Natuurlijk kwamen er tranen, ongeloof en vooral de twijfel of ik wel een goede moeder ben, maar zoals ze hier een paar dorpen verderop zeggen: alles veur't jong!
Zo gezegd, zo gedaan en ondertussen hebben we al behoorlijk wat instanties en trajecten gehad. Edux, logopedie, BSO+, Spel Aan Huis, GGZ, Jeugdzorg, Tender, Meander/Driespan (REC4) en het Sophia kinderziekenhuis. Damian is regelmatig getest en geobserveerd, we hebben veel gesprekken gevoerd en nog 3 keer zoveel vragen- en ontwikkelingslijsten ingevuld en nu hebben we de hoop dat we misschien morgen de verlossende diagnose krijgen, wanneer we terugverwacht worden bij het Sophia.
Eerst nog even wat dingen op een rijtje:
Ja, ik houd van mijn kind, ontzettend veel en
onvoorwaardelijk, alhoewel ik hem af en toe wel achter het behang kan plakken
Nee, ik wil hem niet in een hokje stoppen. Ik heb eigenlijk zelfs een hekel aan labeltjes, stempels en etiketten en gooi dan juist graag mijn kont tegen de krib (en die is behoorlijk groot, dus pas op!
) Helaas hebben we een diagnose nodig voor de juiste zorg en passend onderwijs in deze wereld waar ieder druk kind ADHD heeft en je al meteen autistisch bent als je iemand niet recht aan kunt kijken...
Nee, ik laat hem niet zomaar al zo jong door de medische molen gaan. We hebben zelf al heel lang het gevoel dat Damian 'anders' is en hebben dat door verschillende professionals bevestigd gekregen. Als je de keuze zou kunnen maken ga ik liever op tijd het traject in (om te voorkomen dat hij met zijn 7 à 8 jaar doodongelukkig is en dan nog eens in een opstart-procedure voor de juiste zorg terecht moet komen), zodat hij zo snel mogelijk op zijn plaats komt en dan verder kan gaan op zijn eigen pad.
En nogmaals ja, ik houd onvoorwaardelijk van onze grote kleine man, of hij nu autistisch zou zijn, dyslectisch, ADHD-er of wat dan ook....
Hopelijk kan ik binnen een paar dagen bloggen welke diagnose we me hebben gekregen....
Hopelijk kunnen we nu eindelijk weer echt vooruit gaan kijken, in plaats van op die rotonde te blijven rijden en zonder te weten welke afslag je moet nemen.....
Hopelijk kunnen we nu de juiste zorg krijgen en op zoek gaan naar passend onderwijs, wat van mij gerust speciaal onderwijs zou mogen zijn, omdat ik weet (nu uit eigen ervaring, maar het was eerder ook al mijn mening) dat kinderen op zulke scholen echt niets meer of minder zijn dan anderen! Ze zijn alleen anders... (is niet iedereen uniek?!?)
Wat dat betreft lijkt Damian ook wel op zijn ouders, denk ik. Stiekem zijn we gewoon een stoer drakennest dat zijn eigen weg volgt en probeert te genieten van het leven, de liefde en de mensen om ons heen.
Kom alleen niet aan dat gezinnetje in de negatieve zin, want dan zal ik je zeker laten zien dat ik meer kan dan alleen brullen. Als drakennest zijn we een redelijk dikke huid aan het kweken, maar onder ons pantser zit een groot hart en als je eens goed kijkt, zie je misschien dat we - ondanks dat we een uitstervend ras zijn - ons niet snel uit het veld laten slaan en er zeker wel zullen gaan komen!
Voor nu betekent het alleen dat we nog even moeten wachten, dus sla ik mijn vleugels nog niet uit, houd mijn adem even in en richt mijn hoofd omhoog. Eens zien wat er op ons pad gaat komen....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Test reacties