf nog eens in alle rust na kunnen lezen wat er tijdens het adviesgesprek aan bod was gekomen. De opmerking over mijn persoonlijkheid voert bij mij tot op de dag van vandaag de boventoon, maar pas na het lezen viel het spreekwoordelijke kwartje. In mijn verslag las ik namelijk de opmerking 'borderline trekken'
Borderline persoonlijkheidsstoornis dus...
Vaak over gelezen, ook van gehoord, maar het nieuwsgierige Aagje in mij zocht het meteen op. Ik kom termen tegen als 'zwart-wit-denkers' waarin ik me niet direct herken, maar de snelkookpan van emoties staat hier inderdaad op het fornuis. Instabiliteit en leegte ervaar ik zeker, net zoals ik soms juist 'emotioneel labiel' ben en om het minste of geringste in tranen of woede uit kan barsten.
Oude liefde roest niet
Een oude jeugdvriendin van me kreeg jaren geleden de diagnose 'borderline stoornis'. We waren hartsvriendinnen tijdens de middelbare school, deelden lief en leed en hadden - achteraf gezien - een vrij intense (haat-liefde) verhouding. Wat me vooral bijgebleven is zijn de emotionele buien, afschuiven van verantwoordelijkheid en angst om in de steek gelaten te worden en niet goed genoeg te zijn. In de jaren erna kwamen we elkaar wel weer tegen. Ons contact verwaterde, maar dankzij de huidige social media kon ik regelmatig meekijken met haar (gezins-) leven. Nog niet zo lang gelden stuurde ik haar een berichtje om eens af te spreken, en alhoewel het er nog niet van gekomen is, lijkt het me wel wat om te verkennen of er nog iets over is gebleven van onze oude vriendschap. Ook met mijn nieuwe inzichten zou het misschien juist weer wat extra raakpunten kunnen bieden.Prettig gestoord
In het relativerende kader van 'iedere gek zijn eigen gebrek' zeg ik al jaren dat ik prettig gestoord ben. Soms vind ik het ook wel wat hebben dat ik zo impulsief en ongeremd kan zijn en door mijn depressieve perioden kan ik dan ook de betere periodes in mijn leven enorm waarderen. Het blijft echter zo ontzettend zoeken. Niet alleen naar de juiste gebruiksaanwijzing, maar ook naar een bepaalde balans. Ongeacht de naam van het beestje, is dat wel iets dat terug blijft komen. Zoeken naar evenwicht en balans tussen de wispelturige buien, de achtbaan aan emoties of juist het ontbreken daarvan, waarbij je je juist leeg en verdoofd voelt. Hopelijk kan ik, wanneer mijn behandeling écht gaat starten, beginnen met werken aan die balans. Meer kennis en inzicht in mezelf krijgen, maar ook door 'simpele' acties en veranderingen, mijn stabiliteit verhogen.
Wat het ook brengt en hoe het ook loopt, ik hoop dat 'prettig gestoord' de lading kan blijven dekken met een vette knipoog. Een dag niet gelachen betekent niet altijd meteen iets, dus ik trek het me ook maar niet persoonlijk aan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Test reacties