Zo voelde ik me gisteren toen ik in het donker door mijn oude dorp heen liep. Het dorp waar ik opgegroeid ben, maar nu al 14 jaar niet meer woon. Waar ik naar school ging, vrienden heb en had.
Het dorp waar mensen wonen die een bijzonder plekje hebben in mijn hart.
Vanaf mijn ouderlijk huis ben ik gaan wandelen, gewoon in mijn eentje en gewoon, omdat het kon. Ik hou van wandelen, het geeft me rust in mijn (anders zo drukke) hoofd.
Ik liep door verschillende wijken en zag vele verlichte huizen waar de opgetuigde kerstbomen door het raam te bewonderen waren.
Voor even voelde ik me een totale buitenstaander, een bezoeker, een toeschouwer. De mensen warm binnen en ik verwaaid, maar tevreden buiten.
Het meisje met de zwavelstokjes was ook een toeschouwer. Door haar armoede kon ze geen deel uitmaken van de feestelijke actviteiten binnenshuis. Ze keek naar binnen, terwijl ze honger leed en stierf uiteindelijk in de vrieskou van de Kerstnacht.
Gelukkig voor mij viel het wel mee met de kou. De wind trok aan me, maar kreeg me niet omver en ik keek als een klein kind verwonderd om me heen.
Ik liep langs huizen, straten en pleinen waar ik veel kwam vroeger. Waar ik speelde en fietste, waar ik mijn levenslessen leerde. Ik haalde herinneringen op aan mijn tienerjaren, mijn schooltijd en de mensen die ik heb mogen leren kennen door de jaren heen. Sommigen hebben meer indruk gemaakt dan ze ooit zullen weten en anderen ben ik te snel vergeten.
Het meisje met de zwavelstokjes was een van de verhalen die ik vroeger graag las en waar ik stiekem toch wel in geloofde. Zoals ik me een tijdje identificeerde met Belle uit Belle en het Beest. Niet zozeer vanwege haar schoonheid, maar vanwege haar liefde voor boeken en het onbegrip vanuit haar directe omgeving.
Gisteren had ik weer dat dubbele gevoel toen ik door mijn oude dorp wandelde. Een soort haat-liefde verhouding, een soort thuis gevoel terwijl je er eigenlijk nooit echt bijhoorde...
Mensen die me beinvoed hebben op vele vlakken, lessen die ik geleerd heb. Alleen luisterden sommigen naar Elvis terwijl ik mijn Cliff Richard-periode had. Ik ging na school naar huis om te koken, terwijl klasgenoten naar de Mac gingen. Ik lag (genietend!) met een boek op de bank, terwijl leeftijdsgenoten op stap gingen.
Vandaag geniet ik dubbel en dwars van wie ik ben en wat ik heb. Ik heb weer even bij jullie naar binnen mogen kijken. Heb me verwonderd aan al het moois en de gezelligheid en voelde me even deelgenoot van jullie levens.
Toen ben ik weer weggegaan. Ik heb geen zwavelstokjes afgestreken om me warm te houden, maar stapte in de auto om mijn man op te halen van zijn Kersdiner en ging naar huis.
Ik geniet van mijn 'happily ever after' en kijk nog eens lekker nostalgisch terug op mijn oude thuis, mijn wortels. Ik ga verder op mijn eigen pad, maar ik weet zeker dat ik nog wel eens een uitstapje maak om een stukje te wandelen op mijn Memory Lane...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Test reacties