Pocahontas

- over cultuurverschillen, anders zijn en een diepgewortelde liefde voor de natuur -

Als Disney-fan was ik blij toen ik zag dat Pocahontas toegevoegd was in Mijn Netflix. Het is een van de Disney-films die me nauw aan het hart ligt, vooral vanwege de thema's die erin voorkomen.

Mocht je me nog niet zo goed kennen: Ja, ik ben een boomknuffelaar. Niet het geitenwollensokken-type, maar wel degene die iets heeft met dieren, met de natuur en al wat leeft. Degene die vermoeide bijen opraapt van de stoep en ze bijvoert tot ze weer verder kunnen. Degene die praat tegen haar planten en bomen, maar het moge gezegd worden; alles wat groeit en bloeit doet het goed bij ons, ook al is het halfdood binnengekomen.

Ik probeer nuchter te blijven in mijn overtuigingen, met de nadruk op MIJN overtuigingen.Geloven dat er meer is doe ik zeker, wat voor naam je daar ook aan geeft en ik heb een diepe band met Moeder Natuur.

Gisteren nog zorgde dat voor de nodige emoties toen de auto schuin voor me op de eerste baan van de snelweg niet meer kon uitwijken voor een opvliegende jonge zwaan. Het dier werd al tollend op mijn baan geslingerd en bleef versuft liggen tussen de tweede en derde baan. Ik kon het al remmend op het nippertje ontwijken en zag de auto direct achter me ook snoeihard in de ankers schieten. Aangezien dit precies bij mijn afslag gebeurde wisselde ik van baan terwijl ik probeerde in mijn spiegels te zien wat er verder gebeurde. In de stress van het moment had het geen nut meer om de auto aan de kant van de weg te zetten, maar ondertussen belde ik (handsfree!) de politie om melding te maken van het dier op de snelweg. Later las ik dat de jonge zwaan overleden was en ik heb ouderwets een potje zitten janken tijdens de rit naar huis. 

Nu is autorijden voor mij al erg beladen en zat ik alleen in de auto om even aan wat broodnodige tijd voor mezelf te kunnen komen terwijl ik een meubel voor Damian ophaalde.

De rit had dus na dit incident meteen een heel ander karakter en ik was ontzettend blij toen ik eenmaal weer (veilig) thuis was. Het had immers ook heel anders af kunnen lopen...

Toch zullen er genoeg mensen zijn die totaal niet meer nadenken over zo'n dier dat verward en gewond op de snelweg terecht komt. Het is iets dat ik al mijn hele leven zie en maakt ook dat ik me heel vaak 'anders' voel. Ik zou mezelf nog bijna verstappen om een insect op de stoep te ontwijken. Ik houd van dieren, in alle soorten en maten, en ik doe ook echt moeite om mijn respect voor alles wat leeft uit te dragen in het dagelijks leven. Veel mensen kijken neer op dieren en zien ze niet voor 'vol' aan, maar ik zie daarin ook juist weer een stukje handelen vanuit angst en onbegrip.

Ook Damian deelt mijn visie, het respect voor de natuur en alles wat daarin leeft. We kunnen als arachnafoben nog wel eens de neiging hebben om nietsvermoedende spinnen te pletten onder onze schoenen (een impuls waar ik echt hard tegen vecht), maar verder gaan we net wél dat stapje verder voor dieren, groot en klein.

Wie Pocahontas wel eens gezien heeft, weet dat dit een groot thema is binnen de film. Respect voor de natuur en alles wat er in leeft. De strijd tussen de 'barbaarse' indianen en de Westerse ontdekkingsreizigers; deels op zoek naar goud, maar ook deels op avontuur en overtuigd van hun goede inzet om andere, onderontwikkelde culturen bij te schaven.

Een mooi stuk in de film is de aanloop naar de finale, waarin beide culturen de anderen beschuldigen wilden te zijn, die monsters zijn omdat ze anders zijn.

Ik zou nu uren kunnen filosoferen over rassenhaat, vooroordelen en wat niet meer, maar Damian was me voor:

"Mama, wij zijn anders in de ogen van heel veel mensen, maar wie zegt dat wij niet juist de 'normale' mensen zijn en al die anderen anders?"