Stille wateren, diepe gronden

- over gedrag, gedachten, karakter en zelfkennis - 

wis·pel·tu·rig (bijvoeglijk naamwoord, bijwoord)

1veranderlijk

In mijn leven heb ik regelmatig mensen horen zeggen dat ik druk ben; wispelturig, aanwezig, té enthousiast. ADHD-er kwam ook regelmatig voorbij en alhoewel ik daar wel om kon lachen, zat het toch dwars. Zo dwars dat ik - nadat we een diagnose en meer duidelijkheid voor Damian hadden - zelf een tijdje in behandeling ben geweest voor wat uiteindelijk ook als ADHD met depressieve kenmerken gediagnosticeerd werd. Ik zat ontzettend met mezelf in de knoop, had het gevoel geen grip meer te hebben op mijn leven. Alleen al doordat ik een bepaalde bevestiging kreeg, maakte dat ik makkelijker met mezelf overweg kon. Ik kon me niet overal in herkennen; ik vind namelijk nog steeds dat ik best goed kan organiseren & plannen (het afgelopen jaar door omstandigheden daargelaten) en ook wist ik dat ik niet altijd zo ontzettend druk ben, soms juist het tegenovergestelde.

de·pres·sief (bijvoeglijk naamwoord)

1gedurende langere tijd neerslachtig

Met de aanvulling 'met depressieve kenmerken' werd dat deels verklaard en toen ik terugkeek op mijn jeugd kon ik veel beter benoemen dat ik al veel vaker depressieve periodes heb gehad. Mijn nadeel is dan wel weer dat ik een zogenaamde 'lachende depressie' heb, waarbij ik voor de buitenwereld een masker draag en wanneer er dan iets gevraagd wordt, ik gewoon met een grote glimlach kan beweren dat het goed met me gaat. Toch ken ik enorm donkere tijden en gevoelens. Weken waarin ik absoluut niet meer weet waar ik nog moeite voor doe. Ik sleep mezelf door de grauwe dagen heen, voelt nauwelijks iets, heb geen eetlust en geen zin meer om zo nog door te gaan. Uitspreken doe ik het zelden en wanneer ik wel iets laat merken is het een gecensureerde versie die alleen mijn meest dierbaren kennen.

burn-out (de; m; meervoud: burn-outs)

1toestand van geestelijke uitputting ten gevolge van langdurige stress


Nadat ik niet meer kon stoppen met huilen in een hotel in Berlijn en bij thuiskomst begon aan een 'ziekteproces' waar ik nu nog steeds middenin zit, kwam ik in een soort identiteitscrisis terecht. Naast de stress rondom mijn zorgintensieve gezin, het 'moeten' ontspannen en de druk om weer aan het werk te gaan, begon ik te werken aan het opnieuw uitvinden/ontdekken van mezelf.
Het duurde wel even, mijn energieniveau was zo belachelijk laag in het begin dat ik hele dagen op bed of op de bank lag en ik schoot al in de stress van het geluid van mijn telefoon. Niets doen en loslaten is iets wat vrij lastig is wanneer 2 werkgevers + entourage van alles van je willen weten. Daarnaast escaleerde er steeds meer vanuit Damians situatie en voelde ik me gedwongen om nog eens extra over mijn grenzen te gaan in het belang van mijn zoon.

psy·cho·lo·gie (de; v)

1wetenschap van de bewustzijnsverschijnselen, van de belevingen en gedragingen2begrip van de menselijke geest


In gesprekken met mijn psycholoog keken we naar mijn gedrag, mijn jeugd, mijn valkuilen en wat er zoals nog meer aan bod kwam. Ik stond niet echt stil bij mijn eerdere diagnose, maar probeerde vooruit te kijken. Meerdere confronterende gesprekken en uitputtende EMDR-behandelingen verder besloten we dat ik voldoende handvatten had gekregen om zelf mee aan de slag te kunnen.
Van mezelf heb ik ook al een behoorlijke interesse in de menselijke geest en gedrag (ik wilde oorspronkelijk na mijn VWO psycholgie gaan studeren, it takes one to know one?!)
Ook na mijn behandelingen bleef ik dus vrij analytisch bezig met mijn gedachten en gedrag.
Er bleven zaken klieren, buien die langere tijd aanbleven die ik niet kon verklaren vanuit mijn eerdere diagnoses of die niet compleet leken.
Nu ben ik geen arts, psycholoog, psychiater of wie dan ook er gekwalificeerd is om een diagnose te stellen, maar enkele weken gelden viel er ineens een kwartje.
Of zal ik zeggen een bom....

bi·po·lair (bijvoeglijk naamwoord)

1met twee polen: (psychologie) bipolaire stoornis manisch-depressieve psychose


Ik ben het ergens tegengekomen. Op internet; in social media, in een blog, op mijn tijdlijn, ik weet het echt niet meer. Maar ik zag het wel en er begon iets te knagen. Dat stemmetje in mijn achterhoofd, dat onderbuikgevoel. Zwaar, heftig, ingrijpend, levensveranderend, maar hoe stom het ook kan klinken, voor mij voelde het als thuiskomen.
Zoveel viel ineens op zijn plaats. Niet alleen de depressieve periodes, maar ook de haast hyper te noemen periodes, waarin ik vet over mijn grenzen ga, mijn gezin in de (financiele) problemen werk of als een malle op zoek ga naar iets spannends om mijn sensatiezucht te bevredigen.
Ik durfde mijn vermoedens niet uit te spreken, maar ging wel het gesprek aan met Maikel, die een rijtje kenmerken voor zijn neus kreeg en meteen mij daarin terug zag, zonder dat hij wist waar het verder over ging.

Ik hing een uur met mijn moeder aan de telefoon en ook daar vond ik bevestiging. Hoe lullig ze het ook vond, ze had zich vaker zorgen gemaakt en zich niet met ons willen bemoeien. De depressies had ik redelijk verborgen kunnen houden in mijn tijd thuis, maar ze zag ook dat ik steeds meer van die donkere kant laat zien, ook online.
De manische perioden, waarin je grensoverschrijdend gedrag laat zien tot het punt dat je jezelf ontzettend in de problemen werkt met je overmoedige gedrag, zelfs die had ze gezien, maar ze wist niet dat het een naam had.

Mijn psycholoog weet nog niets van mijn vermoedens. Hij heeft nog geen idee dat ik denk dat ik een bipolaire stoornis heb, alhoewel ik het de afgelopen dagen wel vaker uitgesproken heb, ook naar de jeugdzorgers rondom ons gezin. Ik sta al een aantal weken weer op de wachtlijst om terug in behandeling te komen en ik hoop dat ik mijn gedachten durf te delen.
Wellicht schrijf ik dit nu ook wel op om hem ernaar te kunnen verwijzen. Zodra iets wereldkundig is gemaakt, kun je er niet meer onderuit, toch?!?

over·moe·dig (bijvoeglijk naamwoord, bijwoord)

1roekeloos


Voor mij voelt het in ieder geval als de waarheid. Ik heb de afgelopen weken een soort euforie ervaren die wellicht een manische periode zou kunnen zijn. Ik heb bewust geprobeerd mezelf af te remmen, alhoewel de vermoeidheid van mijn burn-out hier ook wel in meehelpt.
Ik heb nog steeds ondoordachte, impulsieve keuzes gemaakt. Ik ben 2 weken lang opgebleven, rusteloos geweest, overmoedig en vol ideeen. "Als ik het in mijn kop heb, heb ik het niet in mijn kont." Ik zoek de spanning op, de grenzen en ga er al overheen voordat ik weet dat ik er ben.

Intussen merk ik dat ik teveel van mezelf gevraagd heb. Halverwege de dag wil ik terug in bed kruipen en dat is alleen als ik er 's ochtends al uit heb kunnen komen, wat ik vaak wel moet om Damian te begeleiden naar de zorgboerderij. 's Middags is mijn concentratie compleet verdwenen, voel ik mijn lijf gloeien, nemen mijn pijntjes toe. Ik loop op een slecht dieet van medicatie, boosheid en halve dagen niet weten waar ik mee bezig ben.

Toch ben ik blij met alles wat ik voel, denk en ervaar. Dankbaar zelfs, want het geeft me meer inzicht in mezelf. Ik vraag me oprecht af of mijn laatste grote inzicht klopt, zoals in het verleden vaak het geval was. Doordat ik de laatste jaren veel stress-gerelateerde kwalen heb (gehad) vond ik het moeilijk om naar mijn lichaam te luisteren en op mijn gevoel te vertrouwen, maar ik moet de sprong in het diepe maar gewoon wagen. Wellicht dat stille wateren toch onverwachts diepe gronden hebben...

*Mede mogelijk gemaakt door www.vandale.nl