Kwijt - over inzicht en uitzicht

Mijn ei kwijt

Voor me op tafel prijkt een goed gevulde fruitschaal. Er is vers brood in huis, lekkere yoghurt in de koelkast en een behoorlijke verzameling aan mogelijk beleg of versiering. Mijn maag knort en ergens weet ik dat het tijd is om te eten. Liefst iets voedzaams natuurlijk, maar ik kan er niks om geven. Ik slof naar de koelkast in de hoop dat iets mijn oog trekt, maar sta vervolgens besluiteloos om me heen te kijken. Ken je die momenten waarop de blik van iets lekkers je al doet watertanden? Wat zou ik graag willen dat dat bij mij weer eens de kop opsteekt. Ik ben het kwijt.

Meestal duurt het tot halverwege de middag voordat ik er erg in heb. Dat knagen, maar ook het slappe gevoel van een suikertekort. Weer vergeten om te eten... Door mijn huidige medicatie eet ik soms al wel eerder. Niet omdat ik trek heb, of honger, maar omdat ik weet dat ik mijn pijnstillers niet in mag nemen op een lege maag. Het is een kwestie van doen zonder gevoel, uitvoeren zonder bezieling, zingen zonder emotie, inzicht zonder uitzicht. Mijn hoofd weet vaak wel hoe het hoort, maar ik krijg het niet voor elkaar. 

Vaag figuur - ook mijn focus ben ik kwijt

De draad kwijt

Het rommelt al jaren aan alle kanten. Psychisch en fysiek. Het vreet aan me en alhoewel ik denk te weten wat de oorzaken zijn, het kost me zoveel moeite om iets te veranderen dat het me opbreekt. Holle dagen vol pijn.

Het rijtje met kwalen en diagnoses neemt toe. De medicatie ook. Soms vergeet of weiger ik het, maar merk ik na een paar dagen dat ik het - in ieder geval nu - toch écht nodig heb. Ik zou zo graag gezond eten en voldoende bewegen. Twee belangrijke factoren om mijn gezondheid, mijn welzijn, weer op orde te krijgen. Iets in mij schreeuwt dat ik het antwoord heb, het inzicht. Dat stress, onze bewerkte voeding, vervuilde omgeving en onnatuurlijke verzorginsproducten ons vergiftigen. Dat we steeds meer te verduren krijgen zonder dat we daar ook maar tegen opgewassen kúnnen zijn. We verbranden de verkeerde brandstoffen in een poging onze motor nog harder te laten lopen. We plegen massaal roofbouw, niet alleen op de planeet, maar op onszelf en de gevolgen hiervan worden steeds duidelijker. Steeds meer ziekten, lichamelijk én geestelijk. Steeds meer triggers en consequent te weinig tijd en aandacht. We zijn onze eigen sluipmoordenaars geworden en we steken nog steeds onze koppen in het zand om dit maar niet te hoeven zien en/of erkennen.

Want is dat niet het begin van alle 'probleemoplossing'? Erkennen dat het probleem er is?

Ik maak me er zelf ook schuldig aan, alhoewel ik probeer me bewust te zijn en aan te passen. Want het is bekend: In het verleden behaalde resultaten bieden geen garantie voor de toekomst. Waarom een andere uitkomst verwachten wanneer je niets verandert aan de som? Het uitzicht verandert niet als je steeds dezelfde kant op kijkt.

Nieuwsgierig als ik ben probeerde ik meer te leren over meerdere aspecten zoals voeding, bewegen en psychologie. Ik betrok mijn eigen ervaringen bij de vorming van het beeld dat ik nu op mijn netvlies heb,maar schijnen er best wel wat te zijn. 

De kluts kwijt

De kern van het probleem ligt daar echter ook. Ik vind teveel leuk en interessant. Vooral nu ik nog herstellende ben van mijn burn-out en een plek probeer te geven aan mijn PTSS en depressie, weet ik niet meer wat ik wil.

Ergens in de afgelopen jaren ben ik mezelf kwijtgeraakt en ondanks alle theoretische kennis blijft er in de praktijk niet veel meer over. Een schaduw van mezelf, een leeg omhulsel. Met een soort van permanente glimlach op mijn masker doe ik net of ik functioneer. Op de automatische piloot dood ik de tijd, in de hoop dat dat mijn andere gedachten over de dood op een afstand kan houden.

Het is zoveel tegelijk, alsof de hele regenboog in een vingerhoed geperst is in plaats van een mooie pot of ketel. Een beetje van dit en een beetje van dat. Voor het een ga je aan de slag hiermee, voor het ander bezoek je die of die specialist. Inzichten genoeg, maar het uitzicht?

Voor alle zorg rondom mijn zoon hebben we een aantal professionele betrokkenen. Mijn overbelasting door alle escalaties van het afgelopen jaar speelt zich echter grotendeels af op een ander eiland wat vooral gericht is op hoe snel ik weer aan het werk kan.

Ondertussen glijdt mijn hele leven als zand tussen mijn vingers door. De oplossingen voor mijn zoon zijn schaars en moeilijk te vinden. Uithuisplaatsing is al meerdere keren genoemd.

Wat mijzelf betreft sta ik qua behandeling nog in de wacht. Veel fysieke klachten en problemen, vooral te zoeken in ontstekingen, worden getriggerd door stress. Alhoewel ik deze klachten deels zou kunnen laten behandelen, weet ik uit ervaring dat ze toch weer terugkomen zolang de stress en onzekerheid aanhouden.

Het is daarnaast ook zo tegenstrijdig: voor het één rust houden, terwijl voor het andere toch echt aangeraden wordt goed te bewegen. Op psychisch vlak loopt alles steeds meer door elkaar. Vermoeidheid en onrust, korte lontjes en apatische taferelen. Ik ken alle benamingen, maar vraag me momenteel af wat waar is? Niet omdat ik het niet voel of ervaar, maar gewoon omdat ik het niet weer weet punt

Peesplaatontstekingen, schouderblessures, slijmbeursontsteking, hypperreactieve luchtwegen, slaapproblemen, lusteloosheid, stemmingswisselingen. 

PTSS, burn-out, depressie, ADHD.

Puffers, slaappillen, pijnstillers, steunkousen, allergietabletten.

De stapel aan klachten, diagnoses en medicijnen groeit nog steeds.

Ergens onderaan die stapel lig ik. Me afvragend wie ik ben en wat ik wil. Mijn leven is overleven en waar ik eerst nog wilde en niet kon, ben ik mijn wil ook kwijt aan het raken. 

Ooit schreef ik nog regelmatig, gedichten ook en na meer dan 20 jaar weet ik wél dat deze regel (nog steeds of opnieuw?) van toepassing is evenals het uitzicht op verbetering:

Dus tot ik weer mezelf ben, heb eventjes geduld...

Het uitzicht van mijn jeugd - Molens van de Kinderdijk